Γράφει ο Ευθύλογος
Τραύμα στο κράτος διακαίου χαρακτήρισε ο Πρόεδρος Δημοκρατίας την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου.
Μέσα στη γενικευμένη και δικαιολογημένη θλίψη σκέφτομαι ότι η λέξη τραύμα είναι ευρύτατη.
Τραύματα και οι απλές εκδορές, τραύματα και οι θανατηφόρες κακώσεις.
Αν το τραγικό περιστατικό σταθεί η αφορμή για να εκφραστεί με βίαιο τρόπο η γενικότερη οργή και αγανάκτηση για την κατάντια τούτου του έρμου τόπου, δεν θα πρόκειται για απλό τραύμα αλλά για μια τεράστια πληγή σε ένα κράτος που ποτέ δεν με έπεισε ότι είναι «δικαίου».
Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο δύσκολη γίνεται για μένα η απάντηση στο ερώτημα:
Ποιος φταίει περισσότερο. Οι «αναρχικοί αλήτες των Εξαρχείων» ή οι μεγαλόσχημοι κουστουμάτοι και τιτλούχοι που θέλουν το κράτος δούλο των άνομων συμφερόντων τους και μηχανισμό για να ικανοποιούν την εγωπάθειά τους και τα καπρίτσια τους, να βολεύουν τα παιδιά τους, να φοροδιαφεύγουν, να . . . , να . . .,
Όσο το κράτος θα μοιάζει με γελάδα που την ταΐζουν οι πολλοί και την αρμέγουν οι λίγοι, μάλλον το «παρακράτος των Εξαρχείων θα ενισχύεται αντί να εξασθενεί.
Όσο θα πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι των 700 € και οι άνεργοι, τόσο το μένος κατά του κράτους και των υπευθύνων θα αυξάνει.
Δηλαδή τι νομίζουν οι αρμόδιοι;
Ότι θα σπουδάζει κάποιος μέχρι τα 30 του, θα αποκτάει ένα ή δυο μεταπτυχιακά, θα μαθαίνει τρεις ξένες γλώσσες, θα βλέπει το γιο του γείτονα να βολεύεται με γλείψιμο και θα βροντοφωνάζει «ζήτω το κράτος»;
Προφανώς και θα γίνει αναρχικός και θα εκδηλώνει με την πρώτη ευκαιρία το συσσωρευμένο μίσος του.
Είναι τόσο ηλίθιοι οι αρμόδιοι και δεν το καταλαβαίνουν;
’Η πιστεύουν ότι θα «συνετίσουν» τις εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων, των εξαπατημένων, των περιφρονημένων και αδικημένων ανθρώπων του μόχθου, των . . . , των . . . , με ένα πιο αυταρχικό κράτος;
Ή δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτοί επωάζουν το «αυγό του φιδιού» της αναρχίας;
Όσο τις «οικονομικές κρίσεις» - τεχνητές ή πραγματικές – δεν τις πληρώνουν αυτοί που τις δημιουργούν, τόσο αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες των κρίσεων
θα στρέφονται κατά του Κράτους και των εκπροσώπων του.
Και η Αστυνομία είναι ένας τέτοιος εκπρόσωπος. Άλλωστε πώς να ξεχάσουμε την προ 15ετίας φράση του τότε πρωθυπουργού και νυν επίτιμου, όταν απευθυνόμενος στους αστυνομικούς είπε: «Εσείς είστε το κράτος».
Δεν κολακεύουμε με τέτοιες αρλούμπες τους αστυνομικούς επειδή δεν έχουμε ή δεν θέλουμε να τους πληρώσουμε τις υπερωρίες! (Οι οποίες βέβαια πρέπει να είναι πραγματικές και όχι πλασματικές)
Αντίθετα φροντίζουμε να καλλιεργήσουμε ένα πνεύμα συνεργασίας μεταξύ λαού και Αστυνομίας ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα τόσο το πολύπλοκο και πολυπλόκαμο έγκλημα όσο και η απλή αλλά συχνά επικίνδυνη τροχαία παράβαση.
Φροντίζουμε να εδραιώσουμε στην κοινωνία την πεποίθηση ότι η αστυνομία είναι προστάτης και όχι «δυνάστης του ανώνυμου πολίτη και μπράβος του επώνυμου».
Αλλά αυτό απαιτεί:
Α) Μια Αστυνομία που δεν συναγωνίζεται τα 15χρονα σε επιπολαιότητα, ούτε πυροβολεί εφήβους και μετά «παρακολουθεί ψύχραιμα» τις καταστροφές, σύμφωνα με την φαιδρή έως βλακώδη διατύπωση κυβερνητικού βουλευτή. Για πρώτη φορά είχαν απόλυτο δίκιο οι δημοσιογράφοι που του ρίχτηκαν.
Η αστυνομία είναι εξ ορισμού ταγμένη να προστατεύει και όχι να αφαιρεί τη ζωή. Είναι εξ ορισμού ταγμένη να εξασφαλίζει την περιουσία και όχι να παρακολουθεί την καταστροφή της.
Το καταλαβαίνουν αυτό οι πολιτικοί προϊστάμενοι της Αστυνομίας και γενικότερα οι εκπρόσωποι της εξουσίας;
Β) Ένα κράτος ευνομούμενο που θα σέβεται τους πολίτες του, θα τους εξασφαλίζει εργασία, θα προστατεύει τους αδύνατους απέναντι στους ισχυρούς ή ακόμη καλλίτερα δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να γίνει ισυρός –άρα και εν δυνάμει επικίνδυνος - και θα είναι πραγματικό «κράτος δικαίου» και «κράτος πρόνοιας».
Γ) Έναν λαό που θα ανταποδίδει έμπρακτα στο κράτος τον οφειλόμενο σεβασμό και του οποίου οι πολίτες δεν θα αισθάνονται «υπερήφανοι» μόνο στις εθνικές επετείους αλλά καθημερινά θα θεωρούν τον εαυτό τους ευνοημένο που είχαν την τύχη και την τιμή να είναι πολίτες αυτού του κράτους. Ένα λαό που μέσω της παιδείας θα καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι η συνεργασία με το κράτος και την αστυνομία είναι χρέος και όχι χαφιεδισμός.
Μόνον όταν ο απλός πολίτης αισθανθεί ότι το κράτος είναι αρωγός του και προστάτης του και όχι δυνάστης του, θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και η αναρχία και το κοινό έγκλημα και η φοροδιαφυγή και όλα τα κακά της μοίρας μας.
Τα οποία σημειωτέον, δεν τα επισώρευσαν οι απλοί πολίτες αλλά οι ντενεκέδες της εκάστοτε εξουσίας.
Ευθύλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου