Πατήρ Παισιος Αγιορείτης
Πρωτη φορα στο Αγιο Ορος.Με τη βοηθεια του Θεου,ξεκινησαμε Σαββατο πρωι για να καλυψουμε τα 650 χιλιομετρα που χωριζουν την Αθηνα απο την Ουρανουπολη.Μετα απο ενα κουραστικο ταξιδι και αναπαυση στα ορια της Αθωνικης Πολιτειας,παιρνουμε Κυριακη πρωι το καραβακι που θα μας μετεφερε στο Περιβολι της Παναγιας.Απο εκει με ιδιωτικο πουλμανακι κατευθυνση προς το Βατοπαιδι,οπου φτανουμε μετα απο μια σκληρη χωματινη διαδρομη διαρκειας 20 λεπτων περιπου.Φτανοντας κανεις εκει,το πρωτο πραγμα που παρατηρει κανεις ειναι οι πολλες σκαλωσιες που "στολιζουν" τα κτισματα του Μοναστηριου.Μαλιστα,πολλα εργα φαινονται αφημενα στην τυχη τους.Στην Πυλη μας υποδεχεται χαμογελαστος ενας μοναχος που ζηταει τα στοιχεια μας,γιατι οπως μας λεει,"αυτες τις μερες προσπαθουν να ερθουν εδω πολλοι που δε θελουν να δωσουν ονοματα" (ποιοι αραγε..;).Μεταφερομαστε στο αρχονταρικι,τη "ρεσεψιον" οπως ξεδιαντροπα αποκαλεσαν καποιοι αλλοι καλοθελητες:εκει,αλλος μοναχος μας φερνει κατευθειαν νερο,λουκουμι και τσιπουρο για να μας κερασει.
Πιανουμε ψιλη κουβεντα,αναποφευκτα και γυρω απο τον πολεμο που δεχεται η Μονη τελευταια.Εκεινος απαντα με απιστευτα ηρεμο υφος,που δεν επιδεχεται παρεξηγησεις:εμεις εδω μοναζουμε,κυριοι.Θα το διαπιστωσετε μονοι σας και θα λυθουν οι οποιες αποριες σας.Μας κατατοπιζει σχετικα με το προγραμμα των ακολουθιων και μας δινει το δωματιο μας.Το οποιο ειναι μια τετρακλινη σοφιτα-και οχι...σουιτα- που με το ζορι χωραει 4 ατομα.Κρεβατια στοιβαγμενα το ενα διπλα στο αλλο και ελαχιστος χωρος για κινηση εκει μεσα.Ενα απλο παραθυρακι και μια κρεμαστρα.Κοινως,ενας λιτος χωρος καταλληλος μοναχα για εναν υπνο και τιποτα περισσοτερο.Το κοινο μπανιο,διαθετει 3 νιπτηρες,3 τουαλετες τουρκικες και μια ντουζιερα για 40 ατομα (τοσα χωραει ο καθε οροφος του ξενωνα)!!!Κι αν καποιος αναρωτιεται γιατι γραφω τοσο αναλυτικα τα παραπανω,ας με συγχωρεσει...ισως δεν ειναι τοσο απαραιτητα,αλλα οι καιροι που ζουμε ειναι πονηροι και οι συκοφαντες πολλοι και διαφοροι...
Κατεβαινουμε για μια συντομη βολτα στο Μοναστηρι.Στις 3 ακριβως,χτυπαει το ταλαντο για τον Εσπερινο.Η πρωτη επαφη με τον τροπο Εκκλησιασμου των μοναχων ειναι συγκλονιστικη:Απολυτη ησυχια και κατανυξη.Μπροστα μου καθεται ενας 50αρης περιπου μοναχος που δεν κουραζεται να βαζει συνεχεις αγιοριτεικες-ξερετε,αυτες που ξαπλωνεις σχεδον μπρουμυτα στο πατωμα-μετανοιες.Τον παρατηρω με θαυμασμο και με τρομο,οτι καποια στιγμη θα καταρρευσει.Ομως,τιποτα δε γινεται τελικα.Σηκωνεται σα να μη συμβαινει τιποτα και συνεχιζει την προσευχη του.Τελειωνει ο Εσπερινος,σειρα εχει η τραπεζα.Για μενα,μια πρωτογνωρη εμπειρια:το να τρως ησυχα χωρις να βγαζεις αχνα,ακουγοντας απλα τον μοναχο που διαβαζει διαφορα αποσπασματα απο πατερικα κειμενα.Εκει παρατηρω για πρωτη φορα τον Ηγουμενο Εφραιμ:εναν ανθρωπο που,μηνες τωρα,σταυρωνουν και συκοφαντουν με τον πιο ελεεινο τροπο τα μμε.Ο ιδιος,δεν τρωει σχεδον τιποτα.Παιρνει το μικροφωνο-γιατι η αιθουσα ειναι μεγαλη-και μας μιλαει.
Προσπαθω να σκεφτω:αυτο ειναι το...τερας που μας παρουσιαζουν τοσο καιρο;Ο αδιστακτος μανατζερ;Το προσωπο που τρεμουν οι πολιτικοι και ειδικα η κυβερνηση;Αυτος που ανεβοκατεβαζει Υπουργους,πουλαει κι αγοραζει τη μιση Ελλαδα κι εχει γινει συνωνυμο της απατεωνιας και της λαμογιας;Ή μηπως ζω σε αλλο πλανητη;Τελικα,μαλλον το τελευταιο πρεπει να ισχυει:ακομα κι ο πιο κακοπροαιρετος ή επιφυλακτικος,οταν ακουει τον Γεροντα αυτον να μιλαει,νιωθει ποσο γελοια ειναι η κριτικη που του ασκειται.Καταλαβαινει ποσο στημενο ειναι το παιχνιδι.Ντρεπεται που συμμετεχει,θελοντας και μη,σ'αυτο το θεατρο του παραλογου.
Και ειναι και το αλλο:απεναντι μας καθονται τα παιδια ενος Λυκειου απο τη Θεσσαλονικη.Οι καθηγητες τους εφεραν προσκυνηματικη εκδρομη στο Αγιο Ορος.Κοινοι εφηβοι,με το επαναστατικο στυλακι τους και το αιμα να βραζει.Αρχικα σκανε χαμογελα οταν βλεπουν οτι μιλαει ο "Εφραιμ",οπως εχουν μαθει να τον αποκαλουν.Οσο περναει η ωρα ομως,βυθιζονται κι αυτοι στους σοφους λογους του.Μοιαζουν να προβληματιζονται για το ποιον εχουν ακριβως απεναντι τους:τον διαβολο που παρουσιαζουν τα μμε ή εναν απλο και ταπεινο μοναχο;Το λιτο και σιωπηλο φαγητο τελειωνει.Οι μοναχοι μας οδηγουν στο Καθολικο,οπου μας λενε λιγα λογια για την Ιστορια της Μονης και μας παρουσιαζουν τα αγια λειψανα.Αναμεσα τους,ξεχωριζει η Τιμια Ζωνη της Παναγιας και η καρα του Αγιου Ιωαννη του Χρυσοστομου,οπου το αριστερο αυτι διατηρειται ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ.Ναι,ακριβως.Και το βλεπω κι εγω,ο απιστος Θωμας,απο αποσταση εκατοστων.Ειναι οντως αναλλοιωτο.Τελικα,εχουμε αναγκη τα θαυματα για να πιστεψουμε;Στην περιπτωση μου ναι.Οχι ομως για να πιστεψω.Αλλα για να επιβεβαιωθω...
Ανεβαινουμε σιγα σιγα στα δωματια μας,οπου πιανουμε κουβεντουλα για να περασει η ωρα.Νωρις νωρις πεφτουμε για υπνο,για να μπορεσουμε να σηκωθουμε το πρωι.Και το κανουμε:ορεξατοι,κατηφοριζουμε προς την Εκκλησια.Εκει,η ατμοσφαιρα συγκλονιστικη:απολυτο σχεδον σκοταδι και ησυχια,που διακοπτεται μονο απο τους χαμηλοφωνους υμνους των μοναχων:ο ιδανικος τοπος και τροπος για να προσευχηθεις.Μακρια απο κουτσομπολια,περιττους φωτισμους και εκκοσμικευσεις.Εκει,βρισκεσαι μοναχα εσυ κι ο Θεος.Τιποτα αλλο.Αυτο αρκει.
Μετα απο 3 περιπου ωρες,ο Ορθρος και η Θεια Λειτουργια τελειωνουν.Μας προσφερουν αντιδωρο κι αγιασμο και οδηγουμαστε στην τραπεζα.Ξανα ο Ηγουμενος Εφραιμ μας προσφερει παρηγορια και ανακουφιση με τους λογους του.Την ωρα που περναω απο διπλα του εξω,τον παρατηρω:το προσωπο του φαινεται ταλαιπωρημενο,αλλα φωτεινο.Το χαμογελο του ζωηρο και συγκαταβατικο.Λετε αυτο να ειναι γενικο γνωρισμα των "μανατζερς";Γιατι εγω αλλα ξερω...Φτανει η ωρα να φυγουμε.Οι εντυπωσεις,πολυ καλες και δυνατες:Περιμενα να βρω μια Μονη κοσμικη και στη δινη των σκανδαλων,αλλα αντιθετα ανακαλυψα μια οαση προσευχης,ηρεμιας και κατανυξης.Τελικα,ριχνω μια ακομη ματια στον περιβολο του Μοναστηριου,ψαχνοντας ισως για τιποτα κακως κειμενα.Ενας μοναχος,που τον θυμαμαι γιατι ηταν απο τους 4-5 που καθονταν διπλα στον Ηγουμενο,με πλησιαζει και μου μιλαει.Φαινεται με ειδε ετσι ανησυχο κι εξερευνητικο κι εσπευσε να μου λυσει τις αποριες μου.Οι οποιες τελικα,αποδεικνυονται χαζες:ισως γιατι εμεις οι λαικοι,ακομα και μεσα σε χωρους ιερους,θελουμε παντα να βρισκουμε το κακο,ακομα κι οταν δεν υπαρχει...
Σε τελικη αναλυση,αυτο ισχυει στην περιπτωση της Μονης Βατοπαιδιου:ενα τεραστιο θεατρο σκιων με πρωταγωνιστες τους γνωστους-αγνωστους καραγκιοζηδες,που στηθηκε για να χτυπησουν το ιστορικο Μοναστηρι.Ομως,το ψεμα εχει κοντα ποδια.Και η πραγματικοτητα ειναι εντελως διαφορετικη απο αυτη που μας παρουσιαζουν οι διαφοροι εκ μακρωθεν και ανοητως ωρυομενοι "υπερασπιστες του κοσμακη" και κριτες των παντων.Το Βατοπαιδι ηταν,ειναι και θα ειναι ο πνευματικος πνευμονας στο σωμα του Αγιου Ορους.Κι οποιος αμφιβαλλει,δεν εχει παρα να το επισκεφθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου