Λιμπερασιον
«Ζούμε μια έντονη στιγμή, μια στιγμή ανατροπής, μια συνταρακτική στιγμή- ενδεχομένως θετική- στον αγώνα κατά του νεοφιλελεύθερου νεοφονταμενταλισμού. Το αποδεικνύει η εξέλιξη της εκστρατείας του Μπαράκ Ομπάμα, η οποία στην αρχή είχε κεντρώο χαρακτήρα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε δημοψήφισμα κατά της παντοδυναμίας της αγοράς. Πρόκειται για μια ριζική στροφή των Δημοκρατικών, και κυρίως του Ομπάμα, ο οποίος προέρχεται από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, ενός θερμοκηπίου της φιλελεύθερης σκέψης».
Αυτά γράφει στη «Λιμπερασιόν» με αφορμή τη χρηματοπιστωτική κρίση η καναδέζα δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν, που δραστηριοποιείται στον αγώνα για μια «άλλη» παγκοσμιοποίηση. Κατά την άποψή της, το σχέδιο Πόλσον αποσκοπεί στη σωτηρία των κερδοσκόπων της Γουόλ Στριτ, οι οποίοι δημιούργησαν μια οικονομική αποκάλυψη ισοδύναμη με την 11η Σεπτεμβρίου.
Η μικρή ελίτ που βρίσκεται στην εξουσία εκμεταλλεύεται την ατμόσφαιρα φόβου και πανικού που έχει δημιουργηθεί για να εφαρμόσει μια επείγουσα θεραπεία. Καλώς ήρθατε στον no risk capitalism, έναν καπιταλισμό χωρίς κινδύνους (χρεοκοπίας) γι΄ αυτούς που οδηγούν τον κόσμο στην καταστροφή.
Σε αυτόν τον κόσμο τα κέρδη πηγαίνουν πάντα σε μια μειονότητα, ενώ οι ζημιές είναι συλλογικές. Η βόμβα των ιδιωτικών χρεών μεταφέρεται στο κρατικό θησαυροφυλάκιο και θα εκραγεί στα χέρια του επόμενου προέδρου, που πολύ πιθανόν να είναι ο Ομπάμα. Ο τελευταίος δεν θα μπορέσει έτσι, εφόσον εκλεγεί, να χρηματοδοτήσει την πράσινη οικονομική του πολιτική. Δεν θα μπορέσει να επενδύσει μαζικά στην εκπαίδευση, στα κοινωνικά προγράμματα, δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί αυτό που έχει μείνει από τον δημόσιο τομέα. Με άλλα λόγια, δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει μια εναλλακτική πολιτική.
Κατόπιν αυτών, συνεχίζει η συγγραφέας της «Στρατηγικής του σοκ», δεν μπορεί να περιμένει κανείς η σημερινή κρίση να οδηγήσει στον θάνατο της ιδεολογίας της παντοδύναμης αγοράς. Η ιδεολογία αυτή ήταν πάντα μια γιγάντια απάτη, ένα προκάλυμμα που έκρυβε τη συσσώρευση πλούτου για τους ολίγους. Τι εντυπωσιακό που είναι να βλέπει κανείς εκείνους που εξήραν τις αρετές του laisser-faire να ζητούν τώρα την παρέμβαση της κυβέρνησης! Δεν θα αργήσουν να ζητήσουν και την πλήρη ασυλία των διευθυντών των επιχειρήσεων. Ο Νιουτ Γκίνγκριτς, πρώην πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, κατέθεσε ήδη 18 ιδέες για την επιστροφή στις «θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις» που είχαν προωθήσει Ρίγκαν και Θάτσερ. Ανάμεσά τους, η κατάργηση του νόμου Σαρμπάνη-Οξλεϊ, που επιχείρησε να καθορίσει τις ευθύνες των διευθυντών των επιχειρήσεων μετά το σκάνδαλο της Εnron.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, υποστηρίζει η Ναόμι Κλάιν, είναι να χρησιμοποιείται η κρίση του συστήματος για την ανοικοδόμησή του.
Το μόνο που πεθαίνει με αυτή την κρίση είναι η έτσι κι αλλιώς ετοιμοθάνατη κυβέρνηση Μπους, την οποία μισεί πλέον ολόκληρος ο πλανήτης, από Βορρά ως Νότο. Αυτοί που θα έπρεπε να πεθάνουν, επίσης, είναι όλα εκείνα τα ιδρύματα που λέγονται Goldman Sachs, J.Ρ. Μorgan και Citigroup, και τα οποία στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης του 1998 ζητούσαν από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών να μη στείλει καμιά βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου