Τώρα σωθήκαμε

Ηγετικό ρόλο αναλαμβάνει το ΔΝΤ στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Στο Μέγαρο του Λαού (τραγική ειρωνεία) στο Πεκίνο, οι ηγέτες Ευρώπης και Ασίας συμφώνησαν να αναθέσουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) να αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης!

Οσοι γνωρίζουν λίγο την ιστορία του ΔΝΤ, θα θυμούνται ότι το 1991, η μοναδική τότε χώρα στον κόσμο που εφήρμοσε πιστά τις εντολές του ΔΝΤ, η Αργεντινή, χρεοκόπησε και δεν έχει συνέλθει ακόμη. Μέσα σε μερικά χρόνια, το ΑΕΠ της πλουσιότερης μέχρι τότε χώρας της Λατινικής Αμερικής, μειώθηκε κατά 21% και το 2003 η ανεργία έφτασε στο 23% με το 57% του λαού της να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η μεσαία τάξη της Αργεντινής εξαφανίστηκε κυριολεκτικά.

Το ΔΝΤ χρεώνεται επίσης την μεγάλη κρίση της Νοτιοανατολικής Ασίας του 1997, όπου η μεγαλύτερη χώρα της περιοχής η Ινδονησία έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας, δίχως να μπορεί ακόμη να ορθοποδήσει. Το 97 έκλεισαν 16 τράπεζες και η μετοχή της Εθνικής Τράπεζας της Ινδονησίας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει την αξία 2-3 σεντς.

Το θράσος των υπευθύνων του ΔΝΤ δεν έχει όρια. Ή απάντηση γι αυτές τις κρίσεις ( βλέπε Frankfurter Allgemeine 25.09.98) ενός συμβούλου τους ήταν: «η φαρμακευτική αγωγή και η συνταγή ήταν σωστές αλλά ο ασθενής δεν πήρε τα φάρμακά του όπως έπρεπε»!!!!

Ποια ήταν η αγωγή και ποια είναι γενικώς η συνταγή του ΔΝΤ; Μια, μοναδική και απόλυτη: «ανοίξτε εντελώς τις αγορές σας σε κεφάλαια και εμπορεύματα και ιδιωτικοποιήστε ότι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί». Αυτή είναι η πολιτική του λεγόμενου Washington Consensus και ο λόγος, που ο νομπελίστας της οικονομίας και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο Joseph E. Stiglitz, παραιτήθηκε το 2000 από τη θέση αυτή. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, για να δώσουν χρήματα σε μια χώρα που έχει ανάγκη, μέχρι σήμερα, βάζουν αυτούς τους δύο όρους « Ανοίξτε τις αγορές σας σε αυτούς εκείνους που χρηματοδοτούν το ταμείο μας και ιδιωτικοποιήστε τα πάντα». Τόσο απλή είναι η οικονομική επιστήμη. Με αυτήν την «περίπλοκη και σοφή» συνταγή δόθηκαν πάνω από 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Με το ένα δέκατο των χρημάτων αυτών, των δικών μας κρατικών χρημάτων, θα μπορούσαν να αγοραστούν, να κρατικοποιηθούν όλες οι τράπεζες και τα εννέα δέκατα να δοθούν για να τονώσουν την παραγωγή και την αγοραστική δύναμη. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους ανθρώπους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η ανεργία είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει. Εδώ και χρόνια, με την πολιτική καταπολέμησης του πληθωρισμού αλλά, σκοπίμως, όχι και της ανεργίας, έχουμε επισήμως και με στοιχεία του ΟΗΕ, πάνω από 200 εκατομμύρια ανέργους σε όλο τον κόσμο. Με την πρόσφατη κρίση, υπολογίζουν το 2009 σε άλλα 20 εκατομμύρια (βάλτε 50 για να είστε μέσα). Οσο θα είναι σίγουροι ότι δεν θα έχουμε κοινωνικές αναταραχές, ότι οι άνεργοι θα κλαίνε την μοίρα τους αντί να βγουν στους δρόμους, δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν κάτι.

Οι ηγέτες συμφώνησαν στο Πεκίνο «να τα αλλάξουν όλα για να παραμείνουν εν τέλει όλα όπως ήταν και πριν:οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».

Τώρα, αν στη Μεγάλη Πορεία μέχρι το τέλος της κρίσης, που κανείς δεν ξέρει επακριβώς πόσο θα διαρκέσει, οι αδύναμοι και ανήμποροι μείνουν στο δρόμο από καύσιμα, ποιος νοιάζεται γι αυτό. Εδώ δεν νοιάζονται οι περισσότεροι από τους αδύναμους και ανήμπορους θα νοιαστούν εκείνοι που δεν έχουν κανένα λόγο;