ενα δυο

Η οικονομική κρίση του 1929-1932 στην Ελλάδα, αν δεν εχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, είναι αυτή που, για παράδειγμα, έθεσε τέλος μάλλον κακό στην πολιτική σταδιοδρομία του χαρισματικού Ελευθερίου Βενιζέλου.

Είναι αυτή που άνοιξε τον δρόμο στον Ιωάννη Μεταξά και τη δικτατορία, όπως έγινε με τον Μουσολίνι στην Ιταλία και με τον Χίτλερ στη Γερμανία.

Και είναι αυτή που έθεσε τα θεμέλια του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Οπωσδήποτε ομως μια οικονομική κρίση έχει , οικονομικά , κοινωνικά , και πολιτικά χαρακτηριστηκά .

Μπορούμε λοίπον να υποστηρίξουμε , κοιτώντας την ιστορία του 30, οτι η σημερινή κρίση είναι κάτι περισσότερο από το προϊόν μιας στεγαστικής φούσκας που έσκασε και μιας χρηματοπιστωτικής ανοησίας που κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτη. Είναι ένα τέλος εποχής που διήρκεσε 30 χρόνια ?

Ειναι η αδυναμία του κράτους να αναλάβει παρεμβατικό ρόλο στην κατανομή των κερδών που προέκυπταν από την οποια ανάπτυξη , υπακούοντας στο λάιτ μοτίφ της Ουάσιγκτον πως οι αγορές, αν απαλλαγούν από τα δεσμά της κηδεμονίας του κράτους, μπορούν να εξασφαλίσουν τη διαρκή ανάπτυξη και την αέναη ευημερία μας ? δόγμα που και η δικη μας Κυβέρνηση δυστυχώς το αποδέχθη με τυμπανοκρουσίες?

Διότι, όπως σημειώνει κι ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ, < το κράτος, με τη δράση ή την αδράνειά του, καθορίζει ποιος θα απολαμβάνει τα ευεργετήματα της μεγέθυνσης!!!!!!!!>.

Επρεπε λοιπον η συμφορά να χτυπήσει και το σπίτι του θεράποντος ιατρού, για να γίνει κοινή συνείδηση αυτό που ώς χθες αναχρονιστική παραδοξολογία.

Μια νέα συναίνεση αρχίζει δειλά-δειλά να διαμορφώνεται: πως οι αγορές παράγουν ευημερία όταν τίθενται υπό κάποιας μορφής κοινωνικό έλεγχο.

Πως η επιδίωξη του ιδιωτικού κέρδους, όταν δεν αντιστοιχίζεται, ούτε κατ΄ ελάχιστο, με το γενικό κοινωνικό όφελος, οδηγεί σε εκτροχιασμό.

Και πως η κοινωνική συνοχή, η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων δεν είναι μόνον μια ηθική επιταγή αλλά και μια επιλογή οικονομικού ρεαλισμού. !!!!!!

Δεν είναι καινούργιες αρχές ή ιδέες. Στην πραγματικότητα, αποτελούν τον πυρήνα της παλιάς

σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης.

Ζούμε λοιπον από την αλαζονεία της αγοράς στον συμπονετικό καπιταλισμό της σοσιαλδημοκρατίας?

Μ Α Κ Α Ρ Ι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!