Η μάστιγα του αλκοολισμού

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δρα Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Απο την στιγμή που κάποιος προϊστορικός μας πρόγονος ανακάλυψε το αλκοόλ και τις ευεργετικές του επιδράσεις στο κεντρικό μας νευρικό σύστημα ξεκίνησε και η ιστορία αυτής της ουσίας που προέρχεται απο τη φύση. Η επίδραση του αλκοόλ στην ανθρώπινη συμπεριφορά σχετίζεται άμεσα με τις φαρμακολογικές ιδιότητες του που είναι κατά κύριο λόγο αναισθητικές και κατασταλτικές. Το αλκοόλ σαν χημική ουσία θα οξειδωθεί μέσα στο αίμα και θα απολήξει σαν διοξείδιο του άνθρακα και νερό απο την καύση του. Οταν όμως ο ρυθμός κατανάλωσης είναι μεγαλύτερος απο τον ρυθμό καύσης τότε τα υποκειμενικά συναισθήματα που είναι γνωστά σε όλους μας ξεκινούν απο την ευχάριστη ζαλάδα και καταλήγουν σε κώμα, αφού παρεμβληθεί η ..μέθη!

Ενα πολύ αγχωτικό άτομο όπως και ένα άτομο με πολλές ψυχοκοινωνικές αναστολές αισθάνεται ότι "απελευθερώνεται" με το αλκοόλ και καθώς μειώνεται η επίδραση του άγχους του αρχίζει να πιστεύει ότι "βελτιώνονται" οι μυοσκελετικές, συναισθηματικές και διανοητικές του ικανότητες την ίδια στιγμή που η αντικειμενική παρατήρηση μας βεβαιώνει για το ακριβώς αντίθετο...

Το πρόβλημα του αλκοολισμού στην Ελλάδα είναι διαπιστωμένο και τεράστιο αφού αφορά ίσως μέχρι και 200,000 αλκοολικούς σε αντίθεση με το πρόβλημα των ναρκωτικών όπου τα εξαρτημένα άτομα υπολογίζονται από 25 έως και 50,000! Όταν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα θανατηφόρα ατυχήματα που οφείλονται σε «μεθυσμένα» από το αλκοόλ άτομα καθώς και τις ψυχολογικές επιβαρύνσεις των μελών της οικογένειας ενός αλκοολικού τότε οι τεράστιες διαστάσεις αυτής της κοινωνικής μάστιγας προβάλλονται σε όλο το…τραγικό τους μεγαλείο…

Το ψυχογράφημα του αλκοολικού

Η πορεία ενός τυπικού αλκοολικού μπορεί να συνοψισθεί σε τέσσερις διαχρονικές φάσεις. Αρχικά όπως όλοι μας το άτομο πίνει οινοπνευματώδη ποτά σε κάποιο γεύμα ή σε κοσμικές συγκεντρώσεις. Ξεφεύγει όμως, απο τα φυσιολογικά όρια όταν αρχίζει να επιδιώκει και να εφευρίσκει νέες αιτίες κάποιου δήθεν "εορτασμού" για να δικαιολογήσει έτσι την ανάγκη του να καταναλώνει αλκοόλ και σε μεγαλύτερες ποσότητες και σε συχνότερες δόσεις.

Στη δεύτερη φάση το άτομο με δέος ανακαλύπτει οτι πάσχει απο "κενά μνήμης" καθώς ξεχνά τις δραστηριότητές του σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ.

Στην τρίτη φάση το άτομο ανακαλύπτει την ακατανίκητη ανάγκη του για αλκοόλ και αρχίζει το δράμα του καθώς πασχίζει να περιορίσει την κατανάλωση σε τακτά και ελεγχόμενα διαστήματα π.χ. μόνο τις βραδινές ώρες, ή όταν είναι με παρέα αλλά ανακαλύπτει έντρομο πια ότιχ ρειάζεται το αλκοόλ του σε συνεχή 24ωρη βάση!

Στην τέταρτη φάση αυτής της εκφυλιστικής πορείας προς την εξάρτηση το άτομο ζεί μόνο για το επόμενο ποτό εγκαταλείποντας κοινωνικές και οικονομικές υποχρεώσεις και επαγγελματικές δραστηριότητες, παραμελώντας ταυτόχρονα τον εαυτό του και την οικογένεια του. Στη γλώσσα της ψυχοθεραπευτικής θεώρησης του αλκοολισμού, και γενικότερα ατόμων με αδήριτη εξάρτηση απο εθιστικές ουσίες, το άτομο, "έχει κτυπήσει...πάτο!"

Πέντε τύποι αλκοολικών

Ουσιαστικά δεν υπάρχει ένας τύπος αλκοολισμού και ένα στερεότυπο του προβλήματος αλλά ΠΕΝΤΕ διαφορετικοί που θα δούμε αμέσως αναλυτικά.

Ο ΑΛΦΑ τύπου αλκοολισμός έχει σαφή ψυχογενή αίτια και οφείλεται, συνήθως, στον εθισμό που προκαλείται απο την κατανάλωση αλκοόλ για την επιτυχή καταστολή ψυχικών δυσχερειών και προβλημάτων. Τα άτομα που ανήκουν σε αυτόν τον τύπο αλκοολικού μπορούν να βοηθηθούν σχετικά εύκολα αντικαθιστώντας το αλκοόλ με κάποια αγχολυτικά - ηρεμιστικά για μικρό χρονικό διάστημα και εφόσον υποβάλλονται ταυτόχρονα και σε έντονη αναλυτική και υποστηρικτική ψυχοθεραπεία.

Ο ΒΗΤΑ τύπου αλκοολισμός αφορά περιπτώσεις υπερβολικής χρήσης αλκοόλ απο άτομα που "ζούν δημόσια" δηλαδή αναγκάζονται να καταναλώσουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ επειδή το απαιτούν οι κοινωνικοι-οικονομικές συνθήκες και μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε οργανικά προβλήματα (π.χ. με το ήπαρ) αλλά συνήθως δεν αντιμετωπίζουν ψυχική ή οργανική εξέταση.

Ο ΓΑΜΑ τύπος αφορά άτομα με έντονη ψυχική και οργανική εξάρτηση απο το αλκοόλ που εκδηλώνεται με την ανικανότητά τους να σταματήσουν το ποτό ακόμα και αν συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας και με την τάση τους να αυξάνουν τη συχνότητα και την ποσότητα της "δόσης" τους καθώς ο εθισμός στο αλκοόλ δημιουργεί μια αντίστοιχη ανοχή. Τα άτομα αυτά παρουσιάζουν τα συμπτώματα του "στερητικού συνδρόμου " που σχετίζονται με την δημιουργία της ψυχοσωματικής κατάστασης ανοχής ( ταχυκαρδία, νευρικότητα, έντονη εφίδρωση, αίσθηση ναυτίας και ανεξέλεγκτο τρέμουλο)

Ο ΔΕΛΤΑ τύπου αλκοολισμός έχει στοιχεία ψυχικής και σωματικής εξάρτησης όπως και ο γάμα τύπος αλλά διαφέρει στο σημείο όπου ο αλκοολικός δέλτα κατορθώνει να σταματήσει την κατανάλωση αλκοόλ λίγη ώρα πριν πέσει στο πάτωμα με χαμένες τις αισθήσεις τους δηλαδή λίγη ώρα πριν λιποθυμίσει, ενώ

Ο ΕΨΙΛΟΝ τύπος, γνωστός παλιότερα και σαν "διψομανία" αναφέρεται στα άτομα που καταναλώνουν υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ για κάποια χρονικά διαστήματα (ίσως μέρες στη σειρά, ακόμη και βδομάδες) καταλήγοντας μετά σε κάποιο νοσηλευτικό ίδρυμα ή κέντρο αποτοξίνωσης. Εκεί, αφού επιτύχουν την αποτοξίνωση, την οργανική απελευθέρωση απο την εξάρτηση τους στο αλκοόλ θα παραμείνουν "καθαροί" για κάποιο χρονικό διάστημα που συνήθως μεσολαβεί μέχρι και την επόμενη κρίση "διψομανίας" που τερματίζει, σε φαυλοκυκλική επανάληψη, το "στέγνωμα" τους σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης.

Αιτίες και θεραπεία

Παρά τις επίμονες και επίπονες προσπάθειες ερευνητικών ομάδων σε παγκόσμια κλίμακα δεν τεκμηριώθηκε αν ο αλκολισμός οφείλεται σε οργανικά, κληρονομικά ή ψυχοκοινωνικά αίτια. Στις σύγχρονες ψυχοδυναμικές θεωρήσεις η ροπή προς τον αλκοολισμό όπως και η ροπή προς την ΝΑΡΚΟΜΑΝΙΑ αιτιολογείται απο ψυχολογικές καταστάσεις υπέρμετρου στρες και άγχους, διάχυτης και αναιτιολόγητης ανασφάλειας, έντονων συναισθημάτων ενοχής και χαμηλό βαθμό αυτοπεποίθησης.

Τα παραπάνω, βέβαια αποτελούν ένα πλαίσιο αναφοράς, όπου η αιτιολογία είναι θέμα προσωπικής παθολογίας, ελλείψεων στην προσωπικότητα και στον χαρακτήρα του ατόμου που γίνεται αλκοολικός. Σε πολυσύνθετα κοινωνικά συστήματα όπου υπάρχει πανσπερμία λαων, φυλών και θρηκειών προκύπτουν σε μόνιμη βάση, ανακυκλωμένα, τα ίδια δεδομένα π.χ. Μεσογειακοί πίνουν περισσότερο αλκοόλ και μπύρα με φαγητό, ενω οι βόρειοι πίνουν "σκληρά" αλκοολούχα ποτά απόσταξης και χωρίς τη συνοδεία φαγητού.

Μελέτες που εξετάζουν μια συστοιχία ψυχοκοινωνικών παραγόντων που ίσως δίνουν εξηγήσεις στο γιατί μερικά άτομα γίνονται αλκοολικά ενώ αλλα δεν γίνονται, απολήγουν στο εντυπωσικό συμπέρασμα ότι σε κοινωνικά συστήματα και κουλτούρες όπου τοποθετείται έμφαση στην έννοια του"ανδρισμού" υπάρχουν εντυπωσιακά ψηλά ποσοστά αλκοολικών ( Ιρλανδία, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες ) ενώ σε κουλτούρες όπου επικρίνεται η ακραία συμπειφορά τα ποσοστά αλκοολισμού είναι χαμηλά. Με το ίδιο ψυχοκοινωνικό μοτίβο επεξηγούνται τα χαμηλά ποσοστά αλκοολισμού στην Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία σαν συνάρτηση της κατανάλωσης αλκοολούχων ποτών, κυρίως με το φαγητό (αν και όπως φαίνεται απο τη συμπεριφορά της ελλήνικής νεολαίας, αυτή η τελετουργία φθείνει ολοταχώς αντικαθιστούμενη με την κατανάλωση αλκοόλ στα κάθε λογής «ορθάδικα» ).

Η αντιμετώπιση του εξαρτημένου ατόμου θεραπευτικά γίνεται με μια ποικιλία μεθόδων και τεχνικών. Η κλασική θεραπευτική αγωγή ξεκινά με την οργανική αποτοξίνωση και αλκοολικού σε κάποιο κέντρο ή κάποια κλινική την ίδια ώρα που του παρέχονται σε κάποια ψυχοφάρμακα υποστήριξης των οργανικών και ψυχικών του συστημάτων. Δυστυχώς απλά και μόνο αυτή η αποτοξίνωση ΔΕΝ δίνει σχεδόν κανένα μακρόχρονα αξιόλογο αποτέλεσμα αν και βραχυχρόνια το άτομο φαίνεται να ανακτά τις δυνάμεις του και να λειτουργεί.

Απο τις διάφορες μεθόδους η πλέον αποτελεσματική έχει αποδειχθεί, σε διεθνή κλίμακα η "μικτή θεραπευτική αγωγή" που συνδιάζει την οργανική αποτοξίνωση_( με παροχή συγγενών ψυχοφαρμάκων ) με την αναλυτικο-υποστηρικτική ψυχοθεραπεία έντονης μορφής. Παράλληλα γίνονται παρεμβάσεις και στην οικογένεια του ατόμου ωστε να εξαλειφθούν τα παθογενή στοιχεία στις διαπροσωπικές σχέσεις με την εφαρμογή "οικογενειακής θεραπείας".

Εντυπωσιακά όμως αποτελέσματα έχει να παρουσιάσει σε διεθνή κλίμακα η οργάνωση "Ανώνυμοι Αλκοολικοί" που ξεκίνησε το 1934 και σήμερα έχει εκατοντάδες τοπικά και εθνικά παραρτήματα σε δεκάδες χώρες. Η οργάνωση στηρίζεται στη αρχή της βοήθειας του αλκοολικού απο άλλα άτομα (άνδρες και γυναίκες) που είχαν και αυτά το ίδιο πρόβλημα και το ξεπέρασαν με επιτυχία. Στην θεμελιακή της θεώρησητου προβλήματος ή οργάνωση "ανώνυμοι αλκοολικοί" θεωρεί το πρόβλημα σαν προσωπική ασθένεια και κοινωνική παθολογία (παρόμοια σε πολλές πτυχές-ψυχικής και οργανικής εξάρτησης - με την ναρκομανία...).

Θα κλείσω με ένα ρητό το οποίο οι Γιαπωνέζοι χρησιμοποιούν καθώς σερβίρουν σερβίρουν, με ύφος μισο-αστείο, μισοσοβαρό, μαζί με το εθνικό τους ποτό το σάκι που λέει ότι «πρώτα το άτομο παίρνει ένα ποτό, μετά το ποτό παίρνει ένα ποτό και τελικά το ποτό παίρνει.. τον πότη»
Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Η επανάσταση του 52χρονου. Έριξε μολότοφ στον Θείο του.

Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

Νέος επικοινωνιακός θρίαμβος

Ο νεότερος Καραμανλής, που θεωρεί φυσιολογικό το γδάρσιμο μας από τους τοκογλύφους, ανέτρεψε τον «μύθο » του θείου του και αποκατάστησε το «οικονομικό θαύμα των Συνταγματαρχών, στη Σύνοδο Κορυφής.

Σπύρος Χατζάρας

Σύμφωνα με το επίσημο κείμενο της συνέντευξης στις Βρυξέλλες που ανήρτησε στο http://www.minpress.gr/, το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού, ο κ. K. Καραμανλής αναφερόμενος στο δημόσιο χρέος της χώρας, είπε: « Ξέρουμε όλοι ότι μία από τις αδυναμίες που έχει η οικονομία μας, είναι ένα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, το οποίο διαμορφώθηκε με αλόγιστες, με ανεύθυνες πολιτικές για περισσότερα από 30 χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. το χρέος είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που φορτώθηκε στους Έλληνες πολίτες και στις νεότερες γενιές και θα χρειαστεί συνεπή και υπεύθυνη πολιτική για να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα στην ρίζα του».

Η τοποθέτηση του πρωθυπουργού ήταν ξεκάθαρη και σαφέστατη. Για περισσότερα από 30 χρόνια ,ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές, προκάλεσαν «ένα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος».

Αν αφαιρέσουμε, «περισσότερα από 30 χρόνια » από το 2008, φθάνουμε στο 1974. Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο. Δεν φτάνουμε στο 1967. Γιατί τότε θα έλεγε σαράντα χρόνια. Αν ήθελε να εξαιρέσει τον θείο του, θα έλεγε για περισσότερα από 25 χρόνια. Δεν το είπε όμως. Γιατί ήθελε να ρίξει και αυτός, επηρεασμένος από την τηλεόραση, μια μολότοφ στο παρελθόν.

Επομένως, οι ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές ,άρχισαν με τον «ανεύθυνο» θείο του, και την «σοσιαλμανία» του Παπαληγούρα, οι οποίες ανέτρεψαν, το έργο της Χούντας των συνταγματαρχών, και των λελογισμένων και υπεύθυνων Μακαρέζου και του Ανδρουτσόπουλου.Ισως με αυτόν τον τρόπο ,να ήθελε να απαντήσει, σε όσους ονειρεύονται επιστροφή στην «παλιά Ν.Δ.» της «σοσιαλμανίας». Ο θείος του ωστόσο, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κατάσταση που παρέλαβε, είχε πει ότι «οι συνταγματάρχες έφαγαν το ψωμί μας του αύριο».

Για την τη δική του πενταετία η είπε ότι, «τα χρόνια αυτά η Ελλάδα πέτυχε να έχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, να μειώσει την ανεργία, να ανεβάσει το εισόδημα του Έλληνα. Φτάσαμε σχεδόν πλέον τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, είμαστε κοντά στο 100%.»

Τον διέψευσε σχεδόν αμέσως η Eurostat. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, το κατά κεφαλή ΑΕΠ στη χώρα μας, υπολογιζόμενο σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ), είναι χαμηλότερο κατά 15% από τον μέσο όρο στην ευρωζώνη,ενώ το ελληνικό ΑΕΠ, καταλαμβάνει την προτελευταία θέση στην παλαιά Ευρώπη των 15, (με τελευταία την Πορτογαλία 76%) και την 11η θέση στην ευρωζώνη. Tο κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν στην Ελλάδα ανήλθε στο 95% του ΑΕΠ των 27 το 2007.Είναι, λοιπόν, χαμηλότερο κατά 5% του μέσου όρου στην Ευρώπη των «27». Σε αυτό τον μέσο όρο περιλαμβάνονται και οι φτωχές νέες χώρες. Οπότε μειώθηκε το κατά κεφαλήν ευρωπαϊκό εισόδημα. Ταυτόχρονα, το ελληνικό ΑΕΠ αυξήθηκε «εικονικά» κατά 9,6%, και έτσι γίναμε όλοι πλούσιοι. Εικονικά όμως. Στην πραγματικότητα o κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Eurostat διαμορφώθηκε το 2008, στην Ελλάδα στα 681 ευρώ. Σε ονομαστικούς όρους, η ετήσια αύξηση των μισθών στην Ελλάδα είναι 3,1%. Ωστόσο, ο πραγματικός (δηλαδή συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό) κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 0,5% ετησίως. Μείωση πραγματικών μισθών εμφανίζει ακόμα μόνο το Βέλγιο (-0,2% ετησίως).
Οι έλληνες μισθωτοί ανήκουν στη «δεύτερη κατηγορία» των εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Στην ίδια κατηγορία είναι ακόμα οι μισθωτοί σε Πορτογαλία (497 ευρώ), Σλοβενία (567 ευρώ), Μάλτα (612 ευρώ) και Ισπανία (700 ευρώ).Στην «πρώτη κατηγορία» είναι οι εργαζόμενοι σε Λουξεμβούργο (1.610 ευρώ), Βρετανία (1.148 ευρώ), Γαλλία (1.321 ευρώ),κλπ.

Ο κ. Καραμανλής είπε ακόμα ότι ,«Το δημόσιο χρέος τα τελευταία 4 χρόνια, μειώθηκε κατά 10 περίπου ποσοστιαίες μονάδες, δεν παύει όμως να εξακολουθεί να είναι υψηλό και ως εκ τούτου να δημιουργεί ένα σοβαρό πρόβλημα. Επαναλαμβάνω: Είμαστε σε καλύτερη κατάσταση από πολλούς, από τους περισσότερους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες και μία από αυτές είναι πράγματι, το υψηλό δημόσιο χρέος, που επιβάλει ακόμα μεγαλύτερη υπευθυνότητα στον χειρισμό των θεμάτων. Με υπευθυνότητα, μακριά από λαϊκισμούς, εύκολες υποσχέσεις, μεγαλοστομίες και κουβέντες που όμως είναι ανεύθυνες, να οδηγήσουμε την Ελληνική οικονομία στην κατεύθυνση που πρέπει» .

Το δημόσιο χρέος ,σε απόλυτους αριθμούς από 175 δις ευρώ, θα φθάσει τα 273,το 2009 σύμφωνα με τον προϋπολογισμό. Προστέθηκαν δηλαδή 98 δισ. χωρίς λαϊκισμούς, εύκολες υποσχέσεις, μεγαλοστομίες και ανεύθυνες κουβέντες. Με υπευθυνότητα, και «σεμνά και ταπεινά» . Η μείωση σαν ποσοστό του Α.Ε.Π. έγινε επειδή αυξήθηκε εικονικά το ελληνικό ΑΕΠ κατά 9,6%.
Στην πραγματικότητα η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Όπως είπε ο κ. Λέγκας, στη βουλή, το έλλειμμα το 2008 διαμορφώθηκε στα 11.639 εκατ ευρώ, έναντι ετήσιου στόχου 10.836 εκατ ευρώ. Οι δαπάνες για τόκους αυξήθηκαν κατά 14%, και έφθασαν στα 10.134 εκατ. ευρώ έναντι 8.887 εκατ. ευρώ του αντίστοιχου διαστήματος του 2007 λόγω της ανόδου των επιτοκίων εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Πληρώσαμε 1,3 δις παραπάνω επειδή ο κ. Τρισέ αύξησε σε λάθος στιγμή τα ευρωπαϊκά επιτόκια. Και ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν διαμαρτυρήθηκε στις Βρυξέλλες. Αντίθετα είπε ότι, «σε συνθήκες λοιπόν πίεσης της ρευστότητας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι φυσικό να ανεβαίνουν τα επιτόκια».
Eίναι φυσικό να δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες στη διατραπεζική αγορά 3.470 % και αυτές να μας δανείζουν με 6%.
Στη διάρκεια του 2009 λήγουν ομόλογα αξίας άνω των 26 δισ. ευρώ, ενώ μόνο τον Ιανουάριο λήγουν ομόλογα 6 δισ. ευρώ. Το Δημόσιο καλείται να αναχρηματοδοτήσει τις λήξεις και επιπλέον να καλύψει τα ελλείμματα και τους τόκους που θα καταβάλει για το σύνολο του χρέους . Έτσι, θα δανειστεί συνολικά 41 δισ. ευρώ ενώ θα χρειαστεί να αντλήσει 13 δισ. ευρώ που αφορά στα ομόλογα τα οποία θα εκδώσει για το σχέδιο στήριξης των τραπεζών.
Επομένως τα 54 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 20,4 % του ΑΕΠ, θα μας κοστίσουν 1,366 δις παραπάνω. Και αυτό ο πρωθυπουργός το θεωρεί φυσιολογικό!! (Τα 13 δις για τις τράπεζες θα μας κοστίζουν 780 εκατομμύρια το χρόνο). και αυτό φυσιολογικό!!

Σπύρος Χατζάρας

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Αναζητώντας πνευματικούς ταγούς.

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Εδώ και χρόνια ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι για έναν ξεχωριστό άνθρωπο, πρότυπο αυταπάρνησης και ήθους, που σημάδεψε με το πέρασμά του την εκπαιδευτική και κοινωνική ζωή της Δράμας αλλά και την προσωπικότητα όσων τον γνώρισαν από κοντά. Νομίζω πως σήμερα, σε μια εποχή κρίσης αξιών και ελλείμματος σε πρότυπα ζωής, ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Ηταν άνοιξη του 1963. Καθώς παίζαμε, στο διάλειμμα, στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων της Δράμας, έκανε την εμφάνισή του ένας ψηλός, ξανθός γερμανός με ένα ξύλινο πόδι. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που βλέπαμε γερμανό. Τον περιτριγυρίσαμε και το πρώτο πράγμα που τον ρωτήσαμε, αν θυμάμαι καλά, ήταν, «αν το πόδι του το έχασε στο Στάλινγκραντ». Πράγματι έτσι ήταν. Ηρθε 18 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου για να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. Ειχε πιαστεί αιχμάλωτος στις μάχες του Οχυρού της Δράμας. Οι λίγοι εναπομείναντες του λόχου, με ανθυπολοχαγό τον Κραχτίδη, οι οποίοι είχαν δει δεκάδες συντρόφους τους να πεθαίνουν δίπλα τους από τα πυρά των γερμανών ήθελαν να τον εκτελέσουν επιτόπου. Ο ανθυπολοχαγός Δημήτρης Α. Κραχτίδης, πιστός στις διεθνείς συμφωνίες περί αιχμαλώτων πολέμου αλλά πάνω απ όλα πιστός στον εαυτό του, είχε πει στους άνδρες του «μόνο πάνω από το πτώμα μου». Μπορεί η ενέργεια αυτή να κόστισε τη ζωή σε άλλους, έλληνες και ρώσους. Με αυτή όμως τη λογική έχουν εκτελεστεί δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους ήταν αθώοι. Ο Κραχτίδης, έκανε πράξη αυτό που λέει η φιλοσοφία του Υπαρξισμού: «αν, τη στιγμή που όλα γύρω σου καταρρέουν, εσύ μπορείς να παραμείνεις πιστός σε αξίες και αρχές, τότε είσαι άνθρωπος». Η ιστορία αυτή ήταν το θέμα συζήτησης στο μάθημα των θρησκευτικών που επακολούθησε και νομίζω πως μας συγκλόνισε όλους. Χρειάστηκαν χρόνια ενηλικίωσης για να καταλάβουμε πως «όταν μια ομάδα δεν έχει, συνειδητά, κοινούς στόχους και το κυριότερο, δεν έχει πνευματική ουσία που να δένει τα άτομα μεταξύ τους, τότε, κάτω από ορισμένες συνθήκες, μετατρέπεται σε ένα τέρας που σκορπά γύρω της τυφλή βία». ( εικόνες από τα γήπεδα αλλά και πρόσφατες εικόνες από τις ομάδες καταστολής της αστυνομίας αλλά και από ομάδες γνωστών-αγνώστων επιβεβαιώνει την παραπάνω θέση. Απλά παιδιά της διπλανής πόρτας, απλοί αστυνομικοί, μέσα στην ομάδα γίνονται αίφνης βίαιοι μπάτσοι και παιδιά που σαν άτομα είναι ευγενικά στην ομάδα γίνονται βίαιοι ταραξίες).

Ηταν μια εποχή που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα. Ζούσαμε σε ένα κράτος φοβισμένο και εκδικητικό, που 14 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εξακολουθούσε να τιμωρεί συλλογικά ακόμη κι εκείνους που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Μόνο στην τάξη μου είχα δύο συμμαθητές, που στην ηλικία των 15 ετών δεν είχαν δει ποτέ τον πατέρα τους γιατί ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο. Σε μια εποχή, που η μοναδική παιδαγωγική μέθοδος ήταν η τιμωρία και το ξύλο, που ο μαθητής με το πηλίκιο, μόλις έβλεπε στο δρόμο καθηγητή άλλαζε πεζοδρόμιο, ο Κραχτίδης, ο επιθεωρητής φυσικής αγωγής του Νομού Δράμας ήταν η μοναδική εξαίρεση. Οι μαθητές όλου του νομού, ανεξάρτητα από επιδόσεις και φρονήματα, ένιωθαν σαν παιδιά του. Σε μια εποχή, που οι επιθεωρητές των σχολείων θύμιζαν τον επιθεωρητή του Γκόγκολ, προκαλώντας αναταραχή και φόβο σε μαθητές και καθηγητές, ο Κραχτίδης ήταν ο μόνος, που μόλις εμφανιζόταν τρέχαμε όλοι οι μαθητές να τον χαιρετίσουμε. Ο επιθεωρητής-παιδαγωγός με τα πέδιλα, τα τριμμένα αλλά καθαρά ρούχα (ένα απλό πουκάμισο δίχως γραβάτα και ένα παντελόνι, σπανίως και μόνο σε εκδηλώσεις φορούσε γραβάτα, σχεδόν πάντα την ίδια ) περπατούσε πάντα σαν να έτρεχε, ίδιος ο Βέγγος. Εκανε συνεχείς επιθεωρήσεις σε όλα τα γυμνάσια του νομού, όχι για να τιμωρήσει αλλά για να δει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις και να βοηθήσει, βάζοντας το χέρι ακόμη και στην ίδια του την τσέπη. Δεν ήταν τυχαίο ότι την εποχή εκείνη η μοναδική ομάδα της επαρχίας που έπαιζε στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν η Δόξα Δράμας. Δεν ήταν επίσης τυχαίο ότι στους πανβορειοελλαδικούς αγώνες, οι μοναδικοί αθλητές, εκτός των ομάδων της Θεσσαλονίκης, που διεκδικούσαν πρωτιές, ήταν εκείνοι της Δράμας. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι, από τη στιγμή που έφυγε από την ενεργό δράση αυτός ο ακέραιος και δραστήριος παιδαγωγός, ολόκληρος ο νομός έπεσε σε αθλητικό μαρασμό, η αλήθεια όμως είναι πως τέτοιοι άνθρωποι δρουν σαν καταλύτες μεταδίδοντας οραματισμό και διάθεση για θυσίες. Δίχως όραμα για το μέλλον, δίχως ελπίδα και διάθεση για θυσίες, καμιά κοινωνία, σε τοπικό ή σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να επιβιώσει διαχρονικά, πόσο μάλλον να δημιουργήσει. Όπως έγραφε και ο Μακιαβέλι: « Τίποτα δεν είναι απελπιστικότερο από το να μη βρίσκεις λόγους για νέες ελπίδες» και σήμερα, όχι μόνο οι νέοι μας αλλά ακόμη κι εμείς οι ενήλικες δε βρίσκουμε λόγους για νέες ελπίδες. Νιώθουμε όλοι πως βυθιζόμαστε σε ένα βούρκο από σκάνδαλα και όπου κι αν γυρίσουμε το βλέμμα μας, βλέπουμε μόνο καιροσκόπους, που μοναδικό τους μέλημα είναι ο εαυτούλης τους. Πνευματική, πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία είναι απούσες από κάθε σημαντικό γεγονός και στείρες σε οράματα και ιδέες. Νιώθουμε πως όλα είναι αφημένα στην τύχη. Ο καλοσυνάτος άνθρωπος με το χαμόγελο, δρούσε πάντοτε με βάση την αρχή-κατηγορηματικό πρόσταγμα:«οφείλω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο ώστε να επιθυμώ ο κανόνας μου να γίνει καθολικός νόμος». Τέτοιοι μοναδικοί άνθρωποι έχουν γίνει σήμερα είδος σπάνιο. Μαζί με την οικονομική φτώχεια, φτωχαίνουμε συνεχώς και πνευματικά σαν λαός.

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

τεστ

Άντε με το καλό να αναλάβει ο μαύρος Ομπάμα για να δούμε άσπρη μέρα, λένε μερικοί εξ ημών… Άλλοι πάλι μένουν ουδέτεροι, δεν του αφορά το θέμα. Και μια άλλη μεγάλη ομάδα παραμένει επιφυλακτική και καλά κάνει. Έχουμε πλέον γίνει σώφρονες σε αυτή τη χώρα, από τη στιγμή που αποφασίσαμε να μην παρακολουθούμε τα λεγόμενα των πολιτικών μας, και βασιζόμαστε στην κρίση και το πολιτικό ένστικτο μας. Είναι καλή αυτή η χειραφέτηση μας από τους πολιτικούς μας, που βρίσκονται τουλάχιστον δύο κλικ πίσω από μας.

Και για να είμαστε ρεαλιστές πώς να πάρει στα σοβαρά μια υπερδύναμη τη χώρα μας, όταν έχουμε τόσους ελληνοαμερικανούς γερουσιαστές και στα δύο μεγάλα κόμματα της Αμερικής, άλλους τόσους πολλούς φιλέλληνες γερουσιαστές που ανά πάσα στιγμή είναι μεγαλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων μας από ότι οι δικοί μας πολιτικοί, δηλώνουμε ότι ο καλύτερος μας σύμμαχος πια είναι οι Ρώσοι τους οποίους αφήνουμε να κάνουν γυμνάσια στο Αιγαίο παρέα με τους Τούρκους- και όχι με μας- και να ελλιμενίζουν τα πλοία τους σε τουρκικά λιμάνια (τόση εμπιστοσύνη έχουν στη χώρα μας), να υπογράφουμε αγωγούς φυσικού αερίου και να αποκλειόμαστε από την παραλαβή του, να γίνεται πρωθυπουργικού επιπέδου σύσκεψη για το φυσικό αέριο στη Μόσχα και ο ‘σύμμαχος’ μας Πούτιν να μην καλεί τον Έλληνα πρωθυπουργό; ενώ επιμένει να ονομάζει τα Σκόπια Μακεδονία. Αυτή η στάση της Ρωσίας δείχνει πόσο λίγο υπολογίζει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με την συνακόλουθη επίθεση φιλίας προς τη Μόσχα.

Κακά τα ψέματα. Μια σοβαρή χώρα με ανάλογη εξωτερική πολιτική δεν μπορεί παρά να ακολουθεί μια σταθερή πολιτική με ορίζοντα πολλών δεκαετιών, και φυσικά δεν μπορεί να παρακολουθεί μια εξωτερική πολιτική που ισορροπεί στον αέρα χωρίς σχοινί από κάτω (ούτε οι καλύτεροι ακροβάτες δεν το πετυχαίνουν) όπως είναι η τρέχουσα μετέωρη, τυχάρπαστη, και ανώριμη Ελληνική.

Πλάκα – πλάκα είναι πιο πιθανό ο Παναθηναϊκός να βρει στήριξη από τον πρόεδρο Ομπάμα στο θέμα του Βοτανικού, γιατί ως επιχείρηση έχει συγκροτημένη πολιτική με επιχειρήματα βασισμένα σε μελέτες και άψογο business plan, παρά η Ελλάδα με την πολιτική – ανεμόμυλο και τον σχεδιασμό κινούμενη-άμμος την οποία υποστηρίζει και πάμε προς Μεφιστοφελή.

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΚΑΙ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που του αφαίρεσα τη ζωή, που όπλισα το χέρι του δολοφόνου, που πάτησα τη σκανδάλη του όπλου του εκτελεστή.

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη από την αξιοπρεπέστατη μητέρα του που της αφαίρεσα τη χαρά της ζωής, που έκοψα βίαια το μπουμπούκι πριν καν ανοίξει και το πέταξα στο χώμα, στέλνοντας το παιδί της στη χώρα των αγγέλων.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που για δεύτερη φορά σε δολοφονεί ο εκτελεστής σου, με την κατάθεσή του χαρακτηρίζοντάς σε, «ο θανών και η παρέα του» και ο κατάπτυστος συνήγορός του με τις δηλώσεις του περί παρεξηγήσεως …

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη, γιατί δημιούργησα μια κοινωνία γεμάτη με απατεώνες πολιτικούς, άχρηστους κρατικούς λειτουργούς, καβαλημένους στο καλάμι της εξουσίας μπάτσους, κίναιδους και παιδεραστές κονομημένους ρασοφόρους, πληρωμένους κονδυλοφόρους, φακελάκηδες γιατρούς, κουκουλοφόρους χωρίς κουκούλες, ντοπαρισμένους αθλητές, λαμόγια πολίτες, αχρείους γονείς…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη για τη ΣΑΠΙΑ κοινωνία που έζησες…

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη που χαίρομαι τη Δημοκρατία μου, τη Δημοκρατία που σκοτώνει εν ψυχρώ 15αχρονα παιδιά…

Τη δημοκρατία που γεμίζει τις τσέπες μας με μίζες, από χρήματα λερωμένα με το αίμα εφήβων.

Τη δημοκρατία , που πνίγει στις πισίνες μας, τα όνειρα των νέων.

Τη δημοκρατία των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών, των reality και της ψεύτικης ελπίδας, της τηλεψηφοφορίας, των ψηλών τακουνιών και των άφυλων παιδιών του λαιφ σταιλ των καναλιών.

Τη δημοκρατία της άσπρης σκόνης και του πολέμου Βορείων και Νοτίων προαστίων...

Τη δημοκρατία που κοστολόγησε τη ζωή σου 3,5% αύξηση στο χρηματιστήριο Αθηνών τη Δευτέρα.

Την δημοκρατία που μας φυλάκισε μας απομόνωσε, μας έκανε θεατές, όχι κοινωνούς...

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη που χαίρομαι τη δημοκρατία των φαλιρισμένων του Χρηματιστηρίου, των Γιάπηδων των 700 ευρώ και της κομπίνας, τη δημοκρατία των άχρηστων πτυχίων, και της αναξιοκρατικής συνέντευξης του ΑΣΕΠ, των χλιδάνεργων, των δήθεν και των κάποιων, που χαίρομαι τη δημοκρατία των ανύπαρκτων θέσεων στις εντατικές, και του θανάτου στο ασθενοφόρο, των γιατρών που σε στέλνουν στον άλλο κόσμο χωρίς φακελάκι, τη δημοκρατία που εξαΰλωσε κάθε ίχνος ηθικής, κοινωνικής και ατομικής, που ποδοπάτησε και έβγαλε στη διατίμηση τη ζωή όλων ημών των ψηφοφόρων.

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη για την πελατειακή δημοκρατία που ξυπνάει ιδανικά μέσα μας μόνον την προεκλογική περίοδο και μετά τρέχει στα Βατοπέδια να ευλογηθεί…

Τη δημοκρατία του αιώνιου κτηματολογίου, της κοινωνικής ανισότητας και αποκλεισμού, των μεταναστών σκιών, να τη χαιρόμαστε...

Τη δημοκρατία της τεράστιας οικολογικής καταστροφής, τη δημοκρατία των εκατομμυρίων στρεμμάτων καμένων εκτάσεων και των δεκάδων καμένων ψυχών το 2007.

Τη δημοκρατία των εκατοντάδων κατεστραμμένων και πυρπολημένων καταστημάτων και κτιρίων το 2008.

Τη δημοκρατία που αθωώνει εμπόρους ναρκωτικών και προφυλακίζει πράσινα παπούτσια, που στέλνει στις καλένδες φακέλους με πολιτικά σκάνδαλα γιατί «δεν προέκυψαν στοιχεία» και στέλνει κατηγορούμενους αθώους πολίτες…

Να τη χαιρόμαστε τη δημοκρατία μας, που η γενιά του πολυτεχνείου αλλά και η επόμενη γενιά , είχε στόχο τον πλουτισμό με κάθε μέσο, πολιτικό, προσωπικό, πατώντας επί πτωμάτων και χωρίς να σκέφτεται τίποτα και κανέναν, έχοντας προσωπικό όραμα να αγοράσει πολυτελή αυτοκίνητα και βίλες με πισίνες και αναψυκτήρια.

Μας ξάφνιασε που υπάρχουν οι νέοι, μας ξάφνιασε που άντεξαν τόσο καιρό στη σιωπή, αλλά δεν έχουν τελείως χαθεί... μας τρομάζει η ψυχή των παιδιών που λένε δε μου κάνεις πια δε σε γουστάρω, έχω δικά μου όνειρα πιο καθαρά...

Μας ξάφνιασε η απάντηση των νέων σε όλες τις κατηγορίες που τους προσάπτουμε: «βάλτε στη φυλακή πρώτα επίορκους δικαστές, υπουργούς, βουλευτές, κρατικούς λειτουργούς και πάσης φύσης κλέφτες και απατεώνες, δολοφόνους ψυχών, καταχραστές εξουσίας, παιδεραστές πνευματικούς, ανίκανους και άχρηστους και μετά όσοι έχουμε κάνει βανδαλισμούς θα έρθουμε μόνοι μας… αλλά δεν θα χωράμε στις φυλακές γιατί θα έχουν γεμίσει από ΕΣΑΣ»!!!

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη Αλέξανδρε για τα σχολεία - φυλακές που σου έφτιαξα, και τους ανεκπαίδευτους, κομπλεξικούς και τραγικά ανίκανους, οσφυακάμπτες και γραφειοτρόφιμους δασκάλους που σου έστειλα να σε διδάξουν…που ούτε το μυαλό, τη σκέψη, την ψυχή και το σώμα σου σεβάστηκαν…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που κάθε μέρα, ώρα και στιγμή σου ευνούχιζα τα όνειρα…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν ενδιαφέρθηκα να σου δείξω αγάπη να σκύψω πάνω στους προβληματισμούς σου και να σου δώσω μερικές σταγόνες ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής, που έλειπα από τις μαθητικές σου εκδηλώσεις, που δεν σου έδινα σημασία και δε σε έπαιρνα στα σοβαρά, που σε πάρκαρα στην φθηνή και εύκαιρη νταντά, την τηλεόραση, καθώς έτρεχα να κονομήσω, να αγοράσω να… να… να…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που σε έριξα στην κρεατομηχανή του κιμά και σε έκανα κομματάκια…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν ξεβολεύτηκα από τον καναπέ, και την αποχαύνωσή μου.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που όταν είδα ότι πας να μου ξεφύγεις και βρήκες διέξοδο στο διαδίκτυο, έβαλα κονδυλοφόρους σε διατεταγμένοι υπηρεσία να το λοιδορήσουν μέσω κάποιων blogs, έτσι για να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που ο υπουργός της Αστυνομίας δήλωσε ότι «στόχος της αστυνομία είναι ο άνθρωπος» και που οι υποτελείς του έκαναν πράξη τις δηλώσεις του, με στόχο ΕΣΕΝΑ.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν έχω στείλει στα τσακίδια τη γενιά του Πολυτεχνείου που δεν έχω στείλει στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ τους αλήτες, τη γενιά των ΛΑΜΟΓΙΩΝ και των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ δεκαπεντάχρονων, που δεν έχω στείλει στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ τους ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ των ονείρων και των οραμάτων των νέων…τους εμπνευστές της κοινωνίας της διαφθοράς, της διαπλοκής , της κομματικής νομενκλατούρας, της κοινωνίας των golden boys, των silver girls και των bronze gays…

Και να ξέρει Αλέξανδρε ότι δεν βρέθηκες εσύ λάθος μέρα, σε λάθος στιγμή, σε λάθος σημείο και σε λάθος θέση… οι εκτελεστές σου βρέθηκαν σε λάθος θέση και όλοι εμείς που τους οπλίσαμε το χέρι και που πατήσαμε τη σκανδάλη…

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη από τον Αλέξανδρο ξανά και ξανά…

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, θλίψης, οργής, πόνου και οδύνης για όλα όσα συμβαίνουν σε τούτη την κοινωνία - που δεν φτάνει αλλά και που δεν έχει καμία ηθική αξία μια συγγνώμη και λίγο ντροπή –

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που του αφαίρεσα τη ζωή, που όπλισα το χέρι του δολοφόνου, που πάτησα τη σκανδάλη του όπλου του εκτελεστή.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που τον σκοτώνω κάθε μέρα…

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

οκ

Για όσους έχουν μελετήσει την Παλαιά Διαθήκη, ακόμη και αν αυτή είναι μια ανθολογία από αφελείς μύθους, αυτά που συμβαίνουν στους «Αγίους» Τόπους, δεν είναι πρωτόγνωρα Ο πρώτος διδάξας, του πως επιτελούνται γενοκτονίες και ιδιοποιούνται ξένα εδάφη ήταν ο Μωυσής. Οι πράξεις του, με την ευλογία του Θεού βεβαίως-βεβαίως, δημιούργησαν κανόνες διεθνούς εθιμικού δικαίου. Για τον ηγέτη των Εβραίων ο συμβιβασμός με τους άλλους λαούς της περιοχής ήταν αδύνατος. Κάθε πράξη του συμβόλιζε την εκτέλεση της συμφωνίας, που είχε με το Θεό και της οποίας αντάλλαγμα ήταν η πλήρης αφοσίωση σ αυτόν. Ετσι φτιάχτηκε ένα κοινωνικό σύστημα ταυτισμένο με τη θρησκεία, του οποίου ο θρίαμβος πάνω στους άλλους λαούς έγινε μια διαρκής δοξολογία προς το όνομα του Θεού. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Καθ οδόν λοιπόν προς τη γη της επαγγελίας, μεταξύ άλλων, βρέθηκαν μπροστά στα πόδια του Μωυσή και οι Μαδιανίτες. Οι Μαδιανίτες επέμεναν πως η γη είναι δική τους και πως δε γνωρίζουν προσωπικά αυτόν το Γιαχβέ που υποσχέθηκε στους εβραίους τη δική τους γη, δίχως να του ανήκει. Στο Μωυσή μάλιστα που ήταν και γαμπρός τους, αφού τον είχαν φιλοξενήσει και τον πάντρεψαν μάλιστα και με μια δική τους όταν ήρθε κάποτε σαν πρόσφυγας κυνηγημένος από τους Αιγυπτίους, του είπαν ( αυτό δεν το αναφέρει η Βίβλος αλλά το υποθέτω), «είπαμε βρε παιδί μου να ξανάρθεις να δεις τη γυναίκα σου αλλά όχι να μας φέρεις κι όλο σου το σόϊ 600 000 ανθρώπους. Βλέπετε, λάθη δεν κάνουν μόνο οι ινδιάνοι της Αμερικής.(Στην Παλαιστίνη, πριν έναν αιώνα δεν ζούσαν ούτε 50 χιλιάδες εβραίοι) Κάθησε λοιπόν ο Μωυσής με τους πιστούς του Λευίτες-ιερείς και σκέφτηκαν τι κάνουμε τώρα. Οι μάζες άρχισαν να δυσανασχετούν με το Μωυσή και το Θεό τους που δεν τήρησε το λόγο του για τη γη της επαγγελίας. Οι δικαιολογίες του αρχηγού πως την τελευταία φορά που πέρασε από το ίδιο το μέρος οι Μαδιανίτες του φάνηκαν μαλθακοί και φιλόξενοι και υπέθεσε πως θα έφευγαν και θα του παραχωρούσαν το οικόπεδο τζάμπα, δεν έπεισαν. Και τότε ήρθε σαν «μάνα εξ ουρανού» η είδηση:«ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων εκδίκει την εκδίκησιν υιών Ισραήλ εκ των Μαδιανιτών και τα τοιαύτα» (βλέπετε ο θεούλης είχε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες με τα παιδιά του. Δεν ήταν όλα δικά τους). Και τότε έγινε «Γης Μαδιάν». Σκότωσαν ακόμη και τα βρέφη των Μαδιανιτών, με την ευλογία του θεού πάντοτε, αλλά άφησαν εν ζωή μόνο τις παρθένες (35000), που τις μοίρασαν μεταξύ των αρχηγών. Περισσότερα μακάβρια κείμενα θα βρείτε στο τέταρτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. (Εχω μια απορία. Γιατί δεν μεταφράζεται επισήμως ώστε να την κατανοούν όλοι οι έλληνες; Υπάρχει λόγος;).. Η γενοκτονία των μαδιανιτών λοιπόν, χρησίμευσε σαν παράδειγμα για τους απογόνους του Μωυσή, να μάθουν πως χωρίς κακούς εχθρούς και χωρίς έναν πολύ κακό Θεό που θα σε βοηθήσει να εξολοθρεύσεις τους κακούς, δεν επιβιώνεις σαν λαός. Εδώ και 3500 χρόνια, οι λεγόμενοι «άγιοι» τόποι, συγκλονίζονται από σφαγές, γενοκτονίες, σκοταδισμό και ηλιθιότητα. Κλασικό παράδειγμα το παρακάτω. Στην καρδιά της σημερινής πόλης της Χεβρώνας, 400 φανατικοί «ορθόδοξοι εβραίοι», με τη βοήθεια του ισραηλινού στρατού, εξανάγκασαν πριν μερικά χρόνια 100 παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να τα κατοικήσουν αυτοί. Σε συνέντευξη ενός εβραίου εποίκου και στο ερώτημα, «γιατί έδιωξαν από τα σπίτια τους ανθρώπους που ζούσαν γενιές ολόκληρες εκεί», η απάντηση ήταν : « αυτό το μέρος σύμφωνα με τις άγιες γραφές μας, είναι ένα κομμάτι γης που το είχε αγοράσει ο Αβραάμ, από τους Χετταίους για το μνήμα της γυναίκας του Σάρας άρα μας ανήκει !! Κακώς δεν τον ρώτησε ο δημοσιογράφος :« και ήρθατε μετά από 3 500 χρόνια να πάρετε με τη βία των όπλων τα σπίτια 100 ανθρώπων για έναν τάφο, που δεν ξέρετε καν που είναι ακριβώς ;» Οπως εικάζουν μερικοί, οι Δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν αλλά μάλλον πήγαν σε άλλο πλανήτη. Με αυτήν τη λογική. όταν γυρίσουν πίσω στη γη, θα πουν να την «κάνουμε από τη γη» γιατί τους ανήκει. Το επιχείρημά τους ότι σας την αφήσαμε για 65 000 000 χρόνια, αλλά τώρα τη χρειαζόμαστε, νομίζω πως είναι πιο λογικό από το επιχείρημα του εποίκου της Χεβρώνας με την ιδιοκτησία του τάφου της Σάρας που αμφισβητείται από τους επιστήμονες. Τα οστά των δεινοσαύρων έχουν βρεθεί, όχι όμως και της Σάρας. Κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η γη ανήκε στους δεινόσαυρους πριν καν εμφανιστούν οι άνθρωποι. Τελικά την ιστορία τη διαμορφώνουν οι ηλίθιοι, που όπως έλεγε ο Σωκράτης είναι και οι μόνοι κακοί. Επομένως η μόνη σωτηρία του ανθρώπου είναι ο συνασπισμός όλων των ανθρώπων απανταχού γης που δεν είναι ηλίθιοι. Ο μέγας εβραίος φυσικός ο Αϊνστάϊν είχε πει «η κυριαρχία των ηλιθίων είναι παντοδύναμη διότι είναι τόσοι πολλοί και η ψήφος τους μετράει όσο και η δική μας». Αν ζούσε σήμερα, θα εννοούσε σίγουρα και την πλειοψηφία στο σημερινό Ισραήλ.
Διάβασε τη συνέχεια εδώ...