Γράφει ο Στέργιος Ζυγούρας
Καθηγητής Μ.Σ.Θ.

Παιδεία. Όχι μία, αλλά δύο Ιφιγένειες δείχνει διαθέσιμη να θυσιάσει η κυβέρνηση: τους προηγούμενους υπουργούς της. Για ποια κατεύθυνση όμως επιθυμεί να έχει «ούριο άνεμο» το κυβερνητικό πλοίο της παιδείας; Σε τι «απέτυχαν» οι προηγούμενοι καπετάνιοι, ώστε να φτάσει ο Πρωθυπουργός να ζητά στις 2 Ιανουαρίου «προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή»; Γιατί τόση επισημότητα, τόσο πομπώδεις δηλώσεις πριν την έναρξη του «διαλόγου»; Οπωσδήποτε ο Δεκέμβρης έπαιξε το ρόλο του, η ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης επίσης, είναι όμως μόνον αυτοί οι λόγοι; Να μας προβληματίσει η πρόσφατη ομολογία απραξίας της κυβέρνησης στην παιδεία και η -επιτέλους- παραδοχή μιας κάκιστης κατάστασης στο χώρο της; Προφανώς, όταν μάλιστα αυτή προέρχεται από τα πλέον υπεύθυνα -να την προφέρουν- χείλη. Στις πρώτες δηλώσεις του Υπουργού ΕΠΘ κ. Άρη Σπηλιωτόπουλου, μετά την πρώτη συνεδρίαση της πολιτικής επιτροπής διαβάζουμε:
1. Την ομολογία: «η παιδεία, τουλάχιστον όσον αφορά στο σχολειό, που είναι το βασικό κύτταρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο».
2. Τη διαπίστωση της πολυετούς αντισυνταγματικής πορείας: «θέλουμε ένα σχολείο το οποίο να προάγει τη γενική παιδεία, θέλουμε ένα σχολείο το οποίο να προάγει την κριτική σκέψη… ή θέλουμε όπως σήμερα να αφήσουμε την κατάσταση, όπου -κακά τα ψέματα- από το σχολείο δεν βγαίνουν μορφωμένοι πολίτες; …».
3. Τη χλιαρή παραδοχή της αναξιοκρατίας (ευνοιοκρατίας-κομματοκρατίας) και των μηχανισμών χειραγώγησης: «έχουμε απαξιώσει το ρόλο του εκπαιδευτικού».

Τι τοποθετεί η κυβέρνηση στο άλλο τάσι της..... ζυγαριάς, ώστε να γύρει προς το θετικό το αποτέλεσμα; Τι προτείνει; Ποιες είναι οι πρώτες της εγγραφές πάνω στην tabula rasa;
1. Θέλουμε «γενική παιδεία». Απορρίπτουμε τη «στείρα απομνημόνευση». Θέλουμε «να φτιάξουμε ένα σχολειό το οποίο θα επιτρέπει σε ένα παιδί να μπορεί να σταθεί στα πόδια του σαν ένας στοιχειωδώς μορφωμένος πολίτης, ένας ενεργός πολίτης, που να έχει δηλαδή κριτική σκέψη, που να έχει στάση ζωής, να έχει άποψη, να μπορεί να κρίνει, να συγκρίνει και να αποφασίζει.»
2. Θέλουμε «ένα σχολειό το οποίο να δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να έχουν δημιουργικές δεξιότητες τις οποίες να ξεδιπλώσουν, να κινητροδοτήσουμε τα ταλέντα, ένα σχολειό το οποίο θα έχει ζώνες πολιτισμού.»

Να σχολιάσουμε σύντομα δύο στοιχεία: Α) την όψιμη παραδοχή των πασίγνωστων αγκυλώσεων που οδηγεί στην κραυγαλέα αντίφαση: πώς φτάνει να ασχολείται μια κυβέρνηση σήμερα με ζητήματα των οποίων η ανάγκη επίλυσης την ανέδειξε στην εξουσία το 2004 με άνετη κοινοβουλευτική στήριξη; Επί υπουργίας Γιαννάκου η επίσημη δικαιολογία ήταν: «επεμβαίνοντας στην τριτοβάθμια, θα επηρεάσουμε ταχύτερα το αποτέλεσμα της παιδείας» Β) Η κυβέρνηση επιλέγει ως χρόνο συζήτησης την περίοδο της «οικονομικής κρίσης» που της δίνει (επικοινωνιακά) τα περιθώρια να μην της ασκηθεί η μέγιστη πίεση για την άμεση χρηματοδότηση του όποιου πακέτου μέτρων. Τα επιχειρήματά της όμως δεν άλλαξαν. Συνεχίζει να κινείται μεταξύ του «δεν έχουμε» και του «δεν δίνουμε», όπου για το πρώτο φταίνε οι «πλεονασματικοί προϋπολογισμοί» του ΠΑΣΟΚ, ενώ για το δεύτερο, η άρνηση της κοινωνίας να δεχθεί αδιαμαρτύρητα τις «μεταρρυθμίσεις», δηλ. «περισσότερες δαπάνες για τη συντήρηση της ίδιας κατάστασης είναι σε βάρος όλων». Συμπληρωματικά, μπορούμε να γελάσουμε/κλάψουμε με τις κυβερνητικές δηλώσεις για το 5% του ΑΕΠ και γενικότερα περί χρηματοδότησης της παιδείας.
Εκτός Tabula: ο εκπαιδευτικός, ο μαθητής, ο …πολίτης και ο θεσμός
Πρώτο συμπέρασμα λοιπόν, ότι η κυβέρνηση έχει στόχο σταθερό, άρα, όσον αφορά στην «κακή κατάσταση» παραδέχεται αορίστως το ελάχιστο, για να κρύψει το μέγιστο που βοά ως συγκεκριμένη καθημερινότητα. Ποια είναι η κυβερνητική πρόταση για την αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού; Δεν βρήκε μια φράση να πει γι’ αυτό το θέμα;
Ας πούμε εμείς τι συμβαίνει, ας διαψεύσει η ίδια, αν μπορεί. Πρόσφατη είναι η ποινική αθώωση των βαθμολογητριών που το ΥπΕΠΘ χαρακτήρισε «επίορκες» τιμωρώντας τες παραδειγματικά σε πειθαρχικό επίπεδο και ζητώντας στη συνέχεια αυστηρότερες ποινές. Ακόμα ψάχνει το κίνητρο των δύο καταγγελλουσών ο διενεργήσας την ΕΔΕ. Πρόσφατη είναι η εικονική, υπηρεσιακή διαβούλευση για δύο θέματα: ονοματοδοσία σχολείων και επιμόρφωση του διδακτικού προσωπικού. Σε ασφυκτικά πλαίσια χρόνου και με οικτρές -κατά περίπτωση- μεθοδεύσεις, σύρθηκαν οι εκπαιδευτικοί σε επίπεδο συλλόγου διδασκόντων, να διατυπώσουν τη γνώμη τους. Όχι, δεν αθωώνονται οι εκπαιδευτικοί, όμως η κύρια ευθύνη ανήκει στο ΥπΕΠΘ. Ας παίρνουμε πάντα την καλύτερη εκδοχή: έστω ότι απορρίπτει όλα όσα έγιναν ο νέος υπουργός, η νέα κυβερνητική πορεία. Ωραία! Ακούσατε όμως αυτοκριτική ουσίας ή προβληματισμό στο επίπεδο της ημετεροκρατίας; Στη διαδικασία της στελέχωσης του διοικητικού και του παιδαγωγικού ιστού του ΥπΕΠΘ; Στο επίπεδο της δομής και λειτουργίας των Υπηρεσιακών Συμβουλίων; Στο διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των ωρομίσθιων; Ο κακοπληρωμένος και ο εκφοβιζόμενος εκπαιδευτικός είναι αυτός που θα κληθεί να υλοποιήσει το νέο σχολείο; Ο χειραγωγημένος και ο όμηρος του συστήματος είναι αυτός που θα δημιουργήσει τον ανεξάρτητο-κριτικό νου, το μορφωμένο πολίτη; Μήπως όλα αυτά θα επιχειρήσει να τα κρύψει η κυβέρνηση πίσω από μια φιλολογία για την απουσία της ΟΛΜΕ από το διάλογο;
Εκτίθεται με το χειρότερο τρόπο μια κυβέρνηση και πηγαίνει την πολιτική ζωή πολύ πίσω, όταν διοργανώνει εθνικό διάλογο, βάζοντας ως πρώτο στόχο την κατίσχυση του συντάγματος. Γιατί το άρθρο 16 §2 προβλέπει όσα ανέφερε ο Υπουργός (αλλά και ο Πρωθυπουργός) περί μόρφωσης και ελεύθερου πολίτη. Αλλά και γιατί ορκίζεται πάνω στον καταστατικό χάρτη της χώρας η κυβέρνηση πριν αναλάβει. Πώς έρχεται σήμερα, ανερυθρίαστα να δηλώσει, ότι θέλει να επαναφέρει σε ισχύ τις διατάξεις του; Πρώτη φορά όμως γίνεται τέτοια προσβολή; Πώς να ξεχάσουμε ότι ο Πρωθυπουργός που «δεν παίζει με τους θεσμούς» ζητά εκλογές για να καταρτίσει προϋπολογισμό, μόλις δε επανεκλεγεί, αλλάζει τον εκλογικό νόμο. Πώς να ξεχάσουμε την ψηφοφορία «ζαβολιά» στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος; Χρειάζεται αφασία για να σβήσουμε από τη μνήμη την εικόνα των κυβερνητικών βουλευτών που δρουν ως κομματικοί ποιμένες, την εικόνα κυβερνητικών βουλευτών που βάζουν ψηφοδέλτια στην τσέπη αντί στην κάλπη, όλα αυτά, μέσα στο ναό της δημοκρατίας. Ας είναι όμως. Να συνεχίσουμε με την προϋπόθεση: από δω και πέρα, όλα σύννομα, όλα για την επίτευξη του «εθνικού στόχου».
Ας μας διαφωτίσει κάποιος: Τι εμπόδιζε τόσα χρόνια την κυβέρνηση να πατάξει τη «στείρα απομνημόνευση», την απουσία «μόρφωσης», την απαξίωση του διδάσκοντα; Τι εμποδίζει την κυβέρνηση που προβαίνει σε όλες αυτές τις διαπιστώσεις, να κάνει σήμερα ΕΝΑ - τουλάχιστον - βήμα: να αφαιρέσει από τον διοικητικό μηχανισμό του ΥπΕΠΘ τη δυνατότητα να παζαρεύει, να εκβιάζει, να ανταλλάσσει, τελικά, τη «μάθηση» με τη «μάθηση». Εκτός κι αν μπορεί να εξηγήσει γιατί η πρώτη «μάθηση» (=ύλη) εξακολουθεί να θεωρείται ανώτερη της δεύτερης («μάθηση»=εκπαιδευτική εκδρομή). Μέσω αυτής της διαδικασίας κυνικά ομολογείται, ότι το ΥπΕΠΘ ουδόλως ενοχλείται, αν η πολυήμερη εκδρομή και τα πρόσθετα (!) εκπαιδευτικά προγράμματα αποκτούν έναν ακόμα εκπτωτικό ρόλο: την αποτροπή της «κατάληψης». Η υποκριτική διάθεση με την οποία το ΥπΕΠΘ γίνεται προστάτης της «ύλης» γίνεται το συντομότερο ανέκδοτο, η τραγική ειρωνεία, καθώς στη βιασύνη της η προηγούμενη ηγεσία δεν πρόσεξε ότι συμπεριέλαβε στον πολυδιαφημισμένο λογότυπο του υπουργείου και τον τύπο του Αϊνστάιν για τη σχέση μάζας και ενέργειας. Με την παρατήρηση αυτή μπαίνουμε στο σημαντικότερο τμήμα των δηλώσεων της κυβέρνησης. Σημαντικότερο, όχι γιατί έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από άλλα θέματα, αλλά γιατί με το μέγεθος της αντίφασής του δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει για την παιδεία μια σταθερή στόχευση, που επιλέγει να μην εκφράσει ανοιχτά, προσπαθώντας να την πετύχει πλαγίως.

Πολλές «ζώνες» και ιδιωτικές πρωτοβουλίες βρε παιδιά..
Από τη μια πλευρά, μας μιλά η κυβέρνηση για «γενική παιδεία», από την άλλη, για «δημιουργικές δεξιότητες» και «κινητροδότηση ταλέντων», από τη μια πλευρά, μας μιλά για «μόρφωση», από την άλλη, για έξτρα «ζώνες πολιτισμού», από τη μια πλευρά, μας μιλά για μείωση του αριθμού των μαθημάτων και των πληροφοριών, από την άλλη, σιγή για επανεξέταση της «ευέλικτης ζώνης». Συνεχίζεται δηλαδή η αντίφαση της διακηρυγμένης «διαθεματικότητας» που συνήθως καταλήγει ως «επιφανειακότητα» και «αποσπασματικότητα».
Ένα είναι το νέο στοιχείο, αλλά κι αυτό προέρχεται από την αναπαραγωγή των «ευρωπαϊκών στόχων παιδείας»: η περιβόητη σχέση «παιδείας και πολιτισμού». Πώς νοείται αυτή, πώς εντάσσεται το δεύτερο στο πρώτο; Η κυβέρνηση που έχει αποδείξει από το 2004, μέσω του αρμόδιου υπουργείου, πώς εννοεί τον «Πολιτισμό», έρχεται με ορμή και περηφάνεια να τον ενσωματώσει στην παιδεία. Η «κινητροδότηση ταλέντων» και το πώς θα αποκτήσουμε «καινούριους καλλιτέχνες, τους καλλιτέχνες του αύριο» κυριαρχούν στις σημερινές ανησυχίες της! Μόνο που για «κινητροδότηση» μιλά η κυβέρνηση όταν οι τράπεζες βραβεύουν τη μαθητική αριστεία. Όσο για την καλλιτεχνία; Βιβλίο μπορεί να γράψει κανείς. Θα περιέχει μεταξύ άλλων: την προώθηση του εμπορικού πνεύματος μέσω των μαθητικών καλλιτεχνικών αγώνων με δέλεαρ το λαϊκισμό του star system, την εγκατάλειψη/ απαξίωση των μουσικών σχολείων, την προβληματικά διχασμένη μουσική παιδεία μεταξύ δύο υπουργείων, την προώθηση πνεύματος «γιουροβίζιον» στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις των μαθητών μέσα από τα εκτός κορμού πολιτιστικά σχολικά προγράμματα, τον προσδιορισμό του σκοπού του μαθήματος της μουσικής στο ΔΕΠΠΣ: «καλλιέργεια της ικανότητας για αισθητική απόλαυση».
Αν η κυβέρνηση είχε τη διάθεση να διακρίνει την «ψυχαγωγία» από τη «διασκέδαση» και την «αγωγή του πολίτη» από την «επιχειρηματικότητα», θα ενσωμάτωνε στον κορμό των μαθημάτων όσα αξιολογεί ως «άκρως σημαντικά»: τα θέματα πολιτισμού. Δυστυχώς, ο πολιτισμός είναι γι’ αυτήν μόνο ζήτημα οικονομικό, οπότε καταρρέουν τα άρτι δηλωθέντα περί προτεραιότητας της «γενικής παιδείας». Δεν έχει την πρόθεση η κυβέρνηση, ούτε καν το ρόλο των μουσικών σχολείων να ξεκαθαρίσει. Γιατί άραγε θεωρήθηκε αναγκαία η αλλαγή διοργανωτή των μαθητικών καλλιτεχνικών αγώνων; Γιατί πανηγυρίστηκε σχεδόν η μεταφορά τους από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας στη Γ.Γ. Νέας Γενιάς; Ο νυν Υπουργός κάλεσε με τον τρόπο του τον πρόεδρο της επιτροπής των καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων (που τοποθέτησε ο προηγούμενος Υπουργός) σε παραίτηση. Η νέα επιλογή προέδρου φωτογραφίζει έναν άλλο στόχο. Φτάνει αυτό; Ας ζητήσει μια συνάντηση ο υπουργός με τον πρόεδρο της Καλλιτεχνικής Επιτροπής των Μουσικών Σχολείων. Δε θα ήταν δείγμα υπηρέτησης του ρόλου του να κάνει ο πρόεδρος έναν απολογισμό του έργου του και να υπερασπιστεί δημόσια το θεσμό των Μουσικών Σχολείων τουλάχιστον με την ίδια θέρμη που δημόσια υπερασπίστηκε το θεσμό της Eurovision; Μήπως όμως δεν είδαμε άλλες επιλογές της κυβέρνησης σε ζητήματα «πολιτισμού», όπως στο χειρισμό του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού και στην επιμονή του προσδιορισμού του «Έλληνα, Ευρωπαίου πολίτη» κατά τη φραγκική άποψη;
Το μοντέλο που μοιάζει να υπηρετεί η κυβέρνηση δεν είναι ο πολίτης με «στάση ζωής», ούτε ο «μορφωμένος» πολίτης αλλά ο πελάτης του κομματικού συστήματος, ο μοιρολάτρης, που διαμορφώνεται έτσι, επειδή του στερήθηκε η δυνατότητα γνωριμίας και εξήγησης του κόσμου, ο υπάκουος, ανθεκτικός στις αυθαιρεσίες, ο απασχολήσιμος / ημιάνεργος που θα δέχεται αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές εργασίας προκειμένου να επιζήσει. Μάλλον έχει παραιτηθεί του δικαιώματος να διαμορφώνει τους κοινωνικούς κανόνες η κυβέρνηση. Παντού και πάντα δείχνει να περιμένει το ιδιωτικό κεφάλαιο να επιτελέσει το ρόλο αυτό. Η δήλωση πολιτικού αμοραλισμού, η προτρεπτική δήλωση θεσμικής εκτροπής του Α. Λυκουρέντζου για ανάγκη «αρωγής και συνδρομής παραγόντων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να προβλέψουν αλλά και να διαμορφώσουν εν πολλοίς το κοινό μας μέλλον» ισχύει, πρακτικά, στο ακέραιο. Εδώ φαίνεται καθαρά, ότι δεν μιλάμε απλώς για έναντι ανταλλαγμάτων χρηματοδότηση της παιδείας από τον ιδιώτη, αλλά για καθορισμό του περιεχομένου της. Ποια, αλήθεια, μεταβολή κυβερνητικής πορείας διαπιστώνεται σήμερα στις συναινετικές πρωτοβουλίες της; Τι άλλαξε; «Σύνδεση της εκπαίδευσης με τη βιομηχανία και την επιχειρηματική δραστηριότητα» μας έλεγε τότε, το ίδιο μας λέει και σήμερα. «Σύμβαση παραχώρησης» είναι το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής στην παιδεία. Ας προτείνει τουλάχιστον η κυβέρνηση την επαναδιατύπωση του 16-2 του συντάγματος, κάτι που είχε το θάρρος να πει ξεκάθαρα στη σχετική συζήτηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης (10-1-2007).

Συμπερασματικά
Πόσο φαιδρά φαντάζουν τα κακοστημένα καρότα της πρόσκλησης για «συνεννόηση»: πάταξη της «στείρας απομνημόνευσης», και πέρασμα στο ουμανιστικό μοντέλο παιδείας που θα παράγει τον «μορφωμένο πολίτη»; Πόσο έντονα αντιφάσκουν με το κυβερνητικό litemotif της «υπευθυνότητας». Πόση έρευνα χρειάζεται για να διαπιστώσει κανείς το κεντρικό πρόβλημα στα σχολεία: η έλλειψη ενθουσιασμού και η διάχυτη ανία που διαπερνά το σύνολο του ανθρώπινου παράγοντα αποδεικνύει ότι η στόχευση της παιδείας είναι ουσιαστική στα χαρτιά, ανούσια στην πράξη. Αν σήμερα οι δάσκαλοι μπορούσαν με άλλο τρόπο να εξασφαλίσουν 1200€, αν σήμερα καταργούνταν οι «απουσίες» για τους μαθητές, πόσοι αλήθεια, θα διάβαιναν το κατώφλι του σχολείου αύριο; Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση είναι συνεπής στην πολιτική της για την παιδεία. Τα ίδια που μας έλεγε πριν χρόνια, μας λέει και σήμερα. Σήμερα όμως, με αγανάκτηση, με την αγανάκτηση που αυθόρμητα κυριεύει έναν μη ασκημένο δάσκαλο, που δεν καταλαβαίνει γιατί δεν χωρούν τόσο απλές έννοιες στο μυαλό ενός μαθητή. Ενώ η βασιλόπιτα του 2009 βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι, ο Πρωθυπουργός ζητά συζήτηση στη Βουλή, έρχεται στις 23 Ιανουαρίου στην εθνική αντιπροσωπεία ως παράγων συναίνεσης και εκεί θέτει ένα κεντρικό δίλημμα: «Δημιουργούμε το σχολείο του μέλλοντος; Ναι ή όχι;». Το δίλημμα νέο, το σύνθημα παλιό. Μόνον η συνθηματολογία μεταβλήθηκε, ίσα για να δικαιολογείται και η αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο. Λίγο πιο πίσω η «καινοτομία», η «δημιουργικότητα», το «έξυπνο σχολείο», λίγο πιο μπροστά το «σχολείο του μέλλοντος».

Βλ. και αναφορές:
«Δημιουργούμε το σχολείο του μέλλοντος; Ναι ή όχι;» (2009)
Η sedes materiae του Συντάγματος για την Παιδεία (2007)
Άνοιξη της Ευρώπης 2009
Πολιτική Παιδείας 2007-08 - Λόγια και έργα του Υπουργού ΕΠΘ Ευριπίδη Στυλιανίδη
«Παιδεία ή Εκπαίδευση - Το παράδειγμα των Μουσικών Σχολείων, Το μάθημα της μουσικής» 8ο Εκπαιδευτικό Συνέδριο της ΟΛΜΕ (2008)
15-3-2009
Στέργιος Ζυγούρας
Καθηγητής στο Μ.Σ.Θ.
Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;;

Γράφει η Ρόδι

Το θαύμα , που δημιούργησε ο Μέγας Αλέξανδρος και η Μακεδονία !!!!!

Οι ιστορικοί όλων των εποχών προσπαθούν να απαντήσουν πώς ένας Μακεδόνας έγινε μυθική μορφή στην Χριστιανική Δύση , στον Μουσουλμανικό κόσμο,στην ανατολική φιλοσοφία και στο σύγχρονο μυθιστόρημα.

Μέγας Αλέξανδρος ( 356 - 323 π.χ. )

(Η αποκρυπτογράφηση ενός μύθου)

Η καταγωγή των Μακεδόνων

Η παλαιότερη πληροφορία, που έχουμε για τους Μακεδόνες προέρχεται από τον 'Ελληνα ποιητή Ησίοδο, που έγραψε το 700 π.χ. Σύμφωνα , λοιπόν με τον Ησίοδο , ο Δευκαλίων, που ζούσε στην Θεσσαλία,είχε ένα γυιό τον Ελληνα και μία κόρη την Θυϊα . Ο Ελληνας είχε γυιούς τον Δώρο , τον Ξούθο και τον 'Ιωνα.

Η Θυϊα συνέλαβε με τον Δία και γέννησε δύο γυιούς τον Μάγνητα και τον Μακεδόνα . Συνεπώς οι Μάγνητες και οι Μακεδόνες ήταν συγγενείς με τους 'Ελληνες. Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν Μακεδονική διάλεκτο ,της οποίας το βασικό λεξιλόγιο ήταν Ελληνικό .

Οι Μακεδόνες ζούσαν γύρω από το όρος 'Ολυμπος,σαν ημινομάδες βοσκοί και το κράτος τους είχε ακαθόριστα σύνορα . Τον 7ο π.χ αιώνα παρουσιάσθηκε μία κεντρική εξουσία , που ήταν αποτέλεσμα της επέμβασης στην Μακεδονία της δυναστείας των Τημενιδών από το 'Αργος της Πελοποννήσου.

Το 359 π.χ. ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Μακεδόνων ο Φίλιππος ο Β΄, ο οποίος εδέσποσε στον Αιγαιακό χώρο.

Το 336 π.χ. δολοφονείται ο Φίλιππος στις Αιγές και διάδοχός του στέφεται ο εικοσαετής τότε γυιός του Αλέξανδρος ο Γ΄, με την βοήθεια της μητέρας του , της Ηπειρώτισσας Ολυμπιάδας. Ο Φίλιππος , που προόριζε τον γυιό του Αλέξανδρο για διάδοχό του , είχε εμπιστευθεί την μόρφωσή του στον φιλόσοφο Αριστοτέλη και παραλλήλως του παρείχε στρατιωτική εκπαίδευση .

Ο Αλέξανδρος , ανέλαβε να πραγματοποιήσει το σχέδιο του πατέρα του για την κατάκτηση της Ασίας , το οποίο είχε εμπνεύσει στον Φίλιππο ο Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης.

Πριν επιχειρήσει την εκστρατεία του στην Ασία, ο Αλέξανδρος

καταστέλλει πολλές επαναστάσεις στα Βόρεια τω Βαλκανίων , απομακρύνει τους Ιλλυριούς, που είχαν εισβάλλει στην Δυτική Μακεδονία και τον Φθινόπωρο του 335 π.χ. δίνει εντολή να καταστρέψουν την Θήβα (εκτός από το σπίτι του ποιητή Πινδάρου) .

Ο Αλέξανδρος εν συνεχεία ζήτησε από το Αμφικτυονικό συνέδριο των Θερμοπυλών να του απονείμει τον τίτλο του ηγεμόνα των Ελλήνων και το συμβούλιο της συμμαχίας της Κορίνθου του ανέθεσε την εκστρατεία ενάντια στην Ασία.

Η κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας

Η εκστρατεία αρχίζει την 'Ανοιξη του 334 π.χ. Ο Αλέξανδρος περνάει με τον στρατό του την 'Αβυδο, στον Ελλήσποντο και κηρύσσει πόλεμο εναντίον των Περσών. Ως μεγάλος αναγνώστης των Ομηρικών επών, (τα οποία τα είχε πάντα κάτω από το προσκεφάλι του),πήγε στην Τροία και τίμησε τον "πρόγονό" του Αχιλλέα. Με την νίκη του στον Γρανικό ποταμό έγινε κύριος της Φρυγίας, απελευθέρωσε τις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας , κι εγκατέστησε σ' αυτές Δημοκρατικό πολίτευμα .Το 333 π.χ. στην μάχη της Ισσού κατεδίωξε τον Δαρείο πέραν του Ευφράτη ποταμού και μετά την κατάληψη της Γάζας πέτυχε εύκολα την κατάληψη του σατράπη της Αιγύπτου και απελευθέρωσε την Αίγυπτο από τον Περσικό ζυγό .Ο Αλέξανδρος σεβάσθηκε την αυτονομία της Αιγύπτου , η κατάληψη της οποίας δεν είχε προβλεφθεί από την συμμαχία της Κορίνθου ,δεν τοποθέτησε δικό του σατράπη, μόνο εμπιστεύθηκε την διεύθυνση των οικονομικών του στον 'Ελληνα Κλεομένη.Η σπουδαιότητα της παραμονής του στην Αίγυπτο σφραγίζεται από δύο γεγονότα , το προσκύνημα στον Ναό του Αμμωνα Δία, στην 'Οαση της Σίβα και την ίδρυση της Αλεξάνδρειας.Το προσκύνημα στην 'Οαση της Σίβα ήταν επικίνδυνο επιχείρημα ,γιατί έπρεπε να διανύσει την αφιλόξενη έρημο. Τότε υπερφυσικά περιστατικά βοήθησαν τον βασιλιά να βρει τον δρόμο της όασης, όπως βροχές, που έκαναν την άμμο συμπαγή και τον αέρα κατάλληλο για αναπνοή, ενώ το πέταγμα των κορακιών χρησίμευε σαν οδηγός του.

" Ο Θεός του παραχωρούσε ό,τι του ζητούσε". Ο Αλέξανδρος έμεινε στην Αίγυπτο ένα χρόνο και ξαναγύρισε στην Ασία για να τελειώνει με τον Μεγάλο Βασιλιά . Η νίκη του Αλεξάνδρου στα Γαυγάμηλα έκρινε τον μεγάλο αγώνα , ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ασίας και προχώρησε προς τα 'Αρβηλα ελπίζοντας να βρει τον Δαρείο . Αφήνοντας τα 'Αρβηλα κατευθύνθηκε προς την Βαβυλώνα . Το θέαμα που αντίκρυσε μπρος στην ιστορική πόλη , με την επιβλητική της είσοδο (Πύλη Ιστάρ)και τους κρεμαστούς κήπους ,του έκανε μεγάλη εντύπωση. Κατευθυνόμενος προς τα Σούσα βρήκε δολοφονημένο τον Δαρείο,τότε σκέπασε το σώμα του με την κόκκινη χλαμύδα του και το έστειλε κεκοσμημένο να ταφεί, με βασιλικές τιμές , στην τότε πρωτεύουσα της Περσίας , την Περσέπολι. Είχε ξεπεράσει πλέον τους στόχους του Φιλίππου . Το θέλγητρο της λείας όμως και η διανομή του στους στρατιώτες του ήταν ισχυρό. Προχωράει προς τον Ινδοκαύκασο και καταλαμβάνει την Βακτριανή και την Σογδιανή, όπου νυμφεύεται την πριγκίπισσα Ρωξάνη (327 π.χ). Το ίδιο έκαναν και 10.000 Μακεδόνες ευγενείς του (διπλωματικοί γάμοι) Το 326 π.χ. πορεύεται προς την Ινδία.

Ο ξαφνικός θάνατος του Αλεξάνδρου

'Οταν ο Αλέξανδρος έπεσε βαριά άρρωστος, ίσως από τροπική ελονοσία,η πρώτη του πράξη ήταν να προσφέρει θυσίες στους Θεούς. Τον μετέφεραν πάνω σε φορείο για να πραγματοποιήσει αυτήν την τελετή της θυσίας, τελετή ,που πραγματοποιούσε τακτικά. 'Υστερα έχασε την φωνή του. Η σκέψη του περιστρεφόταν στους αξιωματικούς του και τους άνδρες, που είχαν πολεμήσει μαζί του.Όταν οι Μακεδόνες στρατιώτες περνούσαν από μπροστά του ,για τελευταία φορά, ο Αλέξανδρος τους χαιρετούσε ένα-ένα, σηκώνοντας με δυσκολία το κεφάλι του.

....Τη Τρίτη φθίνοντος προς την δήλην του μηνός Δαισίου (Ιουνίου) του 323 π.χ. , ο Αλέξανδρος πέθανε στην Βαβυλώνα.

Ο άνθρωπος Αλέξανδρος

Σύμφωνα με τον ο Πλούταρχο στο “Βίο του Αλεξάνδρου”,ο Αλέξανδρος είχε φυσική τόλμη και πείσμα , έπαιρνε ο ίδιος μέρος στη μάχη χωρίς να φοβάται την ζωή του.

Είχε αυτοκυριαρχία, .κυριαρχούσε στα πάθη του, εκφραζόταν με λιτότητα, μπορούσε να στερηθεί το φαγητό και το ποτό.

'Ηταν γενναιόδωρος , πέραν από κάθε μέτρο , όταν επρόκειτο να ανταμείψει τους στρατιώτες του και τους Ιρανούς . Όταν ερωτεύθηκε την Ρωξάνη , την μεταχειρίσθηκε όχι ως αιχμάλωτη, αλλά ως ίση ανθρώπινη ύπαρξη και όταν έγιναν οι γάμοι τους στα Σούσα , φρόντισε οι σχετικές τελετές να είναι σύμφωνες με τις παραδόσεις της Περσίας, όπου είχε μεγαλώσει η νύφη. 'Ηταν φιλόσοφος. Η συμπεριφορά του ήταν άξια ενός φιλοσόφου , το μεγαλύτερο φιλοσοφικό του προτέρημα ήταν το ότι θεωρούσε ολόκληρη την ανθρωπότητα σαν μια και μόνη κοινότητα. Ανακατεύοντας 'Ελληνες και βαρβάρους , χωρίς διακρίσεις , ήθελε να συμφιλιώσει τον κόσμο, τοποθετώντας τους άξιους ανθρώπους στο ίδιο επίπεδο , σε θέσεις εξουσίας και ευθύνης , ανεξάρτητα από την φυλετική καταγωγή τους, με την εντολή ως κυβερνήτες να επιβάλουν δικαιοσύνη και να δείχνουν κατανόηση στους νικημένους .

Σκιές και Φώτα

Σαν άνθρωπος ο Αλέξανδρος είχε και το σκοτεινό του μέρος .

Υπήρξε βίαιος , οργίλος, στο τέλος της εκστρατείας άρχισε να χάνει το κουράγιο του, την ισορροπία του και την εμπιστοσύνη του στην Θεότητα κι έτσι ο φιλόσοφος βασιλιάς έγινε προληπτικός και άφησε τον φόβο να κυριεύσει το πνεύμα του.

Το θαύμα , που δημιούργησε ο Αλέξανδρος και η Μακεδονία . Ελληνιστικοί χρόνοι (323-201 π.χ. )

Με την κατάκτηση του Ανατολικού κόσμου η Μικρή Ελλάς έγινε Ελληνική Ανατολική Οικουμένη. Το κράτος του Αλεξάνδρου διαλύθηκε και οι διάδοχοί του Πτολεμαίος, Σέλευκος,Λυσίμαχος και Κάσσανδρος ανακηρύχθηκαν βασιλιάδες σε χωριστά βασίλεια . Αυτή η στιγμή ήταν η αρχή της νέας εποχής .

Βρισκόμαστε, πλέον, σε μια νέα μορφή Ελληνισμού . Από την ίδια νερομάνα, που λέγεται Ελλάδα , πηγάζουν ο αρχαικός, ο κλασικός και ο λεγόμενος Ελληνιστικός πολιτισμός . Ο Αλέξανδρος δεν θέλησε να διαλύσει ένα κράτος , αλλά να το εκπολιτίσει και να ιδρύσει ένα νέο με βάση το Ελληνικό .Εξαίρετος ανάμεσα στους διαδόχους του ήταν ο Πτολεμαίος, ο οποίος βασίλευσε στην Αίγυπτο, και το έτος 294 π.χ. θεμελίωσε το πρώτο Μουσείο (οίκο των Μουσών) της Αλεξανδρείας και προσήλκυσε εκεί ερευνητές του Ελληνόφωνου κόσμου για επιστημονική έρευνα στα μαθηματικά ( Ευκλείδης) στην αστρονομία, στην υδραυλική.Για τις ανάγκες του Μουσείου δημιουργήθηκε η πρώτη στον κόσμο δημόσια Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας , με κρατική επιχορήγηση. Ο νέος τύπος 'Ελληνα , που διεμορθώθη έβαλε την σφραγίδα του στον νέο κόσμο και μετέβαλε την σύσταση της Ανατολής. Η Αθήνα δεν έσβησε, αλλά χλώμιασε, μπροστά στη λάμψη της Αλεξανδρείας ,της Αντιόχειας, της Περγάμου, της Ρόδου. Το κέντρο του Ελληνισμού μετεφέρθη Ανατολικά , δημιουργώντας τον "ατείχιστο" πολιτισμό του Καβάφη, όπου για αιώνες συνετελείτο η σύζευξη Ελληνικών στοιχείων με Ανατολικά , ώσπου να σημάνει η μεγάλη ιστορική στιγμή της γεννήσεως του Χριστιανισμού .

Τελικά ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ;

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Εργασία: Αγγαρεία ή Πηγή Ικανοποίησης;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Τα δεδομένα είναι λίγο ή πολύ γνωστά – εκδιώκοντας τους «αμαρτωλούς» Αδάμ και Εύα από την ΕΔΕΜ ο Κύριος, λέει η Βιβλική παράδοση, τους είπε καθαρά και ξάστερα ότι «…με τον ιδρώτα τους, πλέον θα πρέπει να κερδίζουν το…ψωμί τους!». Η αποδοχή μιας τέτοιας θεώρησης της ΕΡΓΑΣΙΑΣ της αποδίδει άμεσα το νόημα του καταναγκασμού και της τιμωρίας. Τι κρίμα, αλήθεια, καθώς από αισθάνομαι όχι μόνο την υποχρέωση αλλά κουβαλώ και τις ενοχές της επίσης γνωστής θέσης του Αποστόλου Παύλου που συνιστά «…ο μη θέλων εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω…». Μεγάλη η απόσταση από τις Βιβλικές ρήσεις μέχρι τη διαπίστωση του Καρλ Μαρξ ότι «…ο εργαζόμενος δεν ζει μόνο με το ψωμί…»

Είναι αλήθεια ότι το δόγμα του Τζων Κάλβιν αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των στάσεών μας απέναντι στη δουλειά και στον ελεύθερο χρόνο. Οι άνθρωποι, κυρίαρχα των Δυτικών κοινωνιών, δεν βλέπουμε τη δουλειά σαν…αγγαρεία αλλά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οπόταν μας δίνεται η ευκαιρία…το ρίχνουμε και λίγο έξω εκθειάζοντας ταυτόχρονα το μεγαλείο της απόλαυσης της σχόλης!

Εδώ χρειάζεται να γίνει η αντιδιαστολή ανάμεσα στο ΧΘΕΣ και το επερχόμενο ΑΥΡΙΟ ακριβώς καθώς με τα ελαστικά ωράρια, την εκπληκτική πρόοδο των νέων τεχνολογιών της ψηφιακής εποχής αρχίζει να φαίνεται σαν κάτι περισσότερο ρεαλιστικό και πιθανό και λιγότερο σαν φαντασίωση η πιθανότητα ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ εργαζόμενος να πασχίζει να έχει και…λίγο χρόνο εργασίας ανάμεσα στα μεγάλα διαλείμματα…ελεύθερου χρόνου και σχόλης! Και με την επερχόμενη λαίλαπα της οικονομικής ύφεσης εκατομμύρια άνθρωποι θα μείνουν ΧΩΡΙΣ εργασία, όχι επειδή έτσι το θέλουν αλλά επειδή οι εργοδότες τους θα τους…απολύσουν!...

Στις σύγχρονες κοινωνιολογικές και ψυχολογικές θεωρίες ολάκερη η έμφαση του προβληματισμού μας επικεντρώνεται στον εντοπισμό των κινήτρων της εργασιακής μας συμπεριφοράς, ως άτομα και ως ομάδες ατόμων, και στη συνέχεια στην ανάπτυξη εκείνων των στοιχείων που θα βοηθήσουν τον εργαζόμενο ατομικά και την απασχολούμενη ομάδα συλλογικά να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας λειτουργώντας ΟΧΙ μέσα στα πλαίσια του φοβικού καταναγκασμού και της απειλητικής διάθεσης των προϊσταμένων μας αλλά ΑΥΤΟΒΟΥΛΑ και ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ακριβώς επειδή αισθανόμαστε ότι η δουλειά μας είναι η έμπρακτη έκφραση των δυνατοτήτων, των γνώσεων, των δεξιοτήτων, των ταλέντων μας…

Με άλλα λόγια, η δουλειά μας είναι πηγή άντλησης ικανοποίησης και όχι αγγαρεία! Θα μπορούσε εδώ κάποιος να αντιτάξει το επιχείρημα ότι η παρότρυνση για βελτίωση των αποδόσεών μας μπορεί να απολήξει και σε δημιουργία εργασιακού κλίματος ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ χωρίς ανάλογες αμοιβές.

Η απόκρουση μιας τέτοιας θεώρησης είναι πολύ πιο εύκολη από όσο αρχικά φαίνεται καθώς ήδη είναι δεδομένο στη σύγχρονη θεωρία του Μάνατζμεντ ότι οι αρχικές θεωρήσεις διοίκησης «με το…μαστίγιο» έχουν δώσει προ πολλού τη θέση τους στη σύγχρονη διοικητική επιστήμη που πιστεύει και λειτουργεί καθημερινά με τη θεωρία «του…καρότου» .

Το θεμελιακό πρόβλημα δεν εστιάζεται ούτε και εξαντλείται στην αποδοχή της θεωρίας του «καρότου» και της απόρριψης της θεωρίας του «μαστίγιου». Προχωρά κανείς πολύ πιο βαθιά όταν αποδεχθεί ως γεγονός ότι ο σύγχρονος εργαζόμενος, από τον ανειδίκευτο εργάτη μέχρι τον κοσμογυρισμένο και καλοδιαβασμένο έμπειρο μάνατζερ (τα διεθνή και, ιδιαίτερα τα εγχώρια, golden boys τα αφήνω εκτός) ΔΕΝ προσέρχεται καθημερινά στη δουλειά του ως …Ρόλος (π.χ. καθαρίστρια ορόφου ή διευθύντρια υποδοχής) αλλά μάλλον ως ένα ολοκληρωμένο άτομο που κατορθώνει ...

§ να αφήσει στο σπίτι τα προβλήματα του σπιτιού,
§ να επιλύσει στο χώρο της εργασίας τα προβλήματα της εργασίας του

Εάν ο εργαζόμενος, άνδρας ή γυναίκα, υψηλόβαθμο στέλεχος ή εργαζόμενος σε χαμηλότερο επίπεδο της διοικητικής πυραμίδας ΔΕΝ κατορθώσει να διαχωρίσει αυτούς τους διακριτούς ρόλους του ΤΟΤΕ, δυστυχώς η οικογένειά του θα υποφέρει καθώς θα γίνεται δέκτης των επαγγελματικών του προβληματισμών και ο εργοδότης του θα χάνει καθώς θα έχει ένα προβληματισμένο άτομο που φέρνει στη δουλειά τα προβλήματα του σπιτιού του. Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω μερικά πράγματα ως … ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ που αξίζει να μνημονευθούν εδώ, ακριβώς επειδή αυτό που πραγματικά μετράει είναι η στάση μας απέναντι στη δουλειά μας

Η καθημερινή μας εργασία μπορεί να είναι μια ανεπιθύμητη αγγαρεία

ή

Μια ευκαιρία για προσφορά υπηρεσίας που κάνει τη ζωή μας πιο ευχάριστη

«Το μυστικό της επιτυχίας κάθε εργαζόμενου δεν εξαντλείται με το να κάνει σωστά αυτό που του αρέσει… αλλά στο να μάθει να ικανοποιείται με κάθε τι που …χρειάζεται να κάνει»

Ελπίζω να μείνουν ΖΩΝΤΑΝΑ στη μνήμη σας αυτά τα ερωτήματα:

1. Είμαι ειλικρινά δεμένος και δοσμένος στη δουλειά μου ή σκέφτομαι «ότι με ενδιαφέρει εμένα πώς πάει η επιχείρηση όπου εργάζομαι»?

2. Αισθάνομαι και ενεργώ σαν να τους κάνω χάρη που εργάζομαι εδώ και όχι κάπου αλλού?

3. Πιστεύω ότι τα προβλήματα της υπηρεσίας ΔΕΝ με αφορούν και λέω «άσε κάποιον άλλο να τα...λύσει»?

4. Κάνω ΜΟΝΟ αυτό που μου αναθέτουν ή προσφέρω στην επιχείρηση κάτι παραπάνω και πιο δημιουργικό?

5. Κουτσομπολεύω την επιχείρηση γενικά ή το τμήμα μου ειδικότερα με συναδέλφους ή και με «τρίτους» ?

6. Δεν συμβουλεύω και δεν καθοδηγώ συναδέλφους ή υφισταμένους από φόβο ότι μπορεί να με ξεπεράσουν?

7. Κριτικάρω, αξιολογώ τις επιδόσεις μου ή μου αρκεί η στάση που μεταφράζεται στο «και αυτό που κάνω πολύ είναι»?

8. Με διακρίνει η τάση να είμαι απρόσεκτος αν αυτό περνά απαρατήρητο αλλά προβάλλω άλλοθι και δικαιολογίες ή κατηγορώ άλλους αν αποκαλυφθώ?

9. Αισθάνομαι ότι η επιχείρηση με πληρώνει λιγότερο από όσο αξίζω ή της αποδίδω λιγότερο από όσο πρέπει για τα όσα μου πληρώνει?

10. Εκείνος που ποτέ ΔΕΝ προσφέρει κάτι περισσότερο από ότι πληρώνεται ΠΟΤΕ δεν θα πληρωθεί περισσότερο για αυτό που κάνει!

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Πολλοί τον τελευταίο καιρό μιλάνε για κρίση, όλοι την αισθάνονται (πλην αυτών που την προκάλεσαν), κανένας όμως δεν καταθέτει μία ιδέα ή ένα σενάριο εξόδου ή μερικής εξάλειψης των συνεπειών της. Και όμως υπάρχουν μερικές "λύσεις" που θα μπορούσαν ανέξοδα για όλους μας να ελαφρύνουν τις συνέπειές της και να δόσουν ένα τόνο ελπίδας στο λαό.

ΛΥΣΕΙΣ:

-Θα μπορούσαμε όλοι οι έλληνες (όσοι πράγματι είναι) να ιεραρχούμε τις προτιμήσεις μας κατά τις αγορές μας. Π.χ. να προτιμάμε να αγοράζουμε ελληνικά, αντί εισαγόμενων, προίόντα, έστω και αν αυτά είναι λίγο ακριβώτερα. Έτσι η ελληνική επαρχία (κύριος τροφοδότης μας) θα έπαιρνε μια μεγάλη ανάσα. Το ίδιο και οι βιοτέχνες μας. Σίγουρα υπάρχει αντίλογος και καλόπιστος, με σοβαρά επιχειρήματα. Οι κακόπιστοι, που τα συμφέροντά τους θα θίγονται, θα ξεσπαθώσουν, με διάφορες δικαιολογίες.

Αναμφίβολλα όμως η στροφή μας αυτή θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα για όλους. Αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα μπορεί σήμερα να είναι λίγο ακριβώτερα,.........
αύριο όμως το κόστος παραγωγής τους θα πέσει, λόγω της μεγαλύτερης παραγωγής και οι τιμές αλλά και η ποιότητα θα βελτιωθούν. Στη συνέχεια και το κράτος θα ωφεληθεί, και η ανεργία θα μειωθεί και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας θα ανασάνει. Το κυριώτερο όμως είναι ότι θα ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΚΑΤΙ, σταματώντας εν μέρει να καταναλώνουμε τα σκουπίδια των ξένων. Μόνο η παραγωγή μπορεί να μας σώσει από την κρίση και μάλιστα πολύ σύντομα. Και αυτό γιατί, καταναλώνοντας σε τεράστιες ποσότητες εισαγόμενα, (μοναδική χώρα στον κόσμο), έχοντας τα περιθώρια μιας μικρής μείωσης 15% των εισαγωγών σε ανταγωνιστικά προϊόντα, μπορούμε να βελτιώσουμε θεαματικά την οικονομική μας κατάσταση.

Είναι θλιβερό το φαινόμενο να κοιτάς τα ράφια των μαγαζιών, κάθε είδους και μεγέθους και να ψάχνεις με το λυχνάρι να βρείς ένα ελληνικό προϊόν. Είναι θλιβερώτερο όμως να κοιτάς τα καρότσια των ελλήνων καταναλωτών και να βλέπεις μέσα ισπανικές χαρτοπετσέτες (επειδή στοιχίζουν 2 λεπτά λιγώτερο).

Θα αναφερθώ στη συνέχεια στο ρόλο που παίζουν οι αλυσίδες καταστημάτων, κυρίως ξένων συμφερόντων.

Σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται ευσηνειδησία εκ μέρους των παραγωγών, δηλαδή χρειάζεται να σεβαστούν την προσπάθεια των αγοραστών τους. Και αυτό μόνο μία φωτισμένη πολιτική-πνευματική ηγεσία μπορεί να το επιβάλλει.

-Όσον αφορά τις ελληνικές επιχειρήσεις που έφυγαν από την Ελλάδα και εγκατεστάθηκαν σε άλλες χώρες. Όλοι μας θα πρέπει να σαμποτάρουμε τα προϊόντα τους. Αφού έφυγαν από την χώρα μας, ας πουλήσουν την προμάτεια τους στις χώρες που διάλεξαν να επενδύσουν.

Επομένως κινήσεις πολιτών θα πρέπει να κατονομάσουν αυτές τις εταιρείες και εμείς οι καταναλωτές να σαμποτάρουμε τα προϊόντα τους.

-Ένα άλλο μέτωπο αφορά την ελαχιστοποιήση των δαπανών μας για εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες. Π.χ. στα καύσιμα.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΛΥΣΙΔΩΝ:

Ξένοι επενδυτές, εκμεταλλευόμενοι τον άκριτο καταναλωτισμό μας, εξαγόρασαν ελληνικές επιχειρήσεις, εκμηδενίζοντας την παραγωγή εντός της χώρας ή έστησαν νέα δικά τους πολυκαταστήματα. Προωθούν έτσι ευχερέστερα τα δικά τους (της μητρικής τους χώρας) προϊόντα, εξαφανίζοντας τα ελληνικά από τα ράφια τους. Στις ελάχιστες των περιπτώσεων που βρίσκεις ελληνικά προϊόντα στα ράφια τους, αυτά αγοράζονται από τις αλυσίδες με εκβιαστικά χαμηλές τιμές από τους παραγωγούς. Παράδειγμα η γνωστή-ξένη αλυσίδα ταχυφαγίας που εισάγει όλα της τα υλικά από την Ολανδία και μόνο.

Να περιορίσουμε λοιπόν τις αγορές μας από επιχειρήσεις ξένων συμφερόντων που και μας κλέβουν, και οι εργαζόμενοί τους ζουν ένα μεσαίωνα. Και βέβαια τα κέρδη τους τα εξάγουν στην Ελβετία ή όπου αλλού.

Δυστυχώς για την Ελλάδα και τους έλληνες δεν υπάρχει απλά κοινή λογική. Τρανταχτό παράδειγμα οι "εκδρομείς" της βορείου Ελλάδας, που κάθε Σαββατο-Κύριακο ακουμπάνε τα λεφτά τους πότε στα Σκόπια, πότε στη Βουλγαρία, κ.λπ. Και ακόμα πιο "δυστυχώς" δεν υπάρχει ένας ηγέτης (πολιτικός, πνευματικός) να ψελλίσει αυτές τις σκέψεις. Ας πάρουμε όμως σαν παράδειγμα τους Γερμανούς, που ερχόμενοι κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, φέρνουν ακόμα και το νερό από τη χώρα τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Στη σημερινή εποχή το μόνο όπλο που διαθέτουμε πλέον είναι η καταναλωτική μας συμπεριφορά. Αυτή επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Αν λ.χ. οι έλληνες προτιμούν μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που εξάγει όλα της τα κέρδη έξω, αυτό δεν είναι θέμα ατομικό, είναι κοινωνικό.

ΤΟ ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ. ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Διότι το συνάλλαγμα που θα εξαχθεί είναι κοινό μας κτήμα και όχι κτήμα του κάθε ανεγκέφαλου καταναλωτή.

Το συμπερασμα: Αφού οι δυνάστες μας μας θέλουν ως καταναλωτές αποχαυνωμένους και εργαζόμενους-δούλους, ας τους απαντήσουμε με τα ίδια τους τα όπλα.

Α.Τ.
Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

ΔΕΝ πρωτοτυπήσατε κ Κουκουλάκη!..

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Προφανώς και ΔΕΝ πρωτοτύπησε ο διαιτητής του χτεσινού αγώνα Κυπέλου ανάμεσα σε ΟΛΥΜΠΙΑΚΙΟ και ΠΑΟΚ στου Καραϊσκάκη καθώς είχε προηγηθεί και μάλιστα σε επίπεδο χημικής-φωτοσύνθεσης η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ διαιτησία του κ Κάκου στο πρώτο παιχνίδι της Τούμπας. Τι έννοώ, ήταν η πρώτη φορά που συνδυάζοντας το μαυρόασπρο του ΠΑΟΚ με το Κοκινόασπρο του Ολυμπιακού μας είχε προκύψει τεράστια ποσότητα….ΚΙΤΡΙΝΟΥ! ….

Την επόμενη μέρα είχα γράψει, «άντε να δούμε τι θα γίνει στο ΚαραΪσκάκη τον Μάρτιο…»

Και το ΕΙΔΑΜΕ, το είδαν οι απανταχού της Ελλάδος αλλά και ανα την Υφήλιο Έλληνες οι οποίοι διαπίστωσαν ότι τώρα έπαιξε με άλλο επίσης ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ δημιουργικό τρόπο με τις ΚΙΤΡΙΝΕΣ ο κ Κουκουλάκης ακρωτηριάζοντας τον ΠΑΟΚ στους 9, και βοηθώντας ΑΝΕΝΔΟΙΑΣΤΑ ένα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ που αγκομαχούσε ΜΙΣΗ ώρα να καταβάλει τον ΠΑΟΚ των 9…

Ο διαιτητης καθε ποδοσφαιρικης αναμετρησης, ασχετα με την κατηγορια καταταξης των ομαδων, σε όλο τον πλανητη , κατεχει την αδιαμφισβητητη θεση του απολυτου κριτη καθως η σφυριχτρα του, συνεπικουρουμενη και απο τη δυνατοτητα της προφορικης παρατηρησης η ακομη και απο την θεαματικη εξαγωγη απο το τσεπακι της κιτρινης ή - αλοιμονο μας -της κοκκινης καρτας αποτελουν τα μεσα ελεγχου και τιμωριας της ανεπιθυμητης συμπεριφορας οχι μονο παικτων αλλα και παραγοντων και φιλαθλων!

Η κερκιδα, ακομη και η πιο παθιασμενη και εθελοτυφλουσα απο ενθουσιασμο, παντοτε σέβεται τον σωστο διαιτητη μια και οσο και αν της τσουζουν τα σφυριγματα του αποδεχεται το κυρος και την αντικειμενικοτητα του! Οταν ομως οι διαιτητές δείχνουν με τη συμπεριφορα τους οτι "..κατι βρωμαει απαισια στο βασιλειο της Δανιμαρκιας..." τοτε χανουν το σεβασμο παικτων φιλάθλων και παραγόντων και οδηγούν στη δημιουργια εκρυθμων και επικινδυνων καταστασεων ...

Σίγουρα με τον τρόπο που ΕΚΛΕΨΕ έναν ακόμη αγώνα ο «Θρύλος» αποδεικνύεται ΠΑΝΣΟΦΗ εκείνη η ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΗ απόφαση (του συμπολίτη μας τότε αρμόδιου για τον Αθλητισμό Υφυπουργού Γιώργου ΟΡΦΑΝΟΥ, εάν δεν κάνω λάθος» να…ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τα ντέρμπυ ΜΟΝΟ οι φίλαθλοι των φιλοξενούντων…Έτσι αποφεύγουμε τις εντός γηπέδων…αιματοχυσίες, αλλά ΟΛΟΙ εμείς που βλέπουμε αγώνες εκτός γηπέδου φλερτάρουμε με…εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια ή βγάζουμε το θυμό μας σε δικά μας αντικείμενα…

Ο ρολος του διαιτητη ειναι απαιτητικος,προϋποθετει τεχνικη καταρτιση, αριστη σωματικη κατασταση, διαυγεια πνευματος και ικανοτητα για αντίληψη και κριση εσκεμμένης ή ακούσιας συμπεριφορας των παικτων, χαρακτηρα και ψυχικο σθενος που να αντιστεκεται στις κραυγαλεες απαιτησεις της κερκιδας και φυσικα του αορατου αλλα πραγματικου και παντοδυναμου... παρασκηνιου.

Οταν δεί κανείς τα ΥΠΕΡ και τα ΚΑΤΑ του ρολου του διαιτητη, τις αμοιβές, τους κινδυνους της σωματικής του ακεραιοτητας και της κοινωνικής του υπόληψης, λογικά αναρωτιέται για τα ψυχορμηματα που κανουν αυτους τους ανδρες να κρατησουν τη σφυριχτρα και να γινουν διαιτητες...

Τους αρεσει ο ρολος; Επιδιωκουν τη δημοσιοτητα; Αγαπουν τη μπαλλα;...Χωρις διαιτητες δεν παιζεται ποδοσφαιρο η αλλο σπορ... Συχνά στην πατρίδα μας " εξ αιτιας των διαιτητων “ οχι μονο δεν παιζεται ποδοσφαιρο αλλα τα γήπεδα μετατρέπονται σε βιτρίνα επιδειξης της δυναμης του αορατου και, όπως το εισπράτουμε, ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ βρωμικου παρασκηνιου...

Υπαρχουν Ελληνες διαιτητες που σφυριζουν τοσο συχνα ωστε να μας κανουν να αναρωτιομαστε εαν η σφυριχτρα τους εχει δυο η μπορεί και τρια...στραγαλια, και αλλοι που προξενουν οικτο καθως οι σφυριχτρες τους παραμενουν αφωνες και αναλογιζομαστε ποιος αραγε να τους εκλεψε το...ρεβυθι; Η ψυχολογια της σφυριχτρας ειναι ,τελικα.,συναρπαστικο θεμα όχι μόνο για ψυχολόγους και κοινωνιολόγους αλλά και πολιτικούς επιστήμονες...

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ήρθε η εποχή, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, οι διαιτητές να είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ με ανάλογες αμοιβές και, φυσικά, ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΧΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ και ΦΥΛΑΚΙΣΗ χωρίς αναστολή όταν με την βοήθεια του βίντεο εντοπίζονται «σφάλματα» που σε αντικειμενική αξιολόγηση ξεπερνούν τα όρια του στατιστικού λάθους!.....

«Η εξουσία φθείρει» λέγεται ότι εχει πει ο Βρετανός λόρδος Αστορ συμπληρώνοντας οτι «η απολυτη εξουσια φθειρει...απολυτως»

Στα ελληνικά γήπεδα πώς στέκονται απέναντι στην εξουσία Διαιτητές και…Νταβαντζήδες υπεράνω ΚΑΘΕ εξουσίας;

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Ελληνική Τηλεόραση: Πού μας οδηγεί;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Σε άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα όπου σήμερα κατοικούν 11 εκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών (Έλληνες και…αλλοδαποί) αλλά παραμένει άγνωστος ο αριθμός των…φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των ΡΕΠΟΡΤΕΡ κάθε φορά που εντόπιζε πρόβλημα, απεκάλυπτε πτυχές και ιδιαιτερότητες που θα έμεναν κρυμμένες επιτήδεια, ξεσκέπαζε πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή …γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για στοχασμό, σχολιασμό και μαθησιακές εμπειρίες!…

Όμως ο κόσμος άλλαξε, αλλάξανε οι καιροί, είναι ΟΛΑ ψέματα και ας φαίνονται για…αλήθεια! Στην Ελλάδα σήμερα ΔΕΝ διαβάζουμε, κοιτάμε ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, αλλά μένει στην επιδερμίδα στην οποία έμειναν και όσοι πριν μερικά χρόνια «θεωρούσαμε ανόητες και εφήμερες» τις επιδράσεις του big brother, του μπαρ, της φάρμας…Τότε λίγοι είχαμε αναλάβει την ΕΥΘΥΝΗ που οφείλουμε να έχουμε ΟΛΟΙ οι επιστήμονες της συμπεριφοράς απέναντι στην κοινή γνώμη (τώρα σερφάρουμε στο διαδίκτυο) …

Δεν μπορεί να αποτελέσει ξεπερασμένη ηθικολογία ούτε όμως και να βαπτισθεί ως οπισθοδρομική η θέση ότι ως ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και μέλη της κοινωνίας στην οποία ζούμε και λειτουργούμε οφείλουμε να έρθουμε αρωγοί στην τηλεοπτική κοινή γνώμη που μάταια αναζητά ένα σημείο αναφοράς για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές…Τουτέστιν, ότι προφανώς, έστω σε επίπεδο αντιγραφής, κάποιοι τηλεοπτικοί παραγωγοί έχουν εμπλέξει και το ελληνικό τηλεοπτικό φιλοθεάμων κοινό σε διαδικασία σύγχρονου Μιθριδατισμού!

Καθότι το πρόβλημα με τις κάμερες που εισέβαλαν βάναυσα, βίαια και αδηφάγα στον προσωπικό μας χώρο εξαγοράζοντας την χυδαιότητα με το τίμημα της αναγνώρισης, της καθιέρωσης και της εισπρακτικής μας δυναμικής είναι ότι στο στυλ του αρχαίου μυθικού ηγεμόνα Μιθριδάτη μας οδηγούν σε ολοένα και δελεαστικότερες, ολοένα και περισσότερο καταστάσεις απαξίωσης.

Είναι αλήθεια επιστημονικά δεδομένη ότι τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα δεν μπορεί να αναλυθούν, να αξιολογηθούν ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη επειδή η απαιτούμενη αντικειμενικότητα που θεμελιώνεται στην πλήρη αποστασιοποίηση από αυτά δεν είναι φοβερά δύσκολη αλλά σχεδόν ακατόρθωτη να την επιτύχει ακόμη και ο πλέον έμπειρος και αντικειμενικός ερευνητής. Ζούμε τέτοια φαινόμενα στα ελληνικά ραδιοτηλεοπτικά δρώμενα εδώ και μερικά χρόνια. Όσο αρνητικό και εάν ακουσθεί αυτό, τα πράγματα στο ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο είναι ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ!

Καταθέτω σήμερα τον προβληματισμό γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ειπωθούν με το όνομά τους. Εάν, όμως, δεν είστε έτοιμοι να δείτε το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας διαπερνώντας την επιδερμική γοητεία της, μην συνεχίζετε, ΣΤΟΠ, σταματήστε την ανάγνωση του κειμένου μου εδώ! Εάν έχετε την τάση να υποβαθμίζετε τη δύναμη της τηλεόρασης, της τηλεοπτικής εικόνας ως παιδαγωγικού εργαλείου «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», σας ικετεύω, ΣΤΟΠ μη συνεχίζεται να διαβάζετε το κείμενό μου, διακόψτε εδώ! Και τελικά, εάν νομίζετε ότι επειδή είμαι από τα πρόσωπα που συχνά φιλοξενούν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα ραδιοφωνικά μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα αλλά και πολύ αυστηρά το ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, κάντε μου μία προσωπική χάρη, μη συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ!

Όλοι εμείς που ασχολούμεθα με τις επιστήμες της συμπεριφοράς και μαζί μας κατά κύριο λόγο όσοι θεραπεύουμε την ειδικότητα της επικοινωνιολογίας χρειάζεται να αποδώσουμε ΟΡΘΑ για την επιμόρφωση του κοινού την εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην άσκηση όχι της συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς προς μίμηση και ταύτιση για τα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά στους δέκτες και για μας τους μεγάλους που έχουμε σχεδόν συστηματικά οδηγηθεί στην αποδοχή της ψεύτικης «εικονικής πραγματικότητας» με την αποκρυστάλλωση μιας πολύ στρεβλής αντίληψης της…πραγματικότητας!

Για τις υπερβολές στην παντοδύναμη τηλεόραση σε ΟΛΕΣ τις χώρες έχει συσταθεί η αρμόδια ελεγκτική αρχή για να τις ανακόπτει και να προστατεύει το τηλεοπτικό κοινό και τις ευπαθείς ομάδες. Τέτοια ΑΡΧΗ είναι στην Ελλάδα το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο…Όσο θυμάστε και θυμάμαι ΠΟΤΕ επενέβη το ΕΣΡ με τέτοιον τρόπο ώστε να αποκαταστήσει βλάβες και προσβολές τιμωρώντας παραδειγματικά τους παραβάτες και επιτυγχάνοντας έτσι την αποτροπή μελλοντικών παραπτωμάτων;

Στη μεταπολεμική περίοδο και με απίστευτα υψηλούς ρυθμούς στις τελευταίες δύο δεκαετίες από τα τρία επικοινωνιακά μέσα μεταφοράς μηνυμάτων, τον Τύπο, το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση η τελευταία έχει πάρει την αδιαμφισβήτητη πρωτιά και μέσα από αυτήν περνούν και σε συνειδητό αλλά και σε υποσυνείδητο επίπεδο μηνύματα που καθιερώνουν εταιρίες και προϊόντα, που προάγουν αντιλήψεις και διαμορφώνουν απόψεις που καθιερώνουν στην κοινή γνώμη ως αναγνωρίσιμα πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια και διεκδικούν και επιτυγχάνουν την εκλογή τους στα ύψιστα αξιώματα – όχι μόνο στην Ελλάδα μας – αλλά και σε κάθε δημοκρατική κοινωνία από το επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού μέχρι και εκείνο των Εθνικών Αντιπροσωπειών ως Βουλευτές και γερουσιαστές.

Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι μόνο στην ελληνική αλλά στην παγκοσμιοποιημένη «τηλεοπτική δημοκρατία» δίνουν τη θέση τους στο περίβλημα, στο επιδερμικό, στην εικόνα. Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα-κοιτίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της λογικής δεν θα έπρεπε να μας…πειράζει όταν διαπιστώνουμε τη διάβρωση της δημοκρατίας από το σύγχρονο ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ την ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ που λέγεται τηλεόραση;

Πριν μερικές δεκαετίες στην Αμερική «ψαχνόμασταν» επιστήμονες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι όλων των μεγεθών διαπιστώνοντας ότι τις επιλογές σε «πιλοτικά επεισόδια» για τα τηλεοπτικά σήριαλ που θα έβλεπε ΟΛΗ η ΑΜΕΡΙΚΗ στην επόμενη σεζόν ΔΕΝ τις έκαναν κάτοικοι γνωστών κοσμοπολίτικων κέντρων όπως η Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Σικάγο ή Σαν Φρανσίσκο αλλά κάποιων κωμοπόλεων του Κάνσας ή της Μινεσότα ( όπου τα συνήθη δημογραφικά στοιχεία κατέγραφαν… βούβαλοι 18,000, αγελάδες 108,000, αιγοπρόβατα 208,000, και κάτοικοι 8,000 εκ των οποίων οι 800 απόφοιτοι…Λυκείου!)

Η τηλεόραση ως το Μέσο Επικοινωνίας που έχει αναδείξει τα ΜΜΕ ως «πρώτη εξουσία» με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνικών και ανεπίτρεπτης χρήσης στρατηγικών προπαγάνδας, ανελέητα και μεθοδικά μας αποβλακώνει!..

Εμείς οι Έλληνες, ένας – πάλαι ποτέ όπως θα λέγαμε στην καθαρεύουσα – λαός λεξιπλάστης και λεξιλάγνος οδηγηθήκαμε – και εξαιτίας της άκριτης τηλεοπτικής μας εξάρτησης και εθελουσίας αποβλάκωσης σε λαό…διακεκριμένης…λεξιπενίας!

Τι κρίμα!...

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Διασκεδαστικές ιστορίες του Μουλά (χότζα) Νασρεντίν

Ο Μουλάς Νασρεντίν είναι ένα πιθανώς φανταστικό πρόσωπο της ανατολής. Αποτελεί την ενσάρκωση της λαϊκής σοφίας της ανατολής. Οι ιστορίες του είναι απλές, διδακτικές και συχνά-πυκνά αστείες. Για εκατοντάδες χρόνια μεταφέρθηκαν στόμα με στόμα μεταξύ ανθρώπων που καθόντουσαν γύρω από την φωτιά και συζητούσαν.

Γενικά χαρακτηριστικά των ιστοριών.(1)
Τα ανέκδοτα που του αποδίδονται αποκαλύπτουν μια σατιρική προσωπικότητα με καυτηριάζουσα γλώσσα την οποία δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει ακόμα και στους πιο τυρρανικούς άρχοντες της εποχής του. Είναι σύμβολο της σατυρικής κωμωδίας της Μέσης Ανατολής και των επαναστατημένων αισθημάτων των ανθρώπων απέναντι στις δυναστείες που κυβερνούσαν.
Μερικές μυστικιστικές παραδόσεις χρησιμοποιούν αστεία, ιστορίες και ποίηση οι οποίες επιτρέπουν την παράκαμψη των κοινών μοτίβων σκέψης που "δια-κρίνουν". Η λογική που περιορίζει και αντικειμενοποιεί την διαδικασία σκέψης είναι αντίθετη προς την διαισθητική νοοτροπία "του όλου" την οποία ο μυστικός προσπαθεί να κινήσει, εισέλθει και διατηρήσει.
Με την ανάπτυξη μια σειράς επιπτώσεων που ενισχύουν ορισμένες βασικές ιδέες, το ορθολογικό μυαλό είναι απασχολημένο με μια επιφανειακή έννοια ενώ άλλες έννοιες εισάγονται. Έτσι, το παράδοξο, το μη αναμενόμενο, και εναλλακτικές λύσεις για συμβιβασμό, χρησιμοποιούνται. Αν και υπάρχουν πολλά βιβλία που επιχειρούν να θέσουν από κοινού τα πολλά ανέκδοτα που του καταλογίζονται, οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα αστεία, στο πλαίσιο της καθημερινής τους ζωής. Συχνά, ένα αστείο του λέγεται από το ένα μέρος, όταν η άλλη πλευρά κάνει το είδος του λάθους που είχε παρωδήσει ο Νασρεντίν. Μερικές ιστορίες του Νασρεντίν έχουν επίσης προσαρμοστεί για να χρησιμοποιηθούν ως διδακτικές ιστορίες από οπαδούς του σουφισμού. Αυτό συμβαίνει τόσο τακτικά ώστε, δεδομένου της φύσεως πολλών από τις ιστορίες του, πολλαπλές ερμηνείες (ή περισσότερα "επίπεδα" κατανόησης) πρέπει να αναμένονται.

Σ'αυτήν την ανάρτηση επιχειρώ μια μικρή παράθεση αυτών που μου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση και που σίγουρα αποτελούν τροφή για σκέψη.

Ιστορία 1η: Ο Έρωτας (2)
Ο μουλάς ταξίδεψε στον κόσμο για να βρει το νόημα της ζωής. Στο λιμάνι του Hamadan είδε ένα πλήθος από άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καμήλες, όνους, άλογα, κατσίκες και κότες να τρέχουν πίσω από έναν νεαρό. Ο νεαρός, έκλαιγε, χόρευε και μιλούσε ακατάληπτα. Έπεφτε κάτω και ξανασηκωνόταν. Ξαναέκλαιγε, ξαναγελούσε και έτρεχε και έριχνε χώμα στο κεφάλι του.
Ο μουλάς σταμάτησε ένα γέρο και τον ρώτησε: "Αδελφέ, πες μου σε παρακαλώ, τι τρέχει με αυτόν το νεαρό;"
- "Το χτύπησαν τα βέλη του έρωτα. Όλοι έρχονται να κοιτάξουν για να γνωρίσουν την αγάπη."

Ιστορία 2η: Το Πεπρωμένο. (3)
-"Ποιά είναι η έννοια του πεπρωμένου, Μουλά;"
-"Εικασίες"
-"Πως αυτό;"
-"Υποθέτετε πως τα πράγμαα πρόκειται να πανε καλά και δεν πηγαίνουν. Αυτό το λέτε κακή τύχη. Υποθέτετε ότι τα πράγματα πρόκειτε να πάνε άσχημα και δεν πηγαίνουν. Αυτό το λέτε καλή τύχη. Υποθέτετε ότι κάποια συγκεκριμένα πράγματα πρόκειτε να συμβούν ή να μην συμβούν. Και σας λείπει τόσο η διαίσθηση ώστε να μην γνωρίζετε τι πρόκειται να συμβεί. Υποθέτετε πως το μέλλον είναι άγνωστο. Όταν αιφνιδιάζεστε αυτό το ονομάζετε Πεπρωμένο.

Ιστορία 3η: Αποφεύγετε Κάθε Πίστη στο Αναπόφευκτο. (4)
Ο Νασρεντίν περπατούσε σ'ένα σοκάκι όταν κάποιος έπεσε από μια στέγη και προσγειώθηκε στο σβέρκο του. Ο άνθρωπος δεν έπαθε τίποτα, αλλά ο μουλάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Μερικοί μαθητές του τον ρώτησαν, τι σοφία βλέπει στο συμβάν. Αυτός αποκρίθηκε: "Αποφεύγετε κάθε πίστη στο αναπόφευκτο, ακόμα κι όταν η αιτία και το αποτέλεσμα φαίνονται αναπόφευκτα. Εκείνος έπεσε από την σκεπή αλλά το δικό μου σβέρκο έσπασε. Μην δείχνετε εμπιστοσύνη σε θεωρητικές υποθέσεις όπως : « Αν κάποιος πέσει από την στέγη δεν θα σπάσει τον σβέρκο του;»"

Ιστορία 4η: Το σχοινί απλώματος. (5)
Ένας γείτονας ήθελε να δανειστεί το σχοινί του απλώματος των ρούχων. "Λυπάμαι" είπε ο Νασρεντίν "αλλά το χρησιμοποιώ. Στεγνώνω το αλεύρι." "Για το Θεό, πως μπορείς να στεγνώσεις αλεύρι πάνω στο σχοινί του απλώματος;" "Είναι λιγότερο δύσκολο απ'ότι νομίζεις αν δε θες να το δανείσεις..."

Ιστορία 5η: Αποφεύγετε να δεσμευτείτε. (6)
Το πλοίο φαινόταν έτοιμο να βυθιστεί και οι συνταξιδιώτες του Νασρεντίν που είχαν γελάσει με την προειδοποίηση του, ότι θα έπρεπε να ετοιμάσουν τις ψυχές τους για τον άλλο κόσμο, έπεσαν στα γόνατα και ζητούσαν βοήθεια. Στους θρήνους τους υπόσχονταν τι θα έκαναν αν σωζόνταν. "Σταθείτε φίλοι!" φώναξε ο μουλάς. "Τι γενναιοδωρία κι αυτή για τα υλικά σας αγαθά! Αποφεύγετε να δεσμευτείτε όπως κάνατε μέχρι τώρα στη ζωή σας. Εμπιστευτείτε με. Νομίζω πως βλέπω ξηρά!"

Ιστορία 6η: Το παιδί και η στάμνα. (7)
Ο Νασρεντίν έστειλε ένα παιδί να φέρει νερό από την πηγή. "Πρόσεξε να μην σπάσεις το σταμνί!" του φώναξε και έδωσε ένα σκαμπίλι στο παιδί. Ένας περαστικός ρώτησε το μουλά γιατί χτύπησε κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα. "Μα άνθρωπε μου" είπε ο μουλάς, "θα ήταν ανώφελο να τιμωρήσω το παιδί όταν θα είχε πια σπάσει το σταμνί, έτσι δεν είναι;"

Ιστορία 7η: Ο μουλάς δικάζει. (8)
Ο μουλάς ήταν δικαστής - διατητής σε μια διαμάχη. Πρώτα ο δικηγόρος της μιάς πλευράς έδωσε μια εύγλωττη ομιλία πάνω στις απαιτήσεις του πελάτη του. Ο μουλάς που άκουγε προσεκτικά συμφώνησε και είπε: "Σωστά." Στην συνέχεια πήρε το λόγο ο δικηγόρος της άλλης πλευράς και ο λόγος του ήταν εξίσου θαυμάσιος. Για ακόμα μια φορά ο μουλάς συμφώνησε λέγοντας, "Σωστά." Ο υπάλληλος που άκουσε τις απαντήσεις του μουλά σχολίασε: "Μα δεν μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο!" Και ο μουλάς συμφώνησε λέγοντας: "Σωστά."

Ιστορία 8η: Όταν αντιμετωπίζεις τα πράγματα μόνος. (9)
Μπορεί να έχασες το γάιδαρο σου, Νασρεντίν, αλλά δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι περισσότερο απ'όσο όταν έχασες την πρώτη σου γυναίκα. "Αν θυμάσαι, όταν έχασα την πρώτη μου γυναίκα, όλοι οι συγχωριανοί είπανε: Θα σου βρούμε κάποια άλλη. Μέχρι τώρα, κανένας δεν προσφέρθηκε να αντικαταστήσει τον γάιδαρο μου.

Ιστορία 9η: Η λάμπα και το Κλειδί. (10)
Ήταν ένας άνθρωπος που κάτω από το φως μιας λάμπας έψαχνε κάτι. Ο μουλάς τον πλησίασε και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που έψαχνε. Εκείνος απάντησε ότι έψαχνε το κλειδί του. Ο μουλάς άρχισε να ψάχνει και αυτός αλλά μετά από μισή ώρα άκαρπης έρευνας τον ρώτησε που το είχε χάσει. Και εκείνος απάντησε: "Στο σπίτι μου." - "Μα καλά είσαι τρελλός άνθρωπέ μου" του είπε ο μουλάς "γιατί δεν ψάχνεις στο σπίτι σου τότε;"
Αυτή η ιστορία είναι μια αλληγορία για την "ανοησία" του ανθρώπου να ψάχνει πνευματικές αλήθειες έξω από τον εαυτό του.

Ιστορία 10η: Ταπεινότητα. (11)
Φίλοι μου, θυμάμαι πριν καιρό όταν ήμουν ακόμα μουλάς και ζούσα σε μια μικρή πόλη, ένα απόγευμα που μόλις είχαμε τελειώσει τις προσευχές μας. Τα αστέρια φαινόντουσαν καθαρά και λάμπανε στον ουρανό. Κάθησα δίπλα στο παράθυρο του ναού κοιτάζοντάς τα και σκεφτόμουν πόσο μακρυά από εμάς είναι και ότι το καθένα ήταν μεγαλύτερο από το δικό μας κόσμο. Σκέφτηκα πως περπατάμε σ'αυτήν τη γη, γεμάτοι υπεροψία για την σημασία μας, όταν δεν είμαστε παρά κόκκοι άμμου. Αν περπετήσεις λίγο μακρυά από την πόλη, όχι πολύ, μισή ώρα το πολύ, κοιτώντας πίσω σου βλέπεις την πόλη αλλά οι άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να τους δεις ακόμα και από αυτήν την απόσταση. Όταν σκέφτομαι το πόσο αχανές είναι το σύμπαν, γεμίζω με δέος και θαυμασμό για την τόσο μεγάλη δύναμη. Αυτά σκεφτόμουν και συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει στα γόνατα μου. "Είμαι ένα τίποτα, τίποτα!" φώναξα γεμάτος θαυμασμό και τρόμο.
Υπήρχε ένας άνθρωπος εύπορος στην πόλη, ένας άνθρωπος που ήθελε να τον σκέφτονται σαν πολύ θρήσκο. Τον ένοιαζε περισσότερο τι σκεφτόντουσαν οι άλλοι γι'αυτόν παρά τι ήταν στην πραγματικότητα. Έτυχε να περάσει από εκεί και ντράπηκα που με είδε. Αυτός όμως γονάτισε δίπλα μου και ρίχνοντας μια ελπιδοφόρα ματιά μπας και τον βλέπει κανένας αναφώνησε: "Είμαι ένα τίποτα! Είμαι ένα τίποτα!"
Φαίνεται ότι ένας φτωχός που καθάριζε το ναό, είχε ήδη μπει από την πλαϊνή πόρτα και είχε αρχίσει τη δουλειά του. Μας είδε και επειδή ήταν ένας άνθρωπος απλοϊκός που πίστευε αληθινά μοιράστηκε τις ίδιες σκέψεις που μου είχε στείλει ο Άλλαχ. Άφησε την σκούπα να πέσει και πέφτοντας στα γόνατα σε μια σκοτεινή γωνία είπε σιγανά: "Είμαι ένα τίποτα... ένα τίποτα!"
Ο εύπορος άνδρας δίπλα μου με σκούντηξε με τον αγκώνα του και μου είπε ψυθιριστά: "Κοίτα ποιός νομίζει ότι είναι τίποτα!''

Ιστορία 11η: Η δουλειά του αναζητητή της Αλήθειας. (12)
Μια μέρα, ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του: «Πες μου δάσκαλε: Πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;» Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε: «Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι». «Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλός του τον κοροϊδεύει. «Άκου την ιστορία, λοιπόν», είπε ο Νασρεντίν, «όχι όμως με τ’ αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου». Και να η ιστορία που είπε ο Μουλά Νασρεντίν στον μαθητή του: «Μια κούκλα φτιαγμένη από αλάτι, ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της. «Τι είσαι εσύ;» ρώτησε η κούκλα από αλάτι τη θάλασσα. «Έλα μέσα και δες μόνη σου», απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης. Έτσι, η κούκλα από αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα από αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη από μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά: «Τώρα ξέρω τι είμαι»!

Από τον Ιπτάμενο Ολλανδό

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...