Η ενορχηστρωμένη αποχαύνωση του λαού σε πλήρη εξέλιξη

Γράφει ο Αλκιμος

Τους τελευταίους μήνες, το να παρακολουθείς τηλεόραση, να ακούς ραδιόφωνο ή να διαβάζεις κάποιες εφημερίδες, έχει καταντήσει μαρτύριο για κάθε ευαίσθητο και σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν είναι μόνο ο ορυμαγδός των διαφόρων παπαγάλων που πουλάνε μούρη από τα παράθυρα, δεν είναι μόνο η μπόχα που αναδίνουν τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τα παρεπόμενά τους, είναι κάτι πολύ σοβαρότερο: Ο πολύς κόσμος έχει χάσει τον μπούσουλα.

.
Υποπτεύομαι πως, παρά το τεράστιο πολιτικό κόστος και την ανεπανόρθωτη ηθική φθορά του συστήματος όλη αυτή η υπόθεση βολεύει το κατεστημένο (όρος που αν θυμάστε εισήγαγε ο Ανδρέας Παπανδρέου), γιατί αποσπά την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά καίρια και φλέγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει: την ακρίβεια, την ανεργία, την κατεδάφιση των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους προνοίας, τη δωρεάν παιδεία και άλλα πολλά.

.
Ταυτόχρονα όλη αυτή η φασαρία ενορχηστρώνεται στην γενικότερη τάση των Μέσων Μαζικού ...Εκμαυλισμού να τρομοκρατούν τον κόσμο. Αυτό φυσικά δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε τοπικό (ελλαδικό δηλαδή) φαινόμενο. Γινόταν εδώ και αρκετές δεκαετίες και σε παγκόσμια κλίμακα. Ειδικά στην Ελλάδα τα υποχείρια στο κατεστημένο ΜΜΕ (ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο: το κατεστημένο είναι υποχείριο των ΜΜΕ;), βομβαρδίζουν κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με κάθε είδους πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους και καταστροφές.

.
Κανείς δεν αρνείται φυσικά πως η κατάσταση είναι γενικά δύσκολη και σε πολλές περιπτώσεις άσκημη, αλλά από το σημείο της επισήμανσης των υπαρκτών κινδύνων ως αυτή την ακατάσχετη καταστροφολογία η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Αυτό σημαίνει πως κάποιοι θέλουν τον ελληνικό λαό περίφοβο και καταπτοημένο, να ψάχνει να βρει τους σωτήρες που θα του προτείνουν. Κάποιοι άλλοι θέλουν τον ελληνικό λαό μια παθητική κι άβουλη μάζα καταναλωτών, θεατών και οπαδών.

.
Κανείς δεν το αρνείται πως μέσα στον ελληνικό λαό υπάρχουν και οι αποχαυνωμένοι θεατές και οι ντοπαρισμένοι οπαδοί και οι άπληστοι καταναλωτές, καθώς και οι οπαδοί της λούφας και της αρπαχτής και οι καλοπερασάκηδες.

.
"…και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι…"

.
...έγραφε ο μεγάλος Παλαμάς.

.
Υπάρχουν όμως και τα γερά κλαδιά, υπάρχουν οι φιλότιμοι, υπάρχουν οι νέοι που λαχταρούν να δουν τον τόπο να νοικοκυρεύεται και να προκόβει, υπάρχουν οι μεγαλύτεροι που δε θέλουν να δουν τους κόπους τους να πηγαίνουν στράφι. Υπάρχουν αυτά που θα τα έλεγα «υγιή στοιχεία» αν ο όρος δεν είχε αποχτήσει μιαν ασφαλίτικη απόχρωση. Κι όλοι αυτοί αρνούνται κι αποστρέφονται αυτή την καταστροφολογία. Το ζητούμενο είναι όλοι αυτοί να μη χάσουνε τον μπούσουλα, γιατί τότε θα μεταπέσουν στην προηγούμενη κατηγορία.

.
Και θα είναι κρίμα κι άδικο, γιατί, όσο κι αν αυτό φαίνεται σήμερα αντιφατικό, μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι μπάχαλο –το μόνο μεσαιωνικό και αφρικανικό κράτος της Ευρώπης– η ελληνική κοινωνία, όμως αντέχει. Όλοι οι σχετικοί δείκτες κι οι παράμετροι που αναφέρονται στη συνεκτικότητα της οικογένειας, στον αριθμό των διαζυγίων, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στις αυτοκτονίες, στην έφεση για σπουδές, στα ναρκωτικά, είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Κι ακόμα όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σχεδόν μυστηριώδες και η ελληνική οικονομία αντέχει. Παρά τις δομικές της αδυναμίες και τις εγγενή προβλήματά της, υπάρχουν πολλοί τομείς υγιείς και ανταγωνιστικοί.
.

Ο ελληνικός λαός, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, έχει επίγνωση πως παρά τις περί του αντιθέτου δυσοίωνες προβλέψεις, μπορεί να τα βγάλει πέρα. Θέλει όμως αυτό να τ' ακούσει κι από υπεύθυνα χείλη. Περιμένει με λαχτάρα ν' ακούσει μιαν αισιόδοξη φωνή.

.
Όχι ένα χαζοχαρούμενο ανεδαφικό οπτιμισμό.

Όχι μια προεκλογική ψεύτικη ωραιοποίηση της κατάστασης.

Όχι μια παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.

.

(Ό,τι δηλαδή ακούει, τριάντα χρόνια τώρα, από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας».)

.
Θέλει ν' ακούσει μια φωνή που να του λέει πως δε χάθηκαν όλα αλλά πως αντίθετα μπορεί η κατάσταση ν' αντιστραφεί. Να του πει πως κι αν έχουμε κατέβει ως το τελευταίο σκαλί του "κακού τη σκάλα" καιρός είναι να δούμε…

.
«…να μας φυτρώνουν τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά μας

τα μεγάλα.»[*]

Αλκιμος