«Aξίζει τον κόπο να...»

Ανοικτή Επιστολή:

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ,

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

προς τον κ Άρη Σπηλιωτόπουλο,

Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων,

την κ Μαριέτα Γιαννάκου, πρώην ΥΠΕΠΘ

τον κ Γιώργο Παπανδρέου, Πρόεδρο ΠΑΣΟΚ και πρώην Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων

Υπάρχουν, τέτοια παιδιά στα Πανεπιστήμιά μας!…

Τι είναι λοιπόν ο επαναστατημένος άνθρωπος, αναρωτιέται στο ομώνυμο βιβλίο του ο Albert Camus και συνεχίζει, ένας άνθρωπος που λέει όχι! Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση! Το όχι του σημαίνει: «Μέχρι εκεί και μη παρέκει» , «το παρακάνετε», «υπάρχει ένα όριο που δεν θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι του εξεγερμένου επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου.

Η επιβεβαίωση που συνεπάγεται κάθε πράξη εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι που ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την υποθετική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης!
Ο σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πως με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του που δεν ανήκει μόνο σε αυτόν, αλλά είναι κοινός τόπος, όπου όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που του αντιπαρατάσσονται μπορούν να αποτελέσουν μια κοινότητα και να συμβιώσουν σε καθημερινή βάση, ειρηνικά και παραγωγικά σε αυτήν.
Ίσως τελικά να είναι ευλογία για εμάς που ζούμε, εργαζόμαστε και αναλώνουμε τη ζωή μας στον ακαδημαϊκό χώρο των ΑΕΙ και ΤΕΙ, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, των διαπροσωπικών μας σχέσεων που έχουν το βάθος της επιδερμίδας, και της έλλειψης οραμάτων και αγνής αφοσίωσης σε ιδεώδη ΥΠΑΡΧΟΥΝ ανάμεσά μας φοιτητές και φοιτήτριες, που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που οι άλλοι εγκλωβισμένοι στην ευδαιμονία της ασφάλειας που προσφέρει το «μαντρί» αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η πραγμάτωση, η βίωση της Ελευθερίας...

Από τέτοιου ψυχισμού παιδιά αποτελείται μία εκπληκτικής ποιότητας ομάδα φοιτητών και φοιτητριών του Τμήματος Μάρκετινγκ και Διοίκησης Λειτουργιών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που εδρεύει στην Έδεσσα. Τα παιδιά αυτά έχουν ιδεολογικούς προσανατολισμούς αλλά αποφεύγοντας τις Κομματικές Αγκυλώσεις έχουν αποφύγει και τον εγκλωβισμό τους στο Κομματικό «μαντρί».

Η εξέγερση γεννιέται από το θέαμα της παραφροσύνης μπροστά σε μία άδικη κι ακατανόητη κατάσταση. Αλλά η τυφλή της ορμή διεκδικεί την τάξη μέσα στο χάος και την ενότητα μέσα στην ίδια την καρδιά αυτού που φεύγει και χάνεται. Φωνάζει, απαιτεί, θέλει να σταματήσει το σκάνδαλο και να γίνει επί τέλους σταθερό αυτό που μέχρι τώρα γραφόταν χωρίς ανάπαυλα πάνω στη θάλασσα. Το κίνημα της εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης που κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «έχει το δικαίωμα να...». Η εξέγερση δεν γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι κάποιος κάπου έχει δίκιο. Εδώ είναι που ο επαναστατημένος λέει ταυτόχρονα και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πως κάτι υπάρχει που θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο.Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι που «αξίζει τον κόπο να...». (Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος – Αlbert Camust)

Τα παιδιά αυτά - ο Ιορδάνης, ο Γιάννης, η Κατερίνα, η Κική, η Πετρίνα, η Ντίνα, η Χριστίνα, η Μαρίνα, η Πέγκυ – (και πολλά άλλα τα ονόματα των οποίων θα δημοσιευθούν μετά το Δικαστήριο της 12^ης Μαρτίου που θα γίνει μετά από δύο αναβολές στην πόλη της Έδεσσας) αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Νόμο 3549/2007 - ΦΕΚ 69/Α'/20.3.2007 που στοχεύει στην «Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου για τη δομή και λειτουργία των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» όπου στο Αρθρο 22, με τίτλο « Συλλογική έκφραση - εκπροσώπηση στα Πανεπιστήμια» επισημαίνεται:

«Οι εργαζόμενοι στα Α.Ε.Ι., καθώς και οι φοιτητές ή σπουδαστές, είναι ελεύθεροι να εκφράζονται συλλογικά μέσα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα που διευκολύνονται στη λειτουργία τους από τις αρχές των Α.Ε.Ι..και…η ανάδειξη των εκπροσώπων των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα γίνεται για ετήσια θητεία και μόνο από το νόμιμο φοιτητικό σύλλογο κάθε τμήματος, ο οποίος οφείλει να έχει συγκροτηθεί ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Μέλη του φοιτητικού συλλόγου μπορούν να είναι όλοι οι φοιτητές του Τμήματος, εκτός από εκείνους που έχουν νομίμως διαγραφεί……..»

Στην προσπάθεια των φοιτητών και φοιτητριών του Τμήματος Μάρκετινγκ και Διοίκησης Λειτουργιών της Έδεσσας ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΑΧΘΗΚΕ με πείσμα και με πακτωλό χρημάτων που ξοδεύθηκαν σε δικονομικές μεθοδεύσεις η Διοίκηση του Κεντρικού Φοιτητικού Συλλόγου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ο οποίος είναι παγκοίνως γνωστό ότι ελέγχεται από την ΔΑΠ - ΝΔΦΚ και ο οποίος σύμφωνα με την κείμενη Νομοθεσία και την εκτίμηση έγκριτων Νομικών δεν είναι ΣΥΝΝΟΜΟΣ ιδιαίτερα μετά την δημοσίευση του παραπάνω Νόμου τον Μάρτιο του 2007).

Ο επαναστατημένος με την ετυμολογική έννοια αλλάζει στάση. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος! Θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμάει σε κάτι που δεν του αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μία αξία. Ο επαναστάτης θέλει να είναι το παν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά με αυτό το αγαθό που συνειδητοποίησε ξαφνικά και που επιθυμεί να αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σαν στοιχείο της προσωπικότητάς του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη που τον κυριαρχεί. (Albert Camus)

Η ίδια Διοίκηση του – ΕΝΙΑΙΟΥ φοιτητικού συλλόγου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας είχε αντιπαραταχθεί με πείσμα και με πολυέξοδο δικαστικό αγώνα στην προσπάθεια των φοιτητών του Τμήματος Διοίκησης Τεχνολογίας που εδρεύει στην Νάουσα να δημιουργήσουν τον δικό τους ανεξάρτητο φοιτητικό σύλλογο ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου.

Στην Νάουσα, τελικά, οι φοιτητές δημιούργησαν τον δικό τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ Σύλλογο ο οποίος ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ από την συμμετοχή του στα δρώμενα του Τμήματος καθώς ο Προεδρεύων της Προσωρινής Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος καθηγητής και Αντιπρύτανης κ Αθανάσιος Νούλας ΟΥΔΕΠΟΤΕ πληροφορεί την διοικούσα επιτροπή του Ανεξάρτητου Φοιτητικού Συλλόγου για τις ημερομηνίες Γενικών Συνελεύσεων – οπότε είναι διαφαινόμενη η προστασία των Πρυτανικών Αρχών στον ΕΝΙΑΙΟ Φοιτητικό Σύλλογο που ελέγχεται ΑΠΟΛΥΤΑ από την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του Πανεπιστημίου Μακεδονίας καθώς ο Πρύτανης καθηγητής κ Ηλίας Κουσκουβέλης ΑΡΝΕΙΤΑΙ να δεχθεί τους εκπροσώπους του στις συνεδριάσεις της ΣΥΓΚΛΗΤΟΥ!...

Παρόμοια προσπάθεια φοιτητών του Τμήματος Εφαρμοσμένης Πληροφορικής που εδρεύει στην Θεσσαλονίκη – στην έδρα του ΠΑΝΜΑΚ – ΠΟΛΕΜΗΘΗΚΕ με πείσμα!.. Στη συνέχεια, όμως, και μετά από δικονομικές και άλλες μεθοδεύσεις στελέχη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δημιούργησαν έναν «δήθεν και γιαλαντζί» κατά τα λεγόμενα εκπροσώπων του συγκεκριμένου τμήματος Ανεξάρτητο Φοιτητικό Σύλλογο ο οποίος καθώς δημιουργήθηκε και ελέγχεται πλήρως από συγκεκριμένα μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει παραχωρήσει ΟΛΑ τα δικαιώματά του στον ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ παραμένοντας από την ημέρα της Ίδρυσής του….μία ΣΦΡΑΓΙΔΑ καθώς αυτός ήταν ο ΣΤΟΧΟΣ και εκεί αποσκοπούσαν οι ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ των...δημιουργών του!...

Στον “επαναστατημένο άνθρωπο" ο Albert Camus, ο μεγάλος, αδικοχαμένος, Γάλλος διανοούμενος σίγουρα εκφράζει τα δρώμενα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και την επαναστατημένη ομάδα φοιτητών που ΕΙΡΗΝΙΚΑ προσπαθεί να εφαρμόσει το Νόμο και βρίσκει ΑΠΕΝΑΝΤΙ της ως ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ εκείνους που ΕΠΡΕΠΕ πρώτοι να τον εφαρμόσουν αλλά, προφανώς, εμποδίζονται από την απειλή στα συμφέροντά τους και από δεσμεύσεις με τις οποίες ίσως αναρριχήθηκαν σε θώκους εξουσίας! Ταιριάζει εδώ εκείνο το αρχαϊκό : «Αρχή Άνδρα Δείκνυσι…»

Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Στην επανάσταση ο άνθρωπος γίνεται ο πλησίον του και από αυτήν την άποψη η ανθρώπινη αλληλεγγύη έχει μεταφυσικό χαρακτήρα. Απλούστατα, για την ώρα πρόκειται για κείνο το είδος αλληλεγγύης που γεννιέται μέσα στα δεσμά.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι κάθε επανάσταση που έχει σκοπό την άρνηση ή την καταστροφή της αλληλεγγύης χάνει αμέσως το όνομα επανάσταση και στην πραγματικότητα ταυτίζεται με μια εγκληματική συγκατάθεση….(Albert Camus)

Σεβαστέ μου κύριε Υπουργέ, Σεβαστή κυρία, Σεβαστέ κύριε πρώην ΥΠΕΠΘ θα περιμένω με υπομονή τις απόψεις σας στο επίμαχο θέμα, επειδή αυτήν την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ συγκατάθεση, όπως την χαρακτηρίζει ο Camus, (φρονώ ότι εκφράζει ο Πόλεμος που διενεργείται από τον ΕΝΙΑΙΟ Φοιτητικό Σύλλογο) που βόλεψε και βολεύει πολλούς όχι μόνο στην Έδεσσα ή τη Νάουσα ή το τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής, όχι μόνο στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας αλλά σε όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση και άλλες δομές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ προσπαθούν να αναιρέσουν τα παιδιά που έχουν προσφύγει στη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ επιθυμώντας να γεννηθεί και να θεσμοθετηθεί ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ του Τμήματος Μάρκετινγκ και Διοίκησης Λειτουργιών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στην Έδεσσα…

Κλείνοντας να επισημάνω το ενδεικτικά και καταλυτικά ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ γεγονός ότι στα ΠΕΝΤΕ (5) ακαδημαϊκά έτη της ύπαρξης του Τμήματος Μ.Δ.Λ., τόσο ο πρώην Προεδρεύων της Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής του Τμήματος της Έδεσσας νυν Πρύτανης καθηγητής κ Ηλίας Κουσκουβέλης όσο και ο νυν Προεδρεύων Αναπληρωτής καθηγητής και Αντιπρύτανης κ Δημήτριος Σουμπενιώτης ΔΕΝ βρήκαν τον χρόνο – μήπως και τα απαιτούμενα ψήγματα αγάπης για τα παιδιά και την Πόλη – να ΚΑΝΟΥΝ έστω ΜΙΑ, ΕΣΤΩ ΜΙΑ, Γενική Συνέλευση του Τμήματος στην Έδεσσα…

Ο νοών, νοείτω!...

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Η ενορχηστρωμένη αποχαύνωση του λαού σε πλήρη εξέλιξη

Γράφει ο Αλκιμος

Τους τελευταίους μήνες, το να παρακολουθείς τηλεόραση, να ακούς ραδιόφωνο ή να διαβάζεις κάποιες εφημερίδες, έχει καταντήσει μαρτύριο για κάθε ευαίσθητο και σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν είναι μόνο ο ορυμαγδός των διαφόρων παπαγάλων που πουλάνε μούρη από τα παράθυρα, δεν είναι μόνο η μπόχα που αναδίνουν τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τα παρεπόμενά τους, είναι κάτι πολύ σοβαρότερο: Ο πολύς κόσμος έχει χάσει τον μπούσουλα.

.
Υποπτεύομαι πως, παρά το τεράστιο πολιτικό κόστος και την ανεπανόρθωτη ηθική φθορά του συστήματος όλη αυτή η υπόθεση βολεύει το κατεστημένο (όρος που αν θυμάστε εισήγαγε ο Ανδρέας Παπανδρέου), γιατί αποσπά την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά καίρια και φλέγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει: την ακρίβεια, την ανεργία, την κατεδάφιση των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους προνοίας, τη δωρεάν παιδεία και άλλα πολλά.

.
Ταυτόχρονα όλη αυτή η φασαρία ενορχηστρώνεται στην γενικότερη τάση των Μέσων Μαζικού ...Εκμαυλισμού να τρομοκρατούν τον κόσμο. Αυτό φυσικά δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε τοπικό (ελλαδικό δηλαδή) φαινόμενο. Γινόταν εδώ και αρκετές δεκαετίες και σε παγκόσμια κλίμακα. Ειδικά στην Ελλάδα τα υποχείρια στο κατεστημένο ΜΜΕ (ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο: το κατεστημένο είναι υποχείριο των ΜΜΕ;), βομβαρδίζουν κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με κάθε είδους πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους και καταστροφές.

.
Κανείς δεν αρνείται φυσικά πως η κατάσταση είναι γενικά δύσκολη και σε πολλές περιπτώσεις άσκημη, αλλά από το σημείο της επισήμανσης των υπαρκτών κινδύνων ως αυτή την ακατάσχετη καταστροφολογία η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Αυτό σημαίνει πως κάποιοι θέλουν τον ελληνικό λαό περίφοβο και καταπτοημένο, να ψάχνει να βρει τους σωτήρες που θα του προτείνουν. Κάποιοι άλλοι θέλουν τον ελληνικό λαό μια παθητική κι άβουλη μάζα καταναλωτών, θεατών και οπαδών.

.
Κανείς δεν το αρνείται πως μέσα στον ελληνικό λαό υπάρχουν και οι αποχαυνωμένοι θεατές και οι ντοπαρισμένοι οπαδοί και οι άπληστοι καταναλωτές, καθώς και οι οπαδοί της λούφας και της αρπαχτής και οι καλοπερασάκηδες.

.
"…και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι…"

.
...έγραφε ο μεγάλος Παλαμάς.

.
Υπάρχουν όμως και τα γερά κλαδιά, υπάρχουν οι φιλότιμοι, υπάρχουν οι νέοι που λαχταρούν να δουν τον τόπο να νοικοκυρεύεται και να προκόβει, υπάρχουν οι μεγαλύτεροι που δε θέλουν να δουν τους κόπους τους να πηγαίνουν στράφι. Υπάρχουν αυτά που θα τα έλεγα «υγιή στοιχεία» αν ο όρος δεν είχε αποχτήσει μιαν ασφαλίτικη απόχρωση. Κι όλοι αυτοί αρνούνται κι αποστρέφονται αυτή την καταστροφολογία. Το ζητούμενο είναι όλοι αυτοί να μη χάσουνε τον μπούσουλα, γιατί τότε θα μεταπέσουν στην προηγούμενη κατηγορία.

.
Και θα είναι κρίμα κι άδικο, γιατί, όσο κι αν αυτό φαίνεται σήμερα αντιφατικό, μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι μπάχαλο –το μόνο μεσαιωνικό και αφρικανικό κράτος της Ευρώπης– η ελληνική κοινωνία, όμως αντέχει. Όλοι οι σχετικοί δείκτες κι οι παράμετροι που αναφέρονται στη συνεκτικότητα της οικογένειας, στον αριθμό των διαζυγίων, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στις αυτοκτονίες, στην έφεση για σπουδές, στα ναρκωτικά, είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Κι ακόμα όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σχεδόν μυστηριώδες και η ελληνική οικονομία αντέχει. Παρά τις δομικές της αδυναμίες και τις εγγενή προβλήματά της, υπάρχουν πολλοί τομείς υγιείς και ανταγωνιστικοί.
.

Ο ελληνικός λαός, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, έχει επίγνωση πως παρά τις περί του αντιθέτου δυσοίωνες προβλέψεις, μπορεί να τα βγάλει πέρα. Θέλει όμως αυτό να τ' ακούσει κι από υπεύθυνα χείλη. Περιμένει με λαχτάρα ν' ακούσει μιαν αισιόδοξη φωνή.

.
Όχι ένα χαζοχαρούμενο ανεδαφικό οπτιμισμό.

Όχι μια προεκλογική ψεύτικη ωραιοποίηση της κατάστασης.

Όχι μια παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.

.

(Ό,τι δηλαδή ακούει, τριάντα χρόνια τώρα, από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας».)

.
Θέλει ν' ακούσει μια φωνή που να του λέει πως δε χάθηκαν όλα αλλά πως αντίθετα μπορεί η κατάσταση ν' αντιστραφεί. Να του πει πως κι αν έχουμε κατέβει ως το τελευταίο σκαλί του "κακού τη σκάλα" καιρός είναι να δούμε…

.
«…να μας φυτρώνουν τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά μας

τα μεγάλα.»[*]

Αλκιμος

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Καλύτερα μερικά στρέμματα γηs λιγότερα ........

Αφήγηση του κ. ΘΩΜΑ ΣΑΡΑ, αρχισυντάκτη τηs Βορειο - Αμερικανικήs Επιθεώρησηs « ΠΑΤΡΙΔΕΣ » , Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Συντακτών του Ξενόγλωσσου Τύπου του Καναδά,

Την χρονιά του 1999, πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά η ετήσια σύνοδοs τηs πολιτικήs ηγεσίαs των μελών του ΝΑΤΟ, με συμμετοχή των Υπουργών Άμυναs όλων των χωρών μελών. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Άκηs Τσοχατζόπουλοs, Υπουργόs Αμυναs, επικεφαλήs μιαs μικρήs αντιπροσωπείαs και ενόs σχετικά μεγάλου αριθμού δημοσιογράφων από την Αθήνα. Την ομάδα αυτή ενίσχυαν ο Πρέσβηs τηs Ελλάδαs στο Καναδά Γιάννηs Θωμόγλου και ο διευθυντήs του γραφείου τύπου τηs πρεσβείαs. Οι συζητήσειs περιστράφηκαν γύρω από τιs διαμορφώσειs στα Βαλκάνια. Οι πληροφορίεs που είχα έλεγαν ότι η ελληνική αντιπροσωπεία βασικά συμφωνούσε με τιs αποφάσειs χωρίs να εκδηλώσει καμία ουσιώδη αντίδραση στα σχέδια αυτά αλλαγήs των συνόρων.


Οι εργασίεs του συνεδρίου έκλεισαν με συνεντεύξειs τύπου των συμμετεχόντων μελών. Στην συνέντευξη τηs Ελληνικήs αντιπροσωπείαs, ο Υπουργόs αρκέστηκε να δηλώσει ότι όλα πήγαν καλά και ότι η Ελλάδα . . . έφευγε κερδισμένη από την σύνοδο. Ακολούθησε η συνέντευξη τύπου τηs αντιπροσωπείαs των ΗΠΑ τηs οποίαs προΐστατο ο Υπουργόs Άμυναs Δαβίδ Κοέν, με τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων τηs χώραs και εκπροσώπουs του τμήματοs εξωτερικών υποθέσεων. Μιλώνταs στουs δημοσιογράφουs ο Αμερικανόs πολιτικόs τόνισε ότι οι εργασίεs πήγαν πολύ καλά και ότι ο ίδιοs ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοs για την συνεργασία και κατανόηση που επέδειξαν όλα τα μέλη. Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια των ερωτήσεων βρήκα την ευκαιρία και ρώτησα τον ομιλητή πωs είναι δυνατόν να μιλά για "συνεργασία και κατανόηση", ενώ την ίδια ώρα οι ειδήσειs ανέφεραν ότι αεροσκάφη τηs πολεμικήs αεροπορίαs τηs Τουρκίαs παραβίαζαν τον εναέριο χώρο τηs Ελλάδαs, καθώs επίσηs ότι μόλιs πρόσφατα οι δύο χώρεs μέλη τηs συμμαχίαs, ήλθαν τόσο κοντά στο πόλεμο εξ αιτίαs ορισμένων ελληνικών βραχονησίδων που διεκδικούσε η "σύμμαχοs τηs Ελλάδαs, Τουρκία."


"Έχειs δίκιο," συμφώνησε με τα λόγια μου ο Αμερικανόs υπουργόs τηs κυβέρνησηs Κλίντον, "εδώ έχουμε πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που πιστεύω ότι τελικά είμαστε στο σημείο επίλυσηs του, καθώs η Ελληνική πλευρά αποδέχεται ορισμένουs συμβιβασμούs ικανοποίησηs αιτημάτων τηs Τουρκίαs, παραιτούμενη για τον σκοπό αυτόν δικαιωμάτων τηs , προs όφελοs τηs εδραίωσηs τηs ειρήνηs και καλήs γειτονίαs μεταξύ των δύο χωρών. Αυτή είναι μια υποχρέωση που ανέλαβε η ελληνική πλευρά και πιστεύω ότι σύντομα το θέμα αυτό θα έχει τακτοποιηθεί."


Κατά σύμπτωση μερικέs εβδομάδεs αργότερα επισκέφθηκε το Τορόντο ο Υπουργόs Εξωτερικών τηs Ελλάδαs Γιώργοs Παπανδρέου. Με την ευκαιρία εκείνηs τηs επίσκεψηs, οργανώθηκε συνέντευξη τύπου του Υπουργού προs τουs φορείs των ομογενειακών μέσων μαζικήs ενημέρωσηs, σε κεντρικό ξενοδοχείο του Τορόντο. Όταν κάποτε και με αρκετή καθυστέρηση εμφανίστηκε ο Υπουργόs αναφέρθηκε πάνω στο πρόγραμμα τηs κυβέρνησηs και υπεραμύνθηκε τηs πολιτικήs του να ονομάσει τουs μουσουλμάνουs τηs Θράκηs ωs Τούρκουs. Ζήτησε δε την κατανόηση των αποδήμων ομογενών οι οποίοι έχουν τιs δικέs τουs εμπειρίεs πάνω στον πολύ-πολιτισμό. Αναφερόμενοs πάνω στο Μακεδονικό και ιδιαίτερα στην νεοσύστατη δημοκρατία τηs ΦΥΡΟΜ, ο επί κεφαλήs τηs ελληνικήs διπλωματίαs δήλωσε ότι "μαs συμφέρει σαν έθνοs να γειτονεύουμε με μια αδύνατη δημοκρατία την οποία είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε να επιζήσει, παρά να τη σπρώξουμε με την άρνησή τηs αποδοχήs μαs στα σλαβόφωνα κράτη τηs περιοχήs, όπωs η Βουλγαρία και η Σερβία".


Όταν κάποια στιγμή μου δόθηκε ο λόγοs, ανέφερα στον Υπουργό τουs ισχυρισμούs των Αμερικανών υπευθύνων και τον ρώτησα εάν πραγματικά συμφωνεί μαζί τουs. "Για του λόγου του αληθέs", τόνισα, "επικαλούμαι και την μαρτυρία του Πρέσβη σαs στο Τορόντο ο οποίοs ήταν παρόν και άκουσε αυτά που ειπώθηκαν", και του έδειξα τον παρακαθήμενό του Γιάννη Θωμόγλου, Πρέσβη τηs Ελλάδαs στην Οτάβα.


Ο υπουργόs αφού μου άκουσε, απάντησε: " Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γηs λιγότερα από εκείνα που μαs ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείs, παρά να έχουμε ότι μαs ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιαs ξαφνικήs επίθεσηs κακόβουλων γειτόνων εναντίον μαs."


Έμεινα με το στόμα ανοικτό από την απάντηση του Υπουργού. Ήταν η πρώτη φορά στα σαράντα χρόνια τηs δημοσιογραφικήs μου εμπειρίαs που δεχόμουν την επιβεβαίωση των πληροφοριών μου από το πλέον υπεύθυνο στόμα, τον υπουργό εξωτερικών υποθέσεων τηs Ελλάδαs. Σύμφωνα με τουs διεθνώs αναγνωρισμένουs κανόνεs ρώτησα τον Υπουργό εάν είχε ενημερωθεί και συμφωνούσε μαζί του ο Ελληνικόs λαόs στον οποίο ανήκε η υπό διαπραγμάτευση γη. Δυστυχώs ο τελευταίοs δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώs έγινε παρεμβολή από τον γραμματέα τύπου του υπουργού και μου ζητήθηκε να αρκεσθώ μόνο σε μία ερώτηση, "προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία ερωτήσεων και στουs υπόλοιπουs εκδότεs των παροικιακών εντύπων".




Προσφωνώνταs αργότερα το νέο πρόεδρο η πρόεδροs του Ελληνικού κοινοβουλίου Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη του "υπενθύμιζε" ότι κατά την περίοδο τηs θητείαs του στην κορυφή τηs κρατικήs ιεραρχίαs πρόκειται να συμβούν "σημαντικέs αλλαγέs τηs συνοριακήs γραμμήs σε βάροs τηs Ελλάδαs, απαραίτητεs για την προαγωγή τηs παγκόσμιαs ειρήνηs και την ασφάλεια τηs περιοχήs." Μια πραγματικότητα την οποία γνώριζε πολύ καλά ο νέοs πρόεδροs τηs δημοκρατίαs, από τα ποιό έμπιστα στελέχη του Ανδρέα Παπανδρέου, και γνώστηs των δεσμεύσεων του αρχηγού του κινήματοs για την εφαρμογή του Νατοϊκού σχεδίου "Φαιδόρα".


Ήταν η πρώτη φορά που το πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών, τολμούσε ανοικτά πλέον να προετοιμάσει τουs Έλληνεs πολίτεs για τιs προθέσειs του να ξεπουλήσει τη Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Περιοχέs τιs οποίεs απαιτούσε η Άγκυρα ή η "Νέα Τάξη" είχε υποσχεθεί στα Σκόπια, την δε εφαρμογή τουs είχε αναλάβει το ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε όμωs και πάλι ο σκεπτικόs αναγνώστηs να ισχυρισθεί ότι τα λόγια τηs κυρίαs Μπενάκη μάλλον αποτελούσαν κάποια αόριστη αναφορά για "κάθε ενδεχόμενο". Ίσωs. Έξη μήνεs αργότερα, ωστόσο, μετά την ανάληψη τηs προεδρίαs από τον κ. Παπούλια, την Αθήνα επισκέφθηκε το προεδρείο τηs ΑΧΕΠΑ Αμερικήs και Καναδά για το γνωστό "ετήσιο προσκύνημά τουs στη προγονική γη". Ανταποδίδονταs τον χαιρετισμό των επισκεπτών του ο Πρόεδροs τηs Δημοκρατίαs, μεταξύ άλλων δήλωσε ότι: "στιs μέρεs που μαs έρχονται θα επιτελεσθούν σημαντικέs αλλαγέs στον συνοριακό χάρτη τηs περιοχήs σε βάροs τηs Ελλάδαs," και ζήτησε από τουs επισκέπτεs του να είναι έτοιμοι για άμυνα και αγώνα. "Αυτόs είναι και ο λόγοs που θα πρέπει να προετοιμαστείτε για αγώνα εσείs οι απόδημοι", συμπλήρωσε ο Πρόεδροs. Μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν σε εκείνη την αποστολή ήταν και ο εκπρόσωποs τηs ΑΧΕΠΑ Καναδά, συν-πάροικοs Αντώνηs Μαυρομαράs, ο οποίοs μου δήλωσε πρόσφατα ότι η δήλωση του προέδρου αυτόματα έφερε στη μνήμη του εκείνα που γράφω για δεκαετίεs τώρα στην επιθεώρηση "Πατρίδεs". Για τον Κάρολο Παπούλια ήταν μια τραγική ομολογία αποδοχήs άσκησηs λαθεμένηs πολιτικήs τόσο του ιδίου όσο και των κομματαρχών τηs Αθήναs, η οποία έφερε ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο τηs χώραs σε κατάσταση ηθικήs και ουσιαστικήs πτώχευσηs.


Θα πρέπει δε να ομολογήσουμε ότι σε αυτό βοηθήσαμε, λίγο πολύ, όλοι μαs. Ορισμένοι με τον πολιτικό καιροσκοπισμό τουs και την ελπίδα προσωπικών κερδών σε αμοιβή για την προσήλωση και τιs υπηρεσίεs τουs στιs ηγεσίεs του κομματικού κατεστημένου άσκησηs τηs εξουσίαs τηs Ελλάδαs. Άλλοι με την προσφορά υπηρεσιών με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών κάποιαs σταδιοδρομίαs στη πολιτική, την διπλωματία ή την εκκλησία, και άλλοι έναντι υπόσχεσηs μικρό προνομίων υπό την μορφή επαγγελματικών αδειών ή και οικονομικών δωρεών, χωρίs να μπορούν να φαντασθούν ότι έτσι γίνονται συνεργοί στην μεγαλύτερη κίνηση εθνικήs μειοδοσίαs που δρομολογήθηκε ποτέ κάτω από συνθήκεs ειρήνηs, σε βάροs του εθνικού κέντρου και τηs Ελληνικήs επικράτειαs

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Το Καρναβάλι στην Αθήνα του 1890

"Αποκριάτικα θέματα καταθέλγοντα τα όμματα"

Του Δημήτρη Χίλιου
Σπύρου Βασιλείου: «Το καρναβάλι της Αθήνας»

Ήταν δεν ήταν λίγο πριν τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 1896, τότε που η νεότευκτη αθηναϊκή κοινωνία έπαιρνε να διαμορφώνει δικές της συνήθειες και έθιμα, δική της παράδοση. Και η αποκριά, το καρναβάλι, απεδείχθη πεδίον λαμπρόν.

Όμως το τέλος της αποκριάς σηματοδοτούσε το τέλος των διασκεδάσεων και της κρεοφαγίας για την χειμερινή περίοδο, εν όψει της νηστείας και των προετοιμασιών του Πάσχα. Αυτά τότε, και για έναν περίπου αιώνα από την ίδρυση του νεώτερου Ελληνικού κράτους! Σήμερα τίποτα δεν αναστέλλεται, απλώς τις μέρες της αποκριάς εντείνεται η διασκέδαση φτάνοντας στην υπερβολή, με την κακογουστιά και την προχειρότητα να δίνουν τον τόνο.

Άλλοτε επίσης η αποκριά σηματοδοτούσε και τον ερχομό της άνοιξης, όταν ακόμη οι εποχές ήσαν τέσσερις και η αμυγδαλιά άνθιζε, προμηνύουσα έαρ το γλυκύ.

Στο περιοδικό «ΚΛΕΙΩ» (Φεβρουάριος 1889), εκδιδόμενο εν Λειψία, διαβάζουμε: «Αι αμυγδαλαί, αι προάγγελοι του έαρος, λευκάζουσι γραφικώς· και οι κλάδοι αυτών, οίτινες προ μηνός ήσαν κατάφορτοι παγεράς χιόνος, νυν είνε κατάφορτοι της ευώδους χιόνος των ανθέων».

Οι αποκριάτικες χοροεσπερίδες ήσαν κοσμικό γεγονός τόσο για την Αθήνα όσο και για κάθε ακμάζουσα επαρχιακή πολιτεία.

«Κόσμος εκλεκτός, αμφιέσεις πολυτελείς, ζωηρότης άπτωτος και εισπράξεις ικανοποιητικόταται παρ’ όλην την κρίσιν του τόπου...», έγραφαν οι κοσμικές στήλες τον Φεβρουάριο του 1910.

Η κρίση είναι κάτι παραδοσιακό σ’ αυτόν τον τόπο, όπως το αρνί της Λαμπρής, το δέντρο των Χριστουγέννων, η λαγάνα της Καθαροδευτέρας και η καμένη γη που παραλαμβάνει η μια κυβέρνηση από την άλλη. Κάθε γεννιά κληροδοτεί την κρίση στην επόμενη. Όπως το δαχτυλίδι της γιαγιάς, το ρολόϊ με την καδένα, τα κεντητά σεντόνια και την κονσόλα με τον καθρέφτη της εισόδου.

Από το Καρναβάλι της Ψωροκώσταινας στον βασιλιά Καρνάβαλο

Πριν πολλές δεκαετίες οι Δήμοι δεν οργάνωναν παρελάσεις αρμάτων με συμβολισμούς και εικόνες που να σχολιάζουν και να καυτηριάζουν αναδεικνύοντας την επικαιρότητα. Μήτε εγχώριες βραζιλιάνες να παρελαύνουν με παλλόμενα τα νότια ημισφαίρια, τα ήθη της εποχής δεν το επέτρεπαν.

Οι αναπαραστάσεις τότε στήνονταν εκ των ενόντων και, βεβαίως, εκ του προχείρου. Τα θέματα αντλούνταν από τις ανθρώπινες σχέσεις, τις δυσκολίες της συμβίωσης ανόμοιων κοινωνικών ομάδων, τη φτώχεια και τις αδυναμίες της κρατικής μηχανής. Όλα με πνεύμα σκωπτικό και φόντο μια καθημερινότητα μίζερη.

Το Συμβούλιον των Γιατρών, με ράκη και στραπατσαρισμένα ημίψηλα καπέλα, κάρρα διακοσμημένα με ό,τι παράταιρο, φανταχτερό και αηδές συγχρόνως, δείγμα του αλλοπρόσαλου και ανομοιογενούς της νεόκοπης και μίζερης ελληνικής κοινωνίας. «Κατεσκληκότες καί ψωραλέοι όνοι», θέαμα ανάξιο της πρωτεύουσας του νεοσύστατου κράτους. Η πομπή του Γάμου, ακολουθούμενη από τα προικιά της νύφης, πομπή το ίδιο άθλια στην εμφάνιση και τη σύνθεση. Κουρέλια, μουντζούρες, λουλάκι καί καρβουνόσκονη.

Ήταν το Καρναβάλι της Ψωροκώσταινας. Ίδιο με εκείνη, πάμπτωχο και θλιβερό κακέκτυπο του αριστοφάνειου πνεύματος. Τέτοια θα μπορούσε να είναι η αποκριά μονάχα σε χώρα της νοτίου Βαλκανικής κι αυτό μέχρι πριν λίγα χρόνια.

Βάρβαρους καί χυδαίους, χαρακτηρίζει σε εφημερίδες της εποχής ο Αριστοτέλης Κουρτίδης τους μεταμφιεσμένους την προ του 1887 περίοδο. Μέχρι τότε χρέη προσωπίδας έκανε η ασβόλη, η μουντζούρα των μαγειρείων.

«Άπλυτοι σινδόνες, καννάβινα ράκη σάκκων απετέλουν την στολήν των αυτοσχέδιων μασκαράδων, των γυμνοπόδαρων και βδελυρων την ρυπαρίαν...»

Τότε ιδρύθηκε από φιλόκαλλους άνδρας το Κομιτάτον των Απόκρεω της Αθήνας που ανέλαβε να αναβαθμίσει και να ευπρεπίσει τις μέχρι τότε αποκριάτικες εκδηλώσεις. Μαζί με την πρωτεύουσα, εκσυγχρονίσθηκε και πήρε μορφή συγκεκριμένη ο Βασιλιάς Καρνάβαλος σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια πλην εξαιρέσεων, όπου υπάρχει από αιώνων ισχυρή τοπική παράδοση. Εκεί τηρούνται ακόμη τοπικά έθιμα με διονυσιακές τελετές, φαλλικά σύμβολα, σκαμπρόζικα στιχουργήματα. Ένα μείγμα από παγανιστικά και θρησκευτικά σύμβολα, χορούς και τραγούδια γαργαλιστικού περιεχομένου, μα πάντα με πίστη στην τοπική παράδοση.

Το γαϊτανάκι και το ντόμινο, τα ρόπαλα, «οι στιχοπλόκοι του κάρρου», το κομφετί, η παρέλαση του καρνάβαλου, η καμήλα, οι μάσκες. Αναπαραστάσεις ιστορικών σκηνών, παρελάσεις αρμάτων και πεζοπόρων που δίνουν μια συνολική εικόνα κατά ομάδες παριστάνοντας κάτι συγκεκριμένο, σατιρίζοντας καταστάσεις και άλλοτε δίνοντας απλά και μόνο μια καλόγουστη εικόνα. Πανδαισία χρωμάτων και εφευρετικότητα συνθέσεων που συνέθεταν «θεάματα καταθέλγοντα τα όμματα, κινούντα το μειδίαμα ή πλατύν γέλωτα εξεγείροντα...»

Από τας δράκας οπώρων στον λεμονοπόλεμο

Η μόδα σύντομα μεταφέρεται στην ελληνική επαρχία.

Η «ΚΛΕΙΩ» (1888) γράφει: «Πλήθος πυκνόν συνωστίζεται εις τας οδούς εν βοή και θορύβῳ ή σταθμεύει προ των καφενείων και ζαχαροπλαστείων, παράθυρα κι εξώσται των οικιών πληρούνται μετά γυναικών και παίδων. Οι μετημφιεσμένοι παρελαύνουν ή εφ΄ αμάξης ή πεζή (εν ταις αμάξαις υπό την μεταξωτήν προσωπίδα και το κομψόν δόμινον μαντεύεται η ανθηρά μορφή, διαγράφεται το χαριτωμένον σώμα περικαλλούς νεάνιδος. Μικροί μεγάλοι εκσφενδονώσι δράκας οπώρων κατά της μορφής των θεατών...»

Τούτο το τελευταίο αναφέρεται στο «ευγενές» ανά την επικράτειαν έθιμον να κυνηγούν τους μασκαρεμένους με στιμμένα λεμόνια. Εξ΄ ου η φράση η απευθυνόμενη προς ρέκτας πολιτικούς: Φέρτε τα μούτρα σας και θα σας πάρουμε με τα λεμόνια.

Η ρήση εμπεριέχει απειλή και συγχρόνως ταύτιση με τον καρνάβαλο, με τους μασκαράδες. Ο Γιώργος Σουρής από τον «ΡΩΜΗΟ», χλευάζει προς πάσαν κατεύθυνσιν, υμνώντας συγχρόνως τον βασιλιά Καρνάβαλο:

Συ νέαν μεταρρύθμισιν

κι ανάστασιν σαλπίζεις

κι ο κόσμος διοργανωτήν

εσένα μόνον βλέπει...

Μη κομφετί και σερπαντέν

Καρνάβαλε σκορπίζεις,

σαπιολεμονοπόλεμος

στη ρωμηοσύνη πρέπει!

Ο λαϊκός ποιητής Θεοδοσίου, διάδοχος μιας δυναστείας στιχοπλόκων του κάρρου, που μαζί με άλλους ομοίους του απετέλεσαν τους προπομπούς της ελληνικής επιθεώρησης, του θεατρικού είδους που με την σάτιρα κατέγραφε, σκωπτικά, γεγονότα και καταστάσεις, εξαπέλυε ανηλεώς παρλάτες επί δικαίων και αδίκων «φθεγγόμενος στίχους εις την καθαρεύουσαν», μας ενημερώνει η «ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ», μηνιαίο περιοδικό της εποχής.

Οι εφημερίδες και τότε σχολίαζαν πικρόχολα τη σπατάλη χρημάτων για γιορτές και παράτες. Χαρακτηριστικό το έμμετρο του «ΡΩΜΗΟΥ».

Την Ρωμηοσύνη περγελούν

πως δεν σκορπά παράδες.

Μα αφού ξοδεύει μάτια μου

και για τους μασκαράδες!

Αλλά δεν παρέλειπε να χλευάζει και των πολιτικών ανδρών τα καρναβαλικά φερσίματα, τα μασκαροκαμώματα.

Γεια σου μωρέ Καρνάβαλε

με τους γλεντζέδες γλέντα,

πολιτικοί Καρνάβαλοι

γλεντούν στα παρλαμέντα...

Τα βράδια η διασκέδαση συνεχιζόταν ανάλογα με την κοινωνική τάξη. Οι αστοί έτρεχαν στις βεγγέρες και τα σουαρέ, πλήττοντας συχνά φορά θανάσιμα. Καλά, το τι απώλειες του πολυτιμωτέρου πλην ανεπανορθώτου συντελούνταν μια τρελή βραδιά καρναβαλιού, αφήστε καλύτερα. Οι καλή κοινωνία έσπευδε στους χορούς του παλατιού, οι λόγιοι στα σπίτια άλλοι στου Παλαμά και άλλοι στου Σουρή. Οι κατώτερες τάξεις, οι λαϊκές, τα κοπανούσαν σε πλακιώτικες ταβέρνες τσιμπολογώντας κοκορέτσια, γαρδούμπες και σπληνάντερα, καταβρέχοντάς τα με κατάξανθη ρετσίνα, αποφαινόμενοι πως Κι ο Θεός είναι πλακιώτης!

Όμως εκεί, κατά τις μικρές ώρες, αφού εξαντλούσαν τις καντάδες, ρίχνανε καμμιά στροφή στους ήχους της λατέρνας ανεμίζοντας την καρώ τραγιάσκα στον αέρα με Ώπα, αναφωνώντας Ας καεί και το παλιάμπελο, κι άλλοτε με τη δήλωση Δεν πάω σπίτι μου απόψε. Ήταν το ξέσπασμα σε υπερβολές μιας χαμοζωής ταπεινής και στερημένης. Τρώγανε, πίνανε πάρα πάνω απ’ όσο άντεχαν, κάποτε τους πήγαιναν στο σπίτι σηκωτούς, ή καυγάδιζαν άγρια για ψύλλου πήδημα.

Το πρωϊνό έβρισκε το μαγαζί γυαλιά καρφιά, ελληνικότατη συνήθεια, με τον πρωταγωνιστή στο μαγγανοπήγαδο του μεροκάματου. Το στομάχι κόμπος, τα μάτια πρησμένα και το όνειρο να έχει πετάξει μακριά...

Εκατό και βάλε χρόνια μετά, οι αλλαγές είναι μετρημένες. Τα οικονομικά μας το ίδιο προβληματικά, η θέση μας στη διεθνή σκηνή αναβαθμισμένη, λένε οι κυβερνώντες, επισφαλής οι επίδοξοι. Όμως τα κόμματα πολιτεύονται με την ίδια ακριβώς νοοτροπία. Ο λαός, που μονάχα προεκλογικά αναβαθμίζεται σε πολίτες, καταπιεσμένος, αγχωμένος, πάντα με το φόβο της εφορίας και του νέου Κ.Ο.Κ., το δίκιο του δεν το βρίσκει ποτέ. Μόνο το πνεύμα του βασιλιά Καρνάβαλου παραμένει αναλλοίωτο. Κι ο Γιώργος Σουρής, από τον «ΡΩΜΗΟ», πάντα επίκαιρος.

Παράτα, Μούσα, κάθε τι

τον πόλεμο, τη νίκη

κι εξύμνησε το κομφετί

και το μασκαραλίκι...

* Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του «Με το σφύριγμα του τραίνου» και «Χάρτινα φιλιά».

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΗΜΙΑΙΜΟΥ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΛΑΓΟΣ

Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΗΜΙΑΙΜΟΥ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ

ΛΑΓΟΣ

LEPUS EUROPAEUS

Διπόταμο, Ζαγόρι.

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Όταν τα παιδιά σκοτώνουν...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Το δράμα που «έκλεισε» τυπικά στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης με την ανακοίνωση ποινών στην υπόθεση με τίτλο «ΑΛΕΞ» είναι σύνθετο – έχει στοιχεία ζηλόφθονης αντιπαράθεσης σε επίπεδο παιδιών, αδιαφορίας της κοινωνίας, απεμπλοκής γονέων και κηδεμόνων από κλασικά καθήκοντα, ελλείψεις στις απαιτούμενες δεξιότητες των παιδαγωγών, ελλείψεις κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων σε σχολικά συγκροτήματα πολυεθνικής υφής.

Το δράμα έφερε στο προσκήνιο θεσμούς που συστηματικά απαξιώσαμε, όπως την κατάπτωση της σημασίας του Σχολείου που μεταλαμπάδευε στα παιδιά κάθε νέας γενιάς όχι μόνο χρήσιμες ή στείρες γνώσεις αλλά συστήματα αξιών, όπως την έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και πίστης στον Ιησού μας, όπως την εξαφάνιση της γειτονιάς που αποτελούσε το φυτώριο προστασίας της ανθρώπινης ανάγκης για παρέα, φιλία, συναναστροφή.

Στην εμπειρία της καθημερινής μας πραγματικότητας είναι δεδομένη η εφήμερη ύπαρξή μας στη γη και θεωρείται αυτονόητο ότι εκείνο που όλοι απευχόμαστε είναι ο τερματισμός της ζωής μας πρόωρα για λόγους υγείας, ή με βίαιο τρόπο. Ο βίαιος θάνατος στις σύγχρονες κοινωνίες έχει πολλά πρόσωπα που ξεκινούν από τα οδικά, θαλάσσια ή εναέρια ατυχήματα και φτάνουν στην εγκληματική πράξη.

Στόχος του κοινωνικού συστήματος υπήρξε ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι η αποτροπή μέσα από τις διαδικασίες της κοινωνικοποίησης της πιθανότητες εκδήλωσης αντικοινωνικής συμπεριφοράς που μπορεί να φτάσει ακόμη και στο ακραίο σημείο της αφαίρεσης μιας ζωής. Το βιβλικό παράδειγμα της αδελφοκτονίας του Άβελ από τον Κλάϊν λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί αποτρεπτικά σε συμβολικό επίπεδο δεδομένου ότι μέσα στην εκκλησία του Χριστού μας είμαστε «όλοι αδέλφια…»

Στην κλασική διαδικασία της πορείας προς την ενηλικίωση και την ωρίμανση το κάθε παιδί, μικρό και αδύναμο στην καθημερινή αντιπαράθεσή του με τους ενήλικους του περιβάλλοντός του, συγγενείς, φίλους ή τρίτους, αισθάνεται σωματικά και μυϊκά αυτό που πραγματικά είναι- δηλαδή μικρότερο, ασθενέστερο, υποδεέστερο. Τα παιδιά “ξεπερνούν” αυτά τα συναισθήματα κατωτερότητας μαθαίνοντας τρόπους επιβολής στους άλλους μέσα από το παιχνίδι χρησιμοποιώντας φυσικές και πνευματικές ικανότητες.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο θέμα της συνυπευθυνότητας όταν μέσα από τα ΜΜΕ εμείς ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ στα παιδιά μας πώς να φονεύουν, πώς να κρατούν και να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα για να σκοτώσουν άλλα παιδιά!..

Το έχουμε ζήσει ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ πολλές φορές αυτό το γεγονός στην Αμερική τα τελευταία χρόνια! Και στη συνέχεια το ζήσαμε πριν μερικά χρόνια στην Ευρώπη με την περίπτωση των δύο ανήλικων πιτσιρικάδων που απήγαγαν σε πολυκατάστημα του Λονδίνου και στη συνέχεια σκότωσαν ένα 2χρονο αγοράκι. Ομολόγησαν την αποτρόπαια πράξη τους δηλώνοντας ότι ενσωμάτωσαν τους ρόλους που είχαν βιώσει και είχαν δει παρακολουθώντας ένα τηλεοπτικό σήριαλ με παρόμοιο μακάβριο περιεχόμενο!.

Το ζήσαμε πέρυσι (δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο σε σχολικό ίδρυμα της Φινλανδίας – μιας χώρας που σε παγκόσμια κλίμακα ανήκει στις 3 μαζί με την Αμερική και την Υεμένη με απίστευτες αναλογίες ατόμων άνω των 15 που οπλοφορούν νόμιμα!).

Ώ καιροί, ώ ήθη!..

Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους μηχανισμούς της ΤΑΥΤΙΣΗΣ και της ΜΙΜΗΣΗΣ, μέσα από επαναλαμβανόμενες στα ΜΜΕ στο διηνεκές και συχνά μέχρι αηδίας σκηνές βαρβαρότητας από άνθρωπο σε συνάνθρωπο χωρίς κανένα λόγο ή με την απίστευτη δικαιολογία της «ανθρωπιστικής-απελευθερωτικής παρέμβασης» και επαναλαμβάνουν, βιωματικά, χωρίς βαθύτερη συνειδητοποίηση, ΟΛΑ όσα εμείς τους μαθαίνουμε..

Κατακερματίζεται έτσι η συστηματική προσπάθεια κάθε κοινωνίας από συστάσεως του πρώτου κοινωνικού συστήματος της ανθρωπότητας να μετουσιώσει τον άνθρωπο-ζώο σε άνθρωπο κοινωνικό με τη βοήθεια κλασικών δομών και θεσμών όπως η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκεία, το σύστημα Δικαιοσύνης και το σύστημα ελέγχου και καταστολής.

Κάθε φορά που μας έρχονταν ειδήσεις από την Εσπερία για ανήλικους που δολοφονούσαν ανήλικους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, την γειτονιά τους ή μέσα στην σχολική αίθουσα ΟΛΟΙ εμείς κουνούσαμε «αυτάρεσκα και φιλάρεσκα» τα κεφάλια εφησυχάζοντας εαυτούς και αλλήλους ότι «εδώ είναι Ελλάδα» εδώ τέτοια πράγματα ΔΕΝ συμβαίνουν…

Και εφόσον φαινόμενα απίστευτης βίας έχουν αρχίσει να συμβαίνουν και εδώ, καθώς αναδύονται απίστευτες πραγματικότητες που σοκάρουν και κοινωνικά φαινόμενα τόσο απόμακρα – μέχρι χτες – στη φύση του Έλληνας και της Ελληνικής κοινωνίας δεν πρέπει να αναρωτηθούμε ΤΙ πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να προετοιμασθούμε για να τα χειριστούμε;

Να δεχθούμε ως ορθό και όχι τόσο απομακρυσμένο από την ορθή ερμηνεία τέτοιων φαινόμενων, όπου παιδιά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ παιδιά, το αναδυόμενο, σύγχρονο ψυχοκοινωνικό μοντέλο που εξυπηρετεί την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ και στοχεύει στη δημιουργία αυριανών ΑΝΔΡΩΝ και ΓΥΝΑΙΚΩΝ που θα μπορούν εύκολα, απρόσωπα και χωρίς να καταδιώκονται από τις αναμενόμενες ενοχές και ερινύες να ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ εξυπηρετώντας τις προδιαγραφές τύπου «απελευθερωτικών» και “ανθρωπιστικών“ πολέμων; Ή, μήπως, τελικά, όταν τα παιδιά σκοτώνουν, εφόσον εμείς ΔΕΝ φροντίσαμε να ανακόψουμε τις προσπάθειες κάποιων κέντρων που εξυπηρετούν αυτήν την ερμηνεία, ΟΛΟΙ εμείς τελικά γινόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, ΣΥΝυπεύθυνοι;...

Ή καθώς ερχόμαστε βίαια στα «συγκαλά μας» να ενεργοποιήσουμε πατροπαράδοτες δυνάμεις της ελληνικής μας φύσης και του πολιτισμού, να σκύψουμε και να αφουγκραστούμε τις αγωνίες των παιδιών μας και να τολμήσουμε – μαζί με τις δικές μας ειλικρινείς και συστηματικές ενέργειες – να πούμε, ξεπερνώντας τους Εφραίμ των οικονομικών συναλλαγών και τους αρχιμανδρίτες της παιδεραστίας- «Βόηθα Παναγιά;»

Εσείς τι λέτε;

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...