Του Γιώργου Πιπερόπουλου
Καθηγητή Πανεπιστημ ίου Μακεδονίας
Προσωπικά και με λόγου γνώση προσπερνώ τόσο την τρέχουσα πραγματικότητα της εβδομάδας που πέρασε και άφησε πολλούς από εμάς να προβληματιζόμαστε με τα πολλά συμβαίνοντα εντός και εκτός περιοχών αγροτικών μπλόκων και όσα μέλλει να έρθουν καθώς λιγοστεύουν οι μήνες μέχρι τον Ιούνιο του 2009 και τις Ευρωεκλογές. Θα σας προβληματίσω σήμερα επικεντρώνοντας την ανάλυσή μου στο θέμα της «Πολιτικής Ταυτότητας του Νέο-Έλληνα»…
Σύμφωνα με τις κρατούσες θεωρίες της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης του ανθρώπου η αλλαγή μας από βιολογικά σε κοινωνικά όντα ξεκινά και συντελείται με τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης την οποία ολοκληρώνουν οι θεμελιακοί φορείς της οικογένειας, θρησκείας, παιδείας, οι κλίκες και οι δευτερογενείς ομάδες που ποικίλλουν από τα πολιτικά κόμματα μέχρι τις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες. Μέσα από τις διαδικασίες της κοινωνικοποίησης που ξεκινά με τη γέννησή μας και φρονούμε ότι σταματά μόνο με το θάνατό μας, βιώνουμε την καθημερινή μας πραγματικότητα, αντλούμε τα πλαίσια αναφοράς για σκέψεις, ιδέες, αξίες και πράξεις, αποκτάμε εμπειρίες και χαράζουμε την πορεία μας προς το μέλλον. Αποκτάμε την "ταυτότητα" μας που αποτελεί μια προέκταση του υπαρξιακού μας πυρήνα, της "φύτρας" με την οποία γεννιόμαστε.
Η έννοια της "ταυτότητας" αναφέρεται, συνήθως, στην ψυχική οργάνωση που προκύπτει καθώς το άτομο περνά εξελικτικά από διάφορες φάσεις προβληματισμού στη ζωή του. Το άτομο αντλεί την υποκειμενική του αίσθηση "ταυτότητας" καθώς έρχεται σε μια μετωπική αντιπαράθεση με εμπόδια, με προβλήματα, με δυσχέρειες και με την πρόκληση της πετυχημένης επίλυσης ή υπέρβασής τους. Σίγουρα, όπως έγραψε ο Αλντους Χάξλεη "εμπειρίες δεν είναι αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά αυτά που εμείς κάνουμε με όσα μας συμβαίνουν!"
Με άλλα λόγια, η "ταυτότητα" μας θεμελιώνεται σε σταθερές αξίες και απορρέει από την συνειδητοποίηση του ατόμου ότι οι πράξεις του και οι αξίες που συνθέτουν το δικό του πλαίσιο αναφοράς βρίσκονται μεταξύ τους σε αρμονικά λειτουργική σχέση. Ταυτότητα ίσως σημαίνει ότι κάπου αισθάνομαι κάποια δεδομένα ολοκλήρωσης, γνωρίζω τι είναι σωστό ή λάθος, τίμιο ή άτιμο και έχοντας κάποιες θεμελιακές γνώσεις ηθικής είμαι σε θέση να κάνω τις επιλογές μου ελεύθερα και αβίαστα!
Στις τελευταίες δεκαετίες συντελέσθηκαν εδώ στο δικό μας ελλαδικό χώρο θεμελιακές, καταλυτικές και αμετάκλητες αλλαγές τόσο στις συγκεκριμένες εμπειρίες ατόμων και ομάδων όσο και στα συστήματα αξιών και τα "πλαίσια αναφοράς". Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των διαδικασιών, η υποκειμενική αίσθηση της "ταυτότητας" έγινε και δυσκολότερη για το άτομο να τη συλλάβει συνειδητά και πιο ρευστή για να συνεχίσει να τη διατηρεί βιώνοντάς την.
Κάθε γενιά είχε τις δικές της "χαμένες ψυχές" είχε εκείνα τα άτομα που για το δικό τους λόγο έμειναν στο περιθώριο. Ισως είναι πικρόχολο αυτό που θα πω αλλά στη δική μας γενιά μοιάζει να χτίσαμε τις προϋποθέσεις ώστε τα παιδιά μας, μιά ολάκερη πιά γενιά, να γίνουν "χαμένες ψυχές".
O αφοσιωμένος μέχρι χθες μαρξιστής που είναι τώρα βέβαιος μόνο για την εγγενή αβεβαιότητα αυτών που χθες θεωρούσε "δόγμα", ο ορθόδοξος χριστιανός που βλέπει την πίστη του να κλονίζεται από πρωταγωνιστές της Ορθοδοξίας, ο εργαζόμενος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει πια τη συνάρτηση της άντλησης ικανοποίησης από τη δουλειά του και το "μηνιάτικο", ο επιστήμονας που πείσθηκε ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι επικερδής όταν πάψει να είναι...επιστημονική και γίνει αντικείμενο "εμπορίας" ιδεών, δυστυχώς αν όχι ΟΛΟΙ, οι περισσότεροι, μοιάζει να έχουμε χάσει αν όχι κάθε αίσθηση "ταυτότητας" τότε τουλάχιστον και σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της συλλογικής και της ατομικής μας "ταυτότητας".
Στην επαγγελματική μου ζωή, μέσα και έξω από το πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, έχω πολλές φορές διαπιστώσει ότι όταν το άτομο διαθέτει μια λειτουργική "ταυτότητα" τότε μπορεί να ξεπεράσει και τις πλέον δύσκολες δοκιμασίες, εφόσον και το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς παραμένει σταθερό. Αν όμως εκλείψει η σταθερότητα του πλαισίου αναφοράς, τότε χάνεται και η συνοχή της ταυτότητάς μας...Γιατί δεν μπορεί κανείς να ασκήσει πίεση παρά μόνο όταν "πατάει" κάπου σταθερά.
Όσο και αν θέλω να βάλω τον ώμο μου στον τροχό της άμαξας και να σπρώξω, δεν θα το καταφέρω αν δεν υπάρχει σταθερό χώμα πάνω στο οποίο να...πατήσω!
Και δυστυχώς, σήμερα, στον ιστορικά γοητευτικό ελλαδικό χώρο αν υπάρχει κάτι εντυπωσιακά κοινό ανάμεσα στον μαρξιστή, τον χριστιανό, τον επιστήμονα, τον εργαζόμενο, τη νοικοκυρά και τη νεολαία (ανάμεσα στους πραγματικά, και όχι λόγω...αυτοκόλλητης ετικέτας, προοδευτικούς ανθρώπους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και άλλων κομμάτων εντός και εκτός Κοινοβουλίου) είναι το κοινό παράπονο ότι δεν βρίσκουν κομμάτι "σταθερής γης" για να...πατήσουν έχουν χάσει το απαραίτητο "πλαίσιο αναφοράς..."
Πόσοι, ειλικρινά, ανάμεσά μας μπορούν να βρούνε "σταθερό χώμα" ώστε να βάλουμε τον ώμο μας στον τροχό και να σπρώξουμε προς τα μπροστά το εθνικό μας όχημα, την ελληνική "άμαξα", που μοιάζει να έχει τελματωθεί σε πολύχρωμες και πολύμορφες λάσπες; Και δυστυχώς από τη στιγμή που τα πάντα τίθενται σε "ερώτηση" τότε καμιά πια ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί!..
Χρειαζόμαστε νέα οράματα νέες προοπτικές εδραιωμένες στο ελληνικό φιλότιμο και κυμπαριλίκι. Και χρειαζόμαστε νέους (όχι μόνο στην ηλικία) ικανούς οραματιστές που σίγουρα υπάρχουν και περιμένουν το «κάλεσμα» για να βγούνε στο προσκήνιο της δράσης…Ας εντοπίσουμε την πηγή από την οποία θα ξεπηδήσουν άνθρωποι που μπορούν, που θέλουν και που είναι έτοιμοι όχι μόνο να οραματίζονται αλλά και να συνεπαίρνουν τις λαϊκές μάζες στην πραγμάτωση των νέων και αναγκαίων ΟΡΑΜΑΤΩΝ στον μέχρι στιγμής εντυπωσιακά «πεζό»…21ο αιώνα …
Τον Ιούνιο θα κληθούμε να επιλέξουμε τους ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν στην Καρδιά της Ενωμένη Ευρώπης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προσωπικά πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να γίνει το κάλεσμα στους ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ που χρειαζόμαστε και που επιβάλλουν η ποικιλία, τα μεγέθη και ο βαθμός σοβαρότητας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σε επίπεδο Δήμων, Νομών και Περιφέρειας (αλλά για μια ακόμη φορά – να είστε βέβαιοι ότι τα Κόμματα θα διαλέξουν στις εκλόγιμες θέσεις πρόσωπα που ΔΕΝ εκπροσωπούν τον λαό τους αλλά τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ επιλογές Αρχηγών και επιτελείων και στις υπόλοιπες θέσεις πρόσωπα τύπου «γαρνιτούρας» κυρίου πιάτου ή «κερασάκια» τούρτας!).
Το κάλεσμα στους οραματιστές που διαθέτουν ικανότητες, ήθος και θέληση για προσφορά στα κοινά – και όχι υποχρεωτικά την επιθυμητή κομματική ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ - πρέπει να ξεκινήσει από τώρα με λαϊκή πίεση στις Κομματικές Νομενκλατούρες.
Εσείς τι λέτε;
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο κ Γιώργος Πιπερόπουλος είναι Δρ Κοινωνιολογίας – Ψυχολογίας,
Καθηγητής Επικοινωνίας και πρόεδρος στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου